Even geen moeder zijn. Velen van ons herkennen de behoefte om ook een stukje voor onszelf te hebben, en dat mag. Wat mij dan ook interesseert is de vrouw achter de mama. Wat doet zij voor zichzelf? Dit keer het verhaal van Fien, die in het gevangeniswezen werkt.
Even geen moeder zijn, maar werken
Wanneer ik ’s ochtends de metaaldetectie passeer, gaat er een andere wereld open. İk word opgesloten in een eeuwenoud gebouw, samen met 100den mannelijke gedetineerden. Er heerst een hele aparte subcultuur binnen deze muren, die buitenstaanders volgens mij nooit helemaal zullen begrijpen.
Russisch, Surinaams, Arabisch en nog een tiental andere talen kan je door de gangen horen schallen. Zoveel verschillende culturen en persoonlijkheden. En toch hebben ze allemaal 1 ding gemeen: ze werden ergens voor veroordeeld.
Frustratie all over
Het merendeel is heel gefrustreerd door de werking van het justitieel systeem en vooral door de gevolgen die dat voor henzelf meebrengt en werkt deze frustraties ook vaak uit op mijn collega’s en mijzelf. İn het begin was ik hier door overdonderd, maar ondertussen laat ik ze een kwartiertje sakkeren en erken ik hun frustratie, maar wijs hen er dan ook tegelijk even op dat ze hier niet hadden hoeven zijn als ze pakweg hun buurman niet hadden neergeknuppeld. Dat bedaart de gemoederen meestal wel. Natuurlijk kan je dat niet zomaar tegen iedereen zeggen en is een individuele aanpak vereist, rekening houdend met de persoonlijkheid en de cognitieve capaciteiten van de persoon in kwestie.
Ik hou van mijn werk
İk hou van mijn werk, maar soms is het moeilijk. Wanneer ik me moet verdiepen in een dossier waarin feiten op kinderen werden gepleegd bijvoorbeeld. Gelukkig heb ik gaandeweg bij mezelf een ‘knopje’ ontdekt waardoor ik er op één of andere manier in slaag om mijn gevoelens over de feiten en de persoon die ze pleegde te scheiden in een gesprek.
Enkel zo kan ik mijn werk doen op een professionele manier. Toch staat er jammer genoeg al teveel op mijn netvlies gebrand. Een keer ben ik zelfs fysiek ziek geworden bij het zien van een gruwelijke foto en heb ik zitten huilen achter mijn bureau. Gelukkig zijn er op dit soort momenten mijn collega’s bij wie ik terecht kan.
Lees ook: ik wil werken en mijn kind vraagt zich af waarom
Wat ik dan weer wel leuk vind is om in gesprek te gaan met een ’textbook’ narcist of psychopaat. Heel interessante denkpatronen komen er dan tevoorschijn. Niet meteen de meest pro-sociale, maar daarom zitten ze dan ook net voor mijn bureau natuurlijk. Kortom, ik heb een heel boeiende, maar vaak ook vermoeiende job.
En door alle miserie waarmee ik geconfronteerd word, zij het door de aard van de delicten of door het triestige verleden van de gedetineerden zelf, kom ik elke dag moe maar super gelukkig de opvang binnen, omdat het dan tijd is om alles even te vergeten en gewoon mama te zijn van mijn 2 bengeltjes.
Heb jij ook een baan waar je je helemaal in kan verliezen op de momenten dat je even geen moeder wil zijn? Stuur je verhaal in naar info@mamsatwork.nl, wij zijn benieuwd!
