Een bekend nummer van Stef Bos, ‘papa ik lijk steeds meer op jou’ wat eigenlijk iedereen wel kent. Chantal Janzen heeft het naderhand ook nog een keer gezongen en man… dat was tranen met tuiten hier. Wat herkenbaar…
Papa ik lijk steeds meer op jou
Naar mate de sterfdag van mijn vader dichterbij komt, des te meer behoefte ik heb naar dit nummer te luisteren. Is dit jezelf kwellen vraag ik me dan af?
‘Vroeger kon jij streng zijn. En god, ik heb je soms gehaat. Maar jouw woorden, ze liggen op mijn lippen. En ik praat nu zoals jij vroeger praatte.’
Een zin uit het lied ‘Papa ik lijk steeds meer op jou’ die ik zo herken. Zo waar, want wat u deed of hoe u praatte zo zou ik het later nooit met mijn kind doen. Nooit zo beschermend, nooit met stemverheffing noem maar op. Maar steeds vaker hoor ik termen uit mijn mond komen zoals u vroeger uitspraken kon plaatsen. Ook tegen manlief kan ik steeds vaker zeggen, mijn vader zou nu dit of dat tegen je zeggen.
Ik vind het zo verschrikkelijk moeilijk, want weet je het is inmiddels al 4 jaar geleden. Ik denk, dat ik volgens velen al wel door moet zijn gegaan met mijn leven, en dat ben ik uiteraard ook wel. En de band met mijn vader leek moeilijk, tja hij was niet de makkelijkste man. Maar hij was wél mijn vader die een discussie niet uit de weg ging, zijn mening niet onder stoelen of banken stak.
De moeilijkste maanden
September en oktober zijn de moeilijkste maanden voor me, september is mijn verjaardag en sinds mijn vader er niet meer is heb ik het er zo moeilijk mee dat juist de man die me al meer dan 30 jaar feliciteerde op de dag zelf er niet meer is. Dit jaar was voor het eerst dat ik daar niet om gehuild hebt (ook omdat het overlijden van mijn tante diezelfde dag een rol in speelde).
Dan komt zijn verjaardag. De dag zelf en de dag erna loop ik met een rotgevoel in mijn lijf, maar ik hou me groot. Nu gaan we richting zijn sterfdag en dagelijks denk ik aan hem en aan dat verschrikkelijk mooie nummer. Ik praat graag over hem en over zijn overlijden (graag daarover praten klinkt natuurlijk absurd, maar ik wil mijn verhaal dan kwijt). Ik denk terug aan de tijden waarin we graag naar muziek luisterden, samen een dagje weggingen, zelfs aan de laatste keren dat ik hem gezien heb.
Papa’s meisje
Ik dacht altijd een verschrikkelijk mama’s meisje te zijn, maar wat heb ik me daarin vergist. Ik was ook echt een papa’s meisje, dit blijkt enkel steeds meer uit ‘het missen’. Dingen nog graag met hem willen kunnen delen et cetera. Is het echt zo gek dat ik dit nog met iedereen wil delen? Misschien niet en misschien vinden mensen juist wel dat ik erg gesloten ben over hem. Juist omdat ik sterk wil lijken beperk ik me tot een klein cirkeltje om over hem te praten. En hoop dan maar dat ik tegen hen niet te zeurderig ben.
De pijn blijft nog zo voelbaar
Als ik door een collega uitgenodigd wordt op een klein bedrijfsfeestje welke precies samenvalt met de sterfdag van mijn vader, dan zeg ik niet te komen omdat het zijn sterfdag is. Daarna denk ik, het is inmiddels 4 jaar geleden moet ik dan niet klaar zijn voor een bedrijfsfeestje. Uiteraard bepaal ik dat zelf, maar dat gevoel schud ik dan niet van me af.
Wat ik er ook aan over heb gehouden, is dat ik er niet tegen kan als bekenden uit mijn omgeving geen contact hebben met hun ouders of met hun kind. Ik kan daar om huilen en probeer dan ook te praten als brugman om ze over te halen het toch uit te praten met elkaar. Ook ik besef me dat sommige verschillen te groot zijn om daar overheen te stappen, maar mocht het een kleine onenigheid wees dan alsjeblieft niet te koppig en zet je eroverheen, zet die eerste stap want voor je het weet kan het te laat zijn.
Ga nooit heen zonder te groeten, want wat je ‘s morgens hebt verlaten kan er ‘s avonds niet meer zijn…
Maar papa, ik lijk steeds meer op jou. Maar papa, Ik houd steeds meer van jou
Meer lezen?
- Dierbare herinneringen aan mijn vader deel ik met mijn dochter
- Een vader dochter relatie is speciaal, dat voel ik bij mezelf en zie ik ook in ons gezin
- Ik mis je mam, maar ik ben blij dat ik je mocht leren kennen
Gebruikte afbeelding via Shutterstock
Dit
Wat ik er ook aan over heb gehouden, is dat ik er niet tegen kan als bekenden uit mijn omgeving geen contact hebben met hun ouders of met hun kind. Ik kan daar om huilen en probeer dan ook te praten als brugman om ze over te halen het toch uit te praten met elkaar. Ook ik besef me dat sommige verschillen te groot zijn om daar overheen te stappen, maar mocht het een kleine onenigheid wees dan alsjeblieft niet te koppig en zet je eroverheen, zet die eerste stap want voor je het weet kan het te laat zijn.
Helemaal, dat heb ik sinds het plots overlijden van mijn papa ook heel hard. Nu iets meer dan 2 jaar geleden ….
Pfff lastig he, jouw verhaal had net zo goed mijn verhaal kunnen zijn. Het gaat hier om mijn moeder dat is het enige verschil. Vorige week haar verjaardag, morgen haar sterfdag. Het is nu 6 jaar geleden, en ik probeer nog steeds niks feestelijks te plannen rondom die dagen. De band met mijn moeder was moeizaam, maar inderdaad het is wel mijn moeder. Mensen die geen contact hebben vertel ik dat ze er goed oo moeten denken dat het ook zo maar eens afgelopen kan zijn. En dat t leven veel te kort is om geen contact te hebben om ruzie te maken.
Je verhaal is zo herkenbaar. Het gevoel mag je niet negeren, dat is van jou. En op die dagen mag je het jezelf best toestaan. Na 6 jaar doe ik dat ook nog steeds en ik merk dat me dat ook goed doet.
Sterkte