Stoppen met werken als moeder heeft ook een keerzijde

Stoppen met werken als moeder. Het klinkt ideaal, maar Monique ervaart ook de moeilijke kanten daarvan die ze graag met ons wil delen in haar verhaal. Ze staat er niet helemaal alleen voor, maar een groot deel van de opvoeding komt op haar neer en dat valt soms zwaar. 

Ik ben Monique. 36 jaar. Getrouwd met mijn jeugdliefde Danny, en moeder van 2 jongens, Jona van 10 en Luka van 8 jaar. Ik ben vroegtijdig gestopt met school omdat ik er gewoonweg niet achter kwam wat ik wilde gaan leren. Op mijn 18de ben ik gaan werken in de winkel en daar ben ik door de jaren heen hogerop gekomen. Uiteindelijk was ik assistent storemanager bij een bekende schoenenwinkel. Toen de kinderen kwamen ben ik gestopt met werken, verderop vertel ik je waarom. Maar stoppen met werken als moeder heeft ook bepaalde nadelen waar ik nu ’tegenaan’ loop. Afijn, lees maar mee…

Een van beiden zou thuisblijven voor de opvoeding

Mijn man werkte als dakdekker. Via zijn bedrijf kon hij zijn vrachtwagen rijbewijs halen en toen het werk als dakdekker stopte is hij als internationaal vrachtwagenchauffeur aan het werk gegaan. Dit houd in dat hij alleen op zaterdag en zondag thuis is. Daar is ook zijn salaris naar, en dus duurde het niet lang tot het onderwerp kinderen in beeld kwam. Onze voorkeur was namelijk altijd al dat een van ons thuis zou blijven voor het opvoeden van de kinderen.

Lees ook: thuisblijfmoeder, ik heb er bewust voor gekozen!

Onze beide ouders werkten en een opvang zagen wij niet zitten. Met zijn salaris was het mogelijk dat ik thuis bleef. In 2006 werd onze oudste geboren en vanaf dat moment bleef ik thuis. Stoppen met werken als moeder om bij mijn kind te zijn, wat heb ik daarvan genoten! Ik draaide mee in zijn ritme van slaapjes en soms konden we uren wandelen. Ook als hij ziek was gaf het veel rust dat ik niks hoefde te regelen. Ik kon exact aan de huisarts vertellen wat hij had gegeten, gedronken, hoe hoog de koorts was en hoe laat hij een zetpil had gehad.

Stoppen met werken als moeder, het voelde als puur geluk

Ik genoot enorm van het moederen. Al begonnen mijn dagen welke enorm veel op elkaar te lijken, en waren al mijn vrienden nog hard aan het werk, wij vermaakten ons wel. De eerste stapjes, het eerste woordje, alles maakte ik als eerste mee. Al merkten we wel dat we het lastig vonden dat mijn man die dingen allemaal mistte. Maar dit was onze keus en we kwamen op deze manier niks te kort. In 2008 besloten we ons eerste koophuisje te verlaten voor een grotere gezinswoning. Al snel volgde dat jaar de geboorte van onze jongste. Onze jongste bleek een huilbaby.

Alleen opvoeden is echter best zwaar

En dan kom je erachter dat het best zwaar is alleen. Maar ik mocht niet klagen van mezelf want we hadden hiervoor gekozen. Ik kan me nog goed herinneren dat ik in die periode van 2 kleine kinderen vaak dacht aan andere moeders die ook nog moesten werken. Hoe deden ze dat?! Ik was aan het eind van de dag een gebroken vrouw die s’morgens steeds meer moeite had met opstaan en de dag te vullen.

Toen onze oudste 3 jaar was liet hij steeds meer ‘afwijkend’ gedrag zien en kwamen we in de malle molen van onderzoeken en arts bezoekjes. Wederom zo’n moment dat je dankbaar bent dat je geen baas hoeft op te bellen of verantwoording hoeft af te leggen. Ik pakte de kinderen op en ging alle afspraken na. De oudste bleek ADHD en pdd-NOS te hebben. Hij is dus gebaat bij veel regelmaat en duidelijke structuur. Weer zo’n moment waarop je beseft dat het heel fijn is dat je dat thuis kan bieden! Ook al werd het wel lastiger om belangrijke beslissingen alleen te nemen, en werd ik er best moe van continu te moeten uitleggen waarom de vader niet aanwezig is.

Ondertussen is het een feit dat wij afhankelijk zijn geworden van het inkomen van mijn man. Een dag vrij nemen zit er bij zijn beroep niet in tenzij het vlak voor of na het weekeind is. Als moeder leer je op een gegeven moment keihard te worden als het gaat om de zorg van je kind. Helemaal als je kind een ‘beperking’ blijkt te hebben. Ik wil niet in herhaling vallen, maar wat heb ik me vaak beseft dat ik zo dankbaar mag zijn dat ik al mijn tijd in de kinderen kan stoppen. Dat ik kon stoppen met werken als moeder leek steeds meer een zegen. Ik zou niet weten waar ik de tijd vandaan moest halen om ook nog te werken naast alle arts- en therapie bezoekjes.

Lees ook: thuisblijfmoeder, ik blijf wèl thuis bij mijn kinderen

Verlangen naar iets voor jezelf

Regelmaat en structuur waren eerste prioriteit in ons huis. Afgelopen jaar heeft ook onze jongste de diagnose ADHD gekregen. Daarbij heeft hij een hoge intelligentie en vraagt dus dagelijks om wat uitdaging. De broers kunnen niet goed met elkaar overweg en ik speel dus dagelijks politieagent. Mijn man en ik bespreken vaak of de keuze die wij inmiddels 10 jaar geleden gemaakt hebben wel de juiste was. Het valt mij namelijk behoorlijk zwaar om alleen met de jongens thuis te zijn. Beiden hebben ze nog regelmatig afspraken bij artsen en therapiën. En hoe fijn ik het ook vind om altijd tijd voor ze te hebben, ik zou het best prettig vinden om gewoon naar mijn werk te kunnen gaan. Even geen mama zijn maar gewoon Monique.

Ook voor mijn man valt het steeds zwaarder om de hele week van huis af te zijn. 10 minuten gesprekken van school of een arts bezoek bespreken we allemaal via de telefoon of in het weekend. Maar dat is toch anders dan wanneer papa er gewoon bij aanwezig is. En ik merk dat de jongens ook steeds wat meer behoefte krijgen aan mannelijke praat.

Kunnen we nog veranderen?

We staan nu op het punt dat we het willen omkeren. Ik weer een paar uur werken, en mijn man een baan waarbij hij in de avond gewoon thuis komt. Een situatie waarbij we gewoon allemaal samen aan tafel kunnen eten, en de zorg voor onze jongens delen. Ik merk dat ik met beide jongens een hele hechte band heb. Mama was en is er immers altijd! Ik gun dit mijn man ook zo!

De jongens weten niet beter dan dat papa alleen het weekend thuis is. Ze zijn ermee opgegroeid. De kinderen zien het niet zo zitten dat mama weer een paar uur wil gaan werken. Ook al zien ze om zich heen dat veel ouders beiden werken, toch zijn ze bang dat ik dan ook weinig thuis ben. De onrust van een naschoolse opvang roept weerstand op.

Lees ook: Duitse thuisblijfmoeders krijgen subsidie

Werken onder schooltijden zou optimaal zijn

Ik probeer dus werk te vinden met werktijden onder schooltijd. Gelukkig heeft de school een continu rooster waardoor je al weer iets flexibeler bent in je werktijden. Toch valt het niet mee. De eerste stappen die ik deed was om weer in de winkel te gaan werken. Daar heb ik jaren ervaring opgedaan en het contact met klanten vind ik altijd erg prettig. Maar tot nu toe hoor ik al snel dat ik te oud ben. Mijn jarenlange ervaring als leidinggevende is daarin niet belangrijk. Dat is ook wat het stoppen met werken als moeder me gebracht heeft. Ook vinden ze mij niet flexibel genoeg omdat ik graag de weekenden mijn man ook wil zien en daardoor dan niet kan/wil werken.

Achja…we zien wel wat er op mijn pad komt. Gelukkig zit ik in de positie dat ik niet hoef te werken, al zou ik het wel heel fijn vinden. Ook als gaf stoppen met werken als moeder de nodige rust in ons gezin, een eerste stap naar een hele verandering in ons leven zou voor mij wel welkom zijn. Tot nu toe geniet ik wel van mijn rust. De jongens doen het goed op school, en het huis is lekker aan kant 😉 .