Een tatoeage en vooroordelen, ze lijken onlosmakelijk met elkaar verbonden. Om me heen hoor ik het regelmatig. Wat een aso joh! Moet je kijken hoe die eruit ziet, al die tatoeages overal, ziet er toch niet uit? En dan die kale kop erbij, die wil je ’s avonds in een donker steegje niet tegenkomen. En ja natuurlijk, we hebben allemaal weleens te maken met vooroordelen, ook ik schets wel een beeld op basis van de eerste indruk. Maar om iemand met tatoeages per definitie asociaal te noemen, daar ga ik toch niet in mee.
Tatoeage, vooroordelen en je werk
In mijn zakelijke kring zijn er maar weinig mensen die weten dat ik tatoeages heb. Wat er ook voor zorgt dat er in mijn bijzijn weleens negatief over word gesproken. Op mijn werk heb ik te maken met mensen van kantoor, maar ook met diehard lichamelijk harde werkers op de ‘werkvloer’.
Zelf ben ik secretaresse, en laten we wel wezen, daar bestaan ook vooroordelen over. Want dragen die niet vaak een witte blouse, zwarte kokerrok en pumps? Het liefst met een knotje en een brilletje. En heeft ze niet vaak een affaire met de persoon waar ze voor werkt? Nou, schuif dat maar aan de kant hoor!
Representatief gekleed, niet alleen op verzoek
Ik durf te zeggen dat ik er op mijn werk representatief uit zie en mijn grotere tatoeage bedek met een leuk shirtje en colbert. Niet omdat ik bang ben voor wat er over me gezegd wordt, maar omdat ik het er zelf ook gewoon netjes uit vind zien.
Daarbij hou ik rekening met de vooroordelen die er bestaan en met de wensen van mijn directeur, die , toen hij er lucht van kreeg dat ik in het bezit was van een dergelijke versiering, aangaf het wel wenselijk te vinden dat ik daar niet open en bloot mee rond ging lopen. Dat doe ik ook niet, zelf vind ik het ook netter om het bij gelegenheden te bedekken. Daarbij hou ik dan wel rekening met de vooroordelen die er bestaan, want zelf vind ik dat we er best wat lichtzinniger over mogen denken.
Asociaal en crimineel
In de zomermaanden worden mijn collega’s echter wel wat meer geconfronteerd met de tatoeage. Dan loop ik niet altijd met lange mouwen op kantoor. Echter zorg ik er dan wel weer voor dat ik altijd een jasje bij me heb voor het geval er onverwacht bezoek langs komt.
Bij veel mensen bestaat het beeld dat tatoeages horen bij een bepaalde categorie mensen, al dan niet geassocieerd met de ‘aso-buurten’, zeelui, rockers et cetera. De link met asociaal en crimineel wordt hierdoor onterecht snel gelegd.
Mijn kijk op tatoeages
Zoals ik er naar kijk ben ik niet asociaal. Ik ben geen zeeman en rocken is ook niet echt mijn ding. Ik heb een tatoeage omdat ik dit mooi vind, maar echt oprecht mooi! Een versiering, een aanvulling, iets wat me doet denken aan de kracht die ik heb gehad in bepaalde levensgebeurtenissen, iets wat me sterkt. En al zit er geen betekenis achter, dan is dat toch nog steeds prima? Smaken verschillen.
Ik vind ook niet alles mooi wat andere mensen aantrekken, maar betekent dat meteen dat je tot een bepaalde doelgroep hoort? Voor mij niet. Jij bent gewoon jij, en dat is prima. Ik ken je niet, mijn oordeel over jou zal dan ook niet direct klaarliggen.
Professioneel en positief, ook met tattoos
In mijn werk blijf ik professioneel, je kunt me nog steeds serieus nemen wanneer je weet dat ik een tatoeage draag. En aan mijn manier van werken veranderd door zo’n versiering ook niks. Daarbij denk ik dat als je me spreekt zonder het te weten, je een positief beeld van me kunt schetsen. Mocht je daarna mijn plaatje zien, ben ik dan een ander persoon voor jou?
Op internet las ik een artikel van een meneer die vond dat mensen met tatoeages het asociale aanstrepen. Iets als: ik ben ik, ik heb schijt aan iedereen die me niet accepteert zoals ik ben. Beste meneer, ik ben het niet met u eens. Ik vind het meer over u zeggen dan over mij. U moet namelijk weten dat ik geen schijt heb aan wat anderen van mij vinden. Integendeel, ik ben daar juist tamelijk gevoelig voor. Maar ik vind mijn tatoeage écht mooi. Ik loop er niet mee te koop, het is van mij, het past bij mij, het is wel wie ik ben. Misschien vind ik uw jas ook niet mooi, maar past hij wel bij u 😉 .
Maargoed, vooroordelen hé.
Zo was ik pas op een feestje, met mensen strak in pak. Er waren genoeg drankjes, het werd later en de muziek ging harder. Jasjes gingen uit en mouwen werden opgestroopt. Die vent met die knappe kop, waarvan ik het echt niet verwacht had, had een stukje sleeve onder zijn overhemd vandaan komen. Nou, dan kun je me opvegen hoor. Want dan speelt mijn vooroordeel de kop op; netjes van buiten, ondeugend van binnen 😉 .
Ik ben benieuwd naar jullie mening ladies! En anders hou ik die vent wel voor mezelf.
Dit vind je denk ik ook leuk:
- Twijfel jij over een borstcorrectie? Lees Anne haar verhaal!
- Onderscheid op de werkvloer tussen mannen, vrouwen en werkende moeders
- Oortjes uit als ik tegen je praat; asociaal gedrag van pubers
Ik zie dat helemaal niet op die manier, het ligt denk vooral aan de oudere generatie.
Heel herkenbaar. Er zijn op mijn werk ook maar weinig mensen die van mijn tatoeages afweten, laat staan de klanten. Ondanks dat ik het idee heb dat het steeds meer algemeen geaccepteerd is, loop ik er zelf niet mee te koop. Het is iets dat ik mooi vind en waar ik zeker geen slijt van ga krijgen!
Amen!