Het snerpende geluid van de schoolbel klinkt schril door de hal. Snel kijk ik op mijn uitgeprinte mailtje. Waar moeten wij zijn? Samen met de andere ouders staan we keurig te wachten. De aula is omgetoverd tot een soort examenlokaal en ik tel minstens 30 tafeltjes voor een 10 minuten gesprek.
Volgens de mail moeten wij eerst om 19:10 uur naar tafeltje 28 en daarna om 19:20 naar tafeltje 15. Strakke planning, maar we gaan het beleven.
Op de basisschool werden wij regelmatig uitgenodigd voor het 10 minuten gesprek. Toen zaten we op veel te kleine stoeltjes tegenover de juf of meester en dan kreeg je te horen hoe je kind het deed op school. Met een beetje geluk kon je daarna zelf ook nog wat vertellen, maar vaak ging halverwege de eierwekker af en stonden de volgende ouders al weer klaar. Natuurlijk begreep ik dat het allemaal een hele organisatie was en we niet de enige waren, maar tien minuten? Kom op zeg! Ik kan een boek over mijn kinderen schrijven.
Toen onze dochters naar het voortgezet onderwijs gingen dachten we DAAR dus vanaf te zijn, maar wat schetst onze verbazing: Ze gaan daar gewoon nog een stapje verder!
10 minuten gesprek
In de mail die wij ontvingen konden we van te voren aangeven welke leerkracht we wilden spreken en je zou zeggen: “Dat hebben ze goed voor elkaar”. Maar toen ik per omgaande te horen kreeg HOE LAAT en bij welk TAFELNUMMER we moesten zijn, begon ik toch een beetje te twijfelen.
De bel ging precies om 19:10 uur en dus liepen we op een drafje naar “ons tafeltje”. Tien minuten zijn tenslotte zo voorbij. We stelden ons netjes voor aan de betreffende docent en probeerde zo relaxed mogelijk te gaan zitten. “Ah… u bent de ouders van …?”
Er werd druk gebladerd en gelukkig werd het dossier van onze dochter snel gevonden.
“Tja… het is voor ons ook even wennen” verontschuldigde de leerkracht zich en stak gelijk van wal. Er werden dingen verteld die we al wisten, dingen die we nog niet wisten en eigenlijk graag wilden weten, maar… daar was geen tijd meer voor. Bovendien moest ik me heel goed concentreren op het gesprek, wat in een zaal vol pratende mensen voor mij heel lastig is.
En daar ging de bel weer en … Changé. Ik kon er bijna de humor van inzien, maar was blij dat wij maar twee tafeltjes hadden aangekruist. Even moest ik denken aan het programma REN JE ROT, want … het enige wat me van het 10 minuten gesprek die avond is bijgebleven, is de constant lopende mensenmassa, het geroezemoes en… Oh ja: die vreselijke bel!
