Mijn telefoon rinkelt en op het scherm zie ik een foto van mijn zus. ‘Gezellig’ denk ik ‘even bijkletsen.’ Als ik opneem en haar stem hoor, hoor ik dat ze niet belt voor de gezelligheid. Ze wil me iets vertellen.
De moeder van een leeftijdsgenootje is plotseling opgenomen in het ziekenhuis met zeer ernstige hoofdpijnklachten en blijkt een enorme hersentumor te hebben. Ze wordt gelijk geopereerd. Verbijsterd luister ik naar wat mijn zusje vertelt. Als we de verbinding hebben verbroken steek ik, ondanks dat ik niet gelovig ben, een kaarsje voor haar aan en probeer me weer op mijn werk te concentreren. Constant dwalen mijn gedachten af. Naar de moeder van ons leeftdijdsgenootje. Naar mijn eigen ouders, waar ik ook al regelmatig over in de rats heb gezeten. Naar mijn oma, die 2 weken geleden overleden is. Naar mezelf, een jaar geleden. Dat ik het leven schonk aan twee prachtige meisjes, maar zelf bijna overleed. Dat ik bijna had moeten missen hoe mijn 3 kinderen opgroeiden.
Vanochtend kwam ik bij de bakker de vader van het leeftijdsgenootje tegen. Hij was in gesprek met mijn zus. Zijn vrouw had enorm slecht nieuws te horen gekregen. Ze kunnen niks meer voor haar betekenen. Met een naar gevoel in mijn lijf rekende ik de verjaardagstaarten voor de tweeling af en ging ik naar huis. Ik schreef een kaart aan het leeftijdsgenootje, ondanks dat me dat heel veel moeite kostte. Sinds ik moeder ben, grijpen dit soort dingen me enorm aan. Want of je kinderen nou 3, 13 of 23 zijn… je wilt ze niet in de steek laten. En of je moeder nou 43, 53 of 83 is… ze is altijd te jong om te sterven.
Heel herkenbaar stukje. Ik zit nu ook in een fase waarin ik mijn moeder aan het verliezen ben. Net nu ik net zelf moeder ben geworden. Je bent er nooit klaar voor,moeders horen te blijven!:)