33 weken zwanger. Ik weet het nog als de dag van gisteren! 33 weken zwanger en ik lag op bed met het idee dat ik mijn blaas niet meer onder controle had. We zouden vroeg naar bed en ik was al drie keer naar de wc geweest. Drang om te plassen, maar er kwam eigenlijk niet veel. Totdat ik weer wilde gaan liggen in bed en weer wat vocht verloor.
33 weken zwanger, problemen met mijn blaas of iets anders?
Ik riep naar Frank die nog in de badkamer was… ‘joh, ik heb mijn blaas niet meer onder controle’. Zo nuchter als hij is reageerde hij ook nu laconiek. Maar toch zat het me niet helemaal lekker. En toen ineens schoot me te binnen dat ik ergens iets had gelezen over dat je moet ruiken. Want urine ruik je, en vruchtwater ruikt dan toch net weer heel anders.
Voor het eerst mama en nog volledig onwetend
Tja, gelezen had ik wel het een en ander met mijn 33 weken zwanger, maar verder eigenlijk nog niets. Ik had net de kennismakingsavond van de zwangerschapscursus achter de rug, en dat was het dan. Wist van toeten nog blazen, want het kindje wat in deze dikke buik zat zou mij voor het eerst mama maken. Wil jij wél goed op de hoogte zijn van de voortgang van je zwangerschap? Check dan de zwangerschapskalender eens!
Afijn, manlief moest met zijn neus in ons matras om te ruiken. En hoe raar het ook klinkt, ik hoefde het maar één maal te vragen 😉 . Zijn twijfel zei mij genoeg. Tijd om de verloskundige te bellen. Ook al wist ik het niet zeker, iets zei me dat het niet oké was. De verloskundige liet me mijn verhaal doen, zei dat ze eraan kwam, en gaf ook gelijk aan dat we een tas moesten inpakken. Voor het geval dat.
Lees ook:Â Ribbenpijn bij zwangerschap; 8 tips om daar mee om te gaan
Op de automatische piloot naar het ziekenhuis
Volledig op de automatische piloot stond ik. Ik was pas 33 weken zwanger dus er kon ons niets gebeuren. Toch? Verkeerd gedacht dus. Vanaf het moment dat de verloskundige kwam ging alles in een sneltreinvaart. Ze constateerde al snel dat ik een scheur in mijn vliezen had en dat het ‘serious shit’ was. Je baby loopt dan nogal wat gevaar als je pas 33 zwanger bent. Want ineens wordt het ‘pas’, ook al ben je er bijna!
Op naar het ziekenhuis. Totaal nuchter stapten we binnen, want tja, ik was pas 33 weken zwanger en bevallen ging ik voorlopig nog niet. Zo voelde het voor mij, en niet anders. En ook Frank stond er zo in. Maar het ging wèl anders. Ik moest aan de CTG, dag en nacht, kreeg spuiten om de longetjes te laten rijpen en kwam in een roes terecht. Twee dagen hebben ‘we’ aan de CTG gelegen.
Slapen was er bijna niet bij, want iedere keer als ik draaide begon dat apparaat te loeien en stond er weer iemand aan mijn bed. Tot aan het moment dat ik een slaappil kreeg van de zuster, want ik was zóóó moe. Zo moe als een hond. Niet wetende wat me te wachten stond was ik blij met dat kleine beetje slaap wat ik zou kunnen pakken.
33 weken zwanger en dan bevallen
En toen begon de trein. De trein van de bevalling, maar dat realiseerde ik me pas achteraf. Ik had veel pijn. Vooral in mijn rug. En dat begon zo vlak na het bezoekuur in de avond. Ik ben die nacht heel wat keren uit mijn ziekenhuisbed geweest. Als de pijn weg was kroop ik er weer in om even gauw op de wekker te kijken.
Want dat had ik mijn hoofd…. als dit erger werd dan moest ik de zuster waarschuwen….. en toen viel ik weer in slaap, door de slaappil natuurlijk! Om vervolgens even daarna weer wakker te worden van de pijn. Hoelang was de vorige keer nu geleden? Dat was het enige wat in mijn hoofd rondspookte. Ik moet onthouden of dat het een paar minuten geleden is … of een half uur… maar ik wist het niet. Door de slaappil zat ik in een roes waarin ik een half uur niet meer van een minuut kon onderscheiden.
Drang om te poepen
En wat moest ik poepen! Wel 10 keer ging ik naar de wc, gelukkig in mijn eigen ziekenhuiskamer, dat wel. En wat een pijn in mijn rug! De zuster kwam regelmatig binnen… als het teveel pijn ging doen dan moest ik het laten weten. Maar ik zei niets. Ben opgevoed met het idee dat ‘we’ het allemaal wel aankunnen. Ik gaf dus geen krimp, maar riep: “ja, als het niet meer te hebben is, dan laat ik het weten”.
Lees ook:Â Haaruitval na zwangerschap; ik schrok me rot! Wat kan je er aan doen?
Nog steeds niet met het idee dat ik weeën had. Ik ging alleen uit bed en liep te ijsberen, dat wel. Om vijf uur in de ochtend kon ik niet meer. Moe en pijn, dat was het enige wat ik voelde. Met 33 weken zwanger kwam ik nog niet op het idee dat mijn bevalling nabij was. Nee hoor, ik zou voor mijn gevoel nog weken in het ziekenhuis liggen voordat onze eerste geboren zou worden.
Check van de zuster
De zuster kwam checken hoe de nacht was geweest en zag aan me dat het niet oké was. Naar de verloskamer riep ze, daar checken we verder. En ja hoor… 8 cm ontsluiting. Iedereen in rep en roer en ik kreeg een telefoon in mijn handen gedrukt om mijn man te bellen. Slaperig kreeg ik hem aan de lijn en meldde ik hem dat hij moest komen. Ik hoor hem nog zeggen ‘Ok, ik douche even en dan kom ik’. En ik hoor mezelf nog zeggen ‘NEE, je komt NU’. Er was geen tijd meer om nog te treuzelen 😉 .
Lees ook: Zwangerschap en ouderschap; 7 clichés op een rijtje!
De baby die me mama maakte
Twee uur later hield ik jou in mijn armen. Mijn knappe vent. Zeven weken te vroeg geboren, maar je woog wel vijf pond. Toch moest je meteen de couveuse in en begon de lange weg in het ziekenhuis, maar daarover later meer. Vandaag vieren we dat jij onze jarige bikkel bent. Twaalf jaar ben je alweer. Wat was ik trots op je, twaalf jaar geleden toen je net in mijn armen lag. En dat ben ik nog steeds. Gefeliciteerd lieverd, ik hou van je.
xxx
ps… wil je meer lezen over baby’s die prematuur zijn en hun ontwikkeling? Lees dan vooral ook het artikel van Esmeé!
Ik heb me hier meer in verdiept door een blog die ik schrijf voor volgende week donderdag; keer op keer ben ik weer geraakt door de verhalen over premature kindjes. 33 weken is veel te vroeg inderdaad, maar gelukkig kwam het uiteindelijk goed. Wat heb je het ook nog lang volgehouden allemaal…
Thanks Merel. Ja, ik was iets te nuchter toen geloof ik 😉 . Dat was een beetje in mijn nadeel. Ook tijdens de uiteindelijke bevalling heb ik mee geleden dan nodig was, ik had mijn mond gewoon eerder open moeten doen!
Poeh hee,wat een achtbaan! Gefeliciteerd met je knappe zoon!
Dankjewel Bregje!
mooi verhaal en voor mij erg herkenbaar alleen kwam mijn eerste nog vroeger , met 28 weken , hij is nu een gezonde knul van 19 jaar. Van harte gefeliciteerd met je zoon.
Wat fijn toch dat het allemaal weer goed komt!
Wat een verhaal! Mooi, en fijn dat alles zo is gelopen toch nog:) Zou betekenen dat ik nog maar 5 weken zou moeten, poeh!
Hou nog maar even wat langer vol Anne !
7 weken te vroeg is nog best veel. Fijn dat alles toch is goed gegaan zeg!