Het begint een traditie te worden. Bij elke bezoekersmijlpaal krijgt Mamsatwork een column van mij. Een paar weken geleden ontving ik een tweet van Joyce met de mededeling dat de 750 bezoekers per dag over niet al te lange tijd een heus feit is. Dat is een felicitatie waard voor Joyce en al die andere vrouwen die van Mamsatwork zo’n geweldig succes maken.
Toch roept het meteen een vraag bij mij op. Hoe combineer je 750 unieke bezoekers per dag met een gezin? Leg mij dat eens even uit. Mijn oma had namelijk één unieke bezoeker per dag. De buurvrouw voor een kopje koffie. En zo kom ik weer op mijn geliefde onderwerp; hoe houden we glimlachend vijf ballen in de lucht zonder gierend gek te worden?
We kunnen er niet meer omheen. We hebben ons gezin, ons werk, onze vrienden en familie én ons leven online. Onze Twittervolgers, Facebookvrienden, LinkedInmaatjes en websitebezoekers. We koesteren onze beste vrienden, waar je altijd weer te weinig tijd voor maakt, en onderhouden ondertussen een virtuele vriendenkring door online geestige, interessante, ontroerende en soms vervelende opmerkingen te maken.
Af en toe vraag ik me af wat mijn oma van onze manier van leven zou vinden als ze een dagje terug mocht komen van haar wolk om met mij aan de keukentafel een boom op te zetten over de vrouw twee generaties later. Ik had een ruimdenkende oma met een opgewekte blik op de wereld. Toch maakte ze zich zorgen over de enorme hoeveelheid keuzes die wij hadden. ‘Kindje, kindje,’ zei ze dan. ‘Jullie hebben het ook niet gemakkelijk. Zoveel keuzes. Dat is toch heel vermoeiend.’ En deze wijze woorden sprak ze nog ver voor het social media tijdperk.
Ik denk dat onze oma’s trots en tevreden kunnen zijn. Al was het alleen maar omdat we allemaal de mogelijkheid hebben om zelfstandig en onafhankelijk in het leven te staan. Ongetwijfeld een groot goed in de ogen van onze oma’s. We hebben keuzes en zijn vrij om ze te maken. Er is niemand die ons dwingt om websites en Twitter- en Facebookaccounts in de lucht te houden en als we willen kunnen we ook gewoon thuisblijven met de kinderen. Toch?
Of niet? Of moeten onze oma’s concluderen dat we de luxe van de keuzes hebben verkwanseld? Onbewust, omdat zoveel keuze inderdaad heel vermoeiend is. En omdat het nu eenmaal gemakkelijker is om te doen wat we allemaal doen. Glimlachend vijf ballen in de lucht houden en proberen om niet gierend gek te worden. Je buurvrouw kan het, je beste vriendin doet het met gemak en online doen al je 500 vrienden/volgers/maatjes het zonder enig probleem. Dus dan kan jij het toch ook?
Ik denk dat mijn oma aan de keukentafel zou zeggen: ‘Kindje, kindje, je doet het geweldig, maar keuzes zijn er om te maken. Hoe lastig en vermoeiend dat soms ook is. Dus sta af en toe even stil bij de dingen die je doet en vraag je dan af of je de juiste keuze hebt gemaakt.’
Dus ik stel voor dat we een zesde bal de lucht in gooien. En die bal is voor onszelf. Eentje die ons hard stuiterend af en toe flink raakt. Eentje die ons dwingt om af en toe na te denken over wat we doen, hoe we het doen en waarom we het doen.
Eén ding weet ik zeker. Joyce – en al die andere vrouwen – hebben een geweldige keuze gemaakt om Mamsatwork in de lucht te houden. Ga zo door! Op naar de 1000 bezoekers.
Op het moment van publicatie van deze gastcolumn hebben we inmiddels al een aantal van 992 bezoekers op 1 dag gesignaleerd, dus Astrid… hou je pen maar vast in de aanslag… en natuurlijk weer bedankt voor je gastcolumn, hij zal menigeen aan het denken zal zetten!
Gisteren koos ik ervoor om na het lezen van deze herkenbare column alleen het ‘vind ik leuk’ symbooltje aan te klikken op Facebook (ik was zelf in een spannend boek aan het lezen en wilde door), vandaag herlees ik hem op mijn gemak en schrijf ik een reactie…dan heb ik het al een beetje begrepen he Astrid?
Erg treffend beschreven, ons voor-ons-zelf-kiezen probleem en hoe toevallig (!?) dat dit vooral een vrouwen- of zelfs moederprobleem is.