De vakantietijd is alweer even voorbij en het weer van de afgelopen tijd is zo bagger dat je niet het gevoel hebt dat het zomer is geweest in Nederland. Het feit dat ik aan de Zeeuwse kust woon maakt dan gelukkig nog wel wat goed, want vakantiegangers in het dorp brengen toch een vakantiegevoel met zich mee. Maar mensen denken overigens wel vaak dat ik dat vakantiegevoel áltijd heb. Dan moet ik ze toch even uit de droom helpen. Mijn huishouden gaat gewoon door, wassen, strijken, koken, schoonmaken. De rekeningen komen ook gewoon binnen evenals alle digitale post.
Afgelopen weekend gingen we er dus maar eens even echt tussenuit. Een weekendje Center Parcs. Ik blijf me toch altijd weer verbazen over het fenomeen vakantie voor een weekendje (weekje/midweekje) in eigen land. Met honderden afgeladen auto’s kom je bij het park aan. Als je slim bent, heb je een e-ticket geprint, zodat je direct door je autoraampje de sleutels en andere info kunt aanpakken. Op naar het huisje. Het blijkt al vol te staan met auto’s van je net aangekomen buren, dus je rijdt ‘m maar even een paar struiken in om toch uit te kunnen laden. Binnengekomen blijkt het comfortniveau echt bedroevend te zijn: banken uit het jaar nul, doorgezakte matrassen en geen vaatwasser. Ja echt, geen vaatwasser. Maar we zijn er even uit he, gewoon er het beste van maken. Als de buren eindelijk hun auto hebben weggezet, kunnen wij dat ook doen. Die heb je uiteraard niet meer nodig, want op het park is genoeg te doen.
Met een kleintje van twee is het wel prettig erachter te komen dat we vlakbij ‘de plaza’ zitten. Een klein stukje lopen en we betreden een voor Isabel magische wereld met binnenspeeltuin, zwemparadijs, midgetgolfbaan en tropische tuin. Dat er ’s avonds vanuit diezelfde plaza een paar uur lang harde muziek ons huisje binnendringt, mag de pret niet drukken. Na het verkennen van de omgeving, krijgen we natuurlijk trek en besluiten voor een snelle hap te gaan. Geen straf voor dochterlief. Wel voor ons als blijkt dat het systeem in de snackbar het begeeft en het dus wel even duurt voor we van bestelling 48 bij ons nummertje 73 zijn. Nog nooit hebben we de vissen en de papegaaien in de tropische tuin zo uitgebreid bestudeerd.
De volgende ochtend uit je kuil gekropen start er direct een druk programma, want ja, waar zijn we hier nou voor?! Om negen uur dieren voederen op de kinderboerderij, om tien uur naar het zwembad, om elf uur knutseluurtje, dan een boterham, dutje, even winkelen, rondje wandelen over het park langs alle(!) speeltuinen. Ja, das keihard werken. En daar krijg je honger van. En al die andere mensen ook. Dus even kijken waar we vanavond gaan eten. Bij het zien van de diverse prijslijsten, raken we al snel geïrriteerd. Voor een eenvoudig hoofdgerecht beginnen de prijzen niet onder de 16 euro, zelfs een pannenkoek gaat vanaf 7 euro per stuk. Hoe houd je dit in vredesnaam leuk en betaalbaar als zijnde een gezin met kinderen? Uit protest koken we lekker wat in het huisje. Aan ons zullen ze geen stuiver te veel verdienen!
Nog een nachtje en dan zit het er weer op. Bij hoge uitzondering houd je je kind dan toch lang op en ga je nog even naar de show in de plaza. “Ja, we gaan naar het feest!” roept Isabel. Als zij het maar leuk heeft. Met een bezweet (van het dansen) en in de ogen wrijvend (van de slaap) kind duik je twee uur later in je kuil. Morgen op tijd naar het zwembad, want dat moet je nog wel even meepikken. Gelukkig denken alle ouders dat en zit je om tien uur ’s ochtends met dertig vaders en moeders in een kikkerbadje van zes vierkante meter. “Wil je echt niet een keer mee van de grote glijbaan Isabel?” “Nee, papa, deze!” Jammer, dan maar om de beurt in de wildwaterbaan en het bubbelbad.
Aan het einde van de middag is het tijd om de spullen weer in de auto te gooien en op huis aan te gaan. Net als al je buren. Dus hup, schemerlampjes en je lievelingsföhn in de achterbak en gaan met die banaan. Lekker naar huis.
