Een half jaar geleden schreef ik vol enthousiasme over mijn nieuwe baan als schoonmaakster in het ziekenhuis. De uren waren perfect, het was niet te ver van mijn huis vandaan. Kortom, de ideale baan voor mij. Ik stapte voel goede moed in dit nieuwe avontuur, ik had er zin in!
Het gesprek
Afgelopen maandag werd ik gebeld, door mijn leidinggevende met de vraag of ik deze week een keertje langs wilde komen. Mijn contract zou 1 april aflopen en daar wou ze even met me over praten. Nou ik kon gelijk dinsdag wel komen, prima! ’s Avonds schreef ik nog op Twitter dat ik het toch best wel een beetje spannend vond, want ja je weet maar nooit waar het gesprek over gaat, het kan goed of slecht nieuws zijn. Maar omdat ik geen klachten had gekregen, en ik het idee had dat alles wel goed ging, ging ik dinsdag vol vertrouwen het gesprek in.
10 minuten later stond ik al weer buiten, en schreef ik op Twitter ‘en toen had ik geen baan meer’.
Over het gesprek kan ik kort zijn, ik kreeg de volle lading over me heen, en het kwam er op neer dat niks goed was. Ik was niet bereikbaar genoeg, niet flexibel genoeg en daar bovenop deed ik mijn werk ook niet goed. En ja, wat kun je daar nou over zeggen? Ik heb mijn leidinggevende maar laten praten en had toen al zoiets van, laat maar lekker allemaal!
Verdriet en boosheid
Maar toen ik buiten stond en mijn man belde, begon ik toch te huilen. Het voelde weer even als een stukje falen van mezelf. Waarom is het me niet gelukt om deze baan te houden? Maar al snel veranderde dat verdriet in boosheid. Boos op de manier waarop ik behandeld was en vooral boos op het feit dat je pas na 6 maanden te horen krijgt dat je je werk niet goed doet.
Afsluiten
We zijn inmiddels een paar dagen verder, en ik krijg steeds meer het idee dat er helemaal geen sprake was van dat ik mijn werk slecht deed. Ik heb nog met een andere leidinggevende gebeld, met wie ik altijd in de weekenden werk en die wist nergens van. Nou vraag ik me toch af hoe dat kan? Als ik mijn werk zo slecht had gedaan, had zij er toch zeker van moeten weten. Want wie laat nou iemand 6 maanden lang slecht werk doen?
Ik moest eigenlijk nog werken het weekend, maar dat heb ik afgebeld. Ik had er geen zin meer in, en ik deed mijn werk toch niet goed? Nou dan zoeken ze lekker iemand anders die het wel goed doet, dat is nu niet meer mijn probleem. Ik ben nog wel van plan om personeelszaken te bellen, om aan te geven dat ik niet blij ben met hoe het allemaal gegaan is. Ik zal er mijn baan niet mee terug krijgen, maar dat hoeft ook niet. Maar het is voor mij even een afsluiting van het afgelopen half jaar.
Positief denken
Ik bekijk het nu maar positief! Geen baan dat betekend extra tijd voor mijn gezin en niet te vergeten voor Hip & Zwanger! Ik kan me daar nu voor de volle 100% op storten en dat is toch ook eigenlijk wat ik het liefste wil doen.
Het komt wel goed met mij!
Wat goed dat je het er niet bij laat zitten. En let op, falen is pas falen als je daarna niet doorgaat. Snap je wat ik bedoel? En dat doe je niet! Vol goeie en frisse moed ga je door met Hip&Zwanger, way to go Elles!!
XMars