Een abortus plegen? Het zal bij veel zwangere vrouwen ooit zijn opgekomen omdat de zwangerschap toch niet gewenst was. Een deel van deze vrouwen beslist tot het afbreken van de zwangerschap, een ander deel laat het kindje toch komen.
Liever abortus plegen dan een vijfde (en zesde) kindje
Zo ook Jeanne uit Dublin. Op haar 43e komen zij en haar man voor de keuze te staan om de zwangerschap af te breken van een eventueel 5e kindje. Na inmiddels 4 gezonde kinderen te hebben gekregen raakt Jeanne onverwachts zwanger. Ze geeft nog borstvoeding aan haar jongste, én ze denkt dat ze al in de overgang is. Anticonceptie leek dan ook niet nodig dachten ze. Helaas bleek dat anders uit te pakken en een abortus plegen lag voor haar voor de hand.
Ze kon zich niet voorstellen dat ze een vijfde kindje zouden overleven. Het was to much. Haar man was echter minder stellig en overtuigde zijn vrouw. Waar er vier kinderen opgroeien kon er ook nog wel een vijfde bij, dacht hij.
Uiteindelijk stapte Jeanne van het idee af dat een abortus plegen de beste optie was. Bij de 20-weken echo bleek echter dat er twee hartjes klopten en in 2008 werd de eeneiige tweeling Jude en Rowan geboren. Inmiddels zijn de jongens acht jaar, maar nog steeds mist Jeanne de liefde voor hen die ze wel voelt voor haar andere vier kinderen. Ze was compleet getraumatiseerd na de geboorte van de tweeling. De moederliefde was er toen niet, en is er eigenlijk nog steeds niet. Nog steeds heeft ze spijt dat ze geen abortus heeft laten plegen. En voelt ze zich schuldig dat ze er zo over denkt. Wél geeft ze aan dat ze van haar kinderen houdt en dat ze geen slechte moeder voor ze is.
Waarom hierover schrijven?
Na het lezen van dit stuk vraag ik me af in hoeverre zij nu écht van haar tweeling houdt. Hoeveel pijn moet het die jongens doen als ze dit te lezen krijgen?
Ik ben zelf een redelijk open boek als het over onze kinderen gaat. En schrijf daarmee over de ups and downs. Maar een abortus plegen, of willen plegen en daar later over schrijven (of laten schrijven) terwijl je kinderen dat na kunnen lezen? Daar vind ik wel wat van. Ik kan me niet anders voorstellen dan dat die kinderen voor het leven beschadigd zijn.
Hoe kan je jezelf geen slechte moeder noemen op dit moment? Terwijl je duidelijk aangeeft dat je wel de moederliefde voelt voor je andere kinderen, maar niet voor deze twee? Vooropgesteld dat ik begrijp dat zes kinderen wellicht teveel voor je is, dat spreek je dan toch niet op deze manier uit? Of zie ik het verkeerd?
Beschadigde volwassenen
Ik ben absoluut niet tegen een abortus plegen. Als een kind -om wat voor reden dan ook-  niet gewenst is, dan ben ik vóór het recht op een abortus. Niet zozeer vanwege de ouders, maar meer nog vanwege het kind. En bovenstaande situatie bevestigd voor mij maar weer eens hoe terecht dat kan zijn. Er lijkt me niets erger dan te weten dat je vader en moeder (of in dit geval je moeder) je liever niet gehad had. Volgens mij is moederliefde een basisbehoefte voor ieder kind. Een basisbehoefte die er (naast voeding en dergelijke) voor zorgt dat je opgroeit tot een volwassene zonder al teveel beschadigingen.
Gelukkig heb ik zelf nooit voor de keuze hoeven staan. Zoals in dit boek beschreven staat is het een besluit wat je voor de rest van je leven ‘achtervolgt’. Of dat je nu besluit om het wel, of niet te doen.
Het natuurlijk heel moeilijk om je te verplaatsen in een situatie. Wellicht met wat meer achtergrondinfo kan je je beter inleven. Uiteindelijk blijft een gevoel een gevoel. Ik denk niet dat je het jezelf kwalijk kan nemen.
Tranen met tuiten om dit artikel. Ik was 15.5 mijn dochter wordt 26 1 oktober en ben supertrots op haar. Ik zou t niet kunnen hoor. Ik zei ook altijd na mijn dochter en 8 jaar later mijn zoon ik heb vanalles 1. En 4 jaar later kwam toch nummer 3. Ik hou van ze allemaal evenveel.
Zeker omdat de jongens als acht zijn, had ze er goed aan gedaan hulp te zoeken. Het is lastig om voor zulke gevoelens uit te komen, maar internet lijkt me niet de plek. Vind het heel sneu voor die jongens, stel dat je ooit leest dat je moeder na acht jaar nog steeds geen gevoelens voor je heeft? Wat doet dat met je zelfvertrouwen? Ik vind het vooral sneu.
Ik ben niet perse voor of tegen abortus. Het ligt helemaal aan de situatie. En in deze situatie.. Laten we maar zeggen dat ik hoop dat haar kinderen dit nooit te lezen krijgen!
Mijn moeder is een ongewenst kind en is daardoor beschadigd. Haar gedrag heeft mij en mijn zussen ook beschadigd. Nu wij kinderen hebben zie ik ook meer het verschil hoe mijn moeder liefde geeft dan andere mensen. Ze heeft dat nooit geleerd. Wil zeggen dat dus meerdere generaties geraakt worden als een kind ongewenst is en de moeder dat ook laat weten aan haar kind.