Vanmorgen door de zon en de zangkunsten van vogeltjes wakker geworden. Een klam handje van de slaap om mijn nek, Sam wordt ook wakker…een flesje maken en Sesamstraat kijken, wat zullen we vandaag gaan doen?
De dag is druk in mijn hoofd, maar uit mijn handen komt niet veel. Ik wil naar buiten, de frisse lucht in en maak het plan om op tijd boodschappen te gaan doen zodat we vanmiddag naar de zandbak kunnen, met frisse lucht komt ook de frisse moed die ik nodig heb om verder te gaan. Ik heb besloten dat ik weer, net als drie jaar geleden toen ik ziek werd, naar de psychotherapeut te gaan. Dezelfde. Ze heeft me geholpen, me bedenksels gegeven die me nu pas te binnen schieten, waarvan ik nu pas snap wat ze ermee bedoelde. Ik ben er nog niet helemaal klaar mee dus ik ga terug en ik voel me er prettig bij.
Niet iedereen vind het prettig je leven uit de doeken te doen tegenover iemand die je niet kent, maar het kan zo verhelderend zijn! De tweede of derde keer dat ik er toen was deed me inzien dat ik genoeg heb meegemaakt om er een boek over te schrijven. Dat ik het recht had om er te komen, zo voelde dat. Het was een bewijs voor mijn gevoel. Ik zit er al een tijdje mee, dat ik andere keuzes had moeten maken. Ben ik zelf de reden geweest of ‘mag’ ik anderen de schuld geven…nee keuzes heb ik zelf gemaakt, en ik had door moeten zetten. Alleen als je 18 bent kun je dat dan al? Als je altijd onder de beschermende vleugels van je ouders hebt gezeten en je vertrouwde op hun ideeën? Ik deed dat..nog steeds, misschien teveel..of heb ik er te weinig van geleerd dat ik dat nu nog zeg…Nee natuurlijk vertrouw ik op hen. Ik heb alleen één ding geleerd en leg ik iedere keer weer een nieuwe knoop in mijn oren als ik er wéér op wordt gewezen…leg je kinderen niks op, je kunt ze sturen, maar niet vertellen wat ze moeten doen. Ik had moeten doen, toen, wat ik wilde. Doorzetten. Dat weet ik en heb bovenstaande geleerd toen ik de kans niet kreeg. Wat Sam later wil moet ze in ieder geval proberen. Geen spijt hebben en vooral blij zijn dat in ieder geval ik als moeder haar die kans heb gegeven. Mijn angst om niet te slagen moet ze niet van mij overnemen. En bovendien wil ik haar leren dat falen pas falen is als je niet doorzet. Wat dat betreft is als Sam gelukkig is mijn missie geslaagd. En heb ik niet gefaald….
Ik heb bijna de hele dag gedaan over het schrijven van deze column. Niet om het schrijven zelf, maar op het nadenken. het is inmiddels 5 uur geweest en heb mijn laptop zo gedraaid dat ik naar buiten kijk. De zon tuurt net voorbij de huizen aan de overkant, een streep zonlicht valt over ongelapte ramen. Er zitten knoppen aan de bomen, ze komen nog niet uit, maar wel bijna. Ik stel me zo mezelf voor. Bijna..ik ben er bijna…maar nog niet helemaal
Iedereen maakt keuzes in zijn of haar leven en je weet pas achteraf of dit de goede waren. Als het niet de goede waren, moet je daarvan leren want dan was het niet voor niks.
Je kind moet ook zijn eigen keuzes maken. Ik ben het met je eens: je kunt ze een beetje sturen, maar hen jouw wil opleggen, gaat niet werken.
Jij hebt zeker niet gefaald meid, je doet het prima. Lekker doorgaan met je kind.
xxx
Maar je komt er wel meid!