De laatste paar dagen voor de wintersportvakantie moest er nog van alles worden geregeld. Er hing een gezonde spanning in de lucht, die ook wel voorpret wordt genoemd. Bijna iedere dag werden we door mijn man op de hoogte gehouden omtrent de sneeuwhoogtes en via de webcam werd er gekeken hoe de pistes erbij lagen. Zij hadden er echt zin in. En ik? Ik was blij dat ik nu eindelijk de knoop had doorgehakt en verheugde me op een heerlijk weekje alleen thuis: “Home Alone”.
- NEE… ik zou dit jaar niet in de mist of sneeuw gaan skiën en hoefde ik niet bang te zijn om de groep kwijt te raken.
- NEE… Ik hoefde ook die lompe schoenen nooit meer aan, waarmee ik op het parkeerterrein (met de ski’s op mijn schouders) al bijna onderuit zou kunnen gaan.
- NEE… Ik zou geen verkrampte spieren meer krijgen en nooit meer uit die ellenlange sleepliften vallen.
- NEE: Ik hoefde ook nooit meer naar zo’n smerig nat toilet in zo’n overvolle dampende berghut, waar iedereen tegelijk veel te dure lauwe schnitzels en spaghetti zat te eten.
En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Dus ik blijf liever alleen thuis
Mijn zeer fanatieke skifamilie begreep hier helemaal niets van. “Waar maak jij je nou druk om” zeiden ze, “je kunt toch zo goed skiën?” Was ík niet ooit degene geweest die mijn man had meegesleept en hem in mooie bochten voorbij was geskied, terwijl hij nog stond te stuntelen? Heel even heb ik nog getwijfeld, want natuurlijk vond ik de aprésski en het eten met elkaar gezellig, maar gelijk daarna kwamen de beelden weer terug van de laatste skivakantie en riep ik stoer: “Ik heb er geen zin meer in en dan is het zonde van het geld”.
Wat de werkelijke reden van mijn aversie tegen skiën was, durfde ík zelf niet eens uit te spreken. Nu weet ik dat mijn slechte conditie en zeer matige gezondheid de grootste spelbrekers zijn geweest en dat ik daardoor angst heb opgebouwd. Ik was die laatste vakantie daar boven in de bergen mezelf zó tegengekomen. De spierspanning in mijn benen en armen was minimaal en ik wilde maar één ding: terug naar het hotel! Helaas was dat geen optie, want we waren naar Frankrijk geskied (prachtige tocht hoor) terwijl ons hotel in Zwitserland stond.
Dit is mijn laatste ski foto “Mama… kijk nou even”, riepen mijn kinderen, maar ik kon wel janken en wilde maar één ding: terug naar het hotel.
De moed zonk mij in de schoenen, toen bleek dat we nog niet eens op de helft waren. Ik viel bijna in elke bocht en kon op het laatst bijna niet meer zelf omhoog komen. Natuurlijk werd er op mij gewacht, maar dat betekende dat degene die wachtten even konden uitrusten terwijl ik met mijn tong op mijn knieën gelijk weer verder kon. “Ah… daar is mama weer. Kom we gaan!” Dat ik die dag heelhuids beneden ben gekomen, vind ik nog steeds een wonder en heb ik voornamelijk te danken aan mijn man en kinderen. Zij hebben mij steeds moed ingesproken. Maar hoe gênant is het, om je vrouw en moeder (van angst en pure onmacht) hysterisch te zien huilen? Toen ik aan het einde van die middag opeens de stoeltjeslift uit de mist zag opdoemen, was mijn keuze snel gemaakt. En toen kwamen de tranen. Tranen van opluchting maar ook van vernedering. Hoe had ik het toch zover kunnen laten komen? Wie deed ik er nou een plezier mee? Op dat moment heb ik de beslissing genomen. Ik zou nooit meer gaan skiën!
Gelukkig kwam er een leuke sportieve schoonzoon in de familie en al snel werd hem gevraagd of hij van skiën hield. Toen hij vertelde dat hij het erg leuk vond, maar dat het al weer lang geleden was, bood ik hem spontaan mijn ski’s en plek in de auto aan. Eerst dachten ze nog dat ik een grapje maakte maar al snel begrepen ze dat mama het echt meende. Er werd nog wat tegengesputterd door mijn man, die het eigenlijk niet gezellig vond, maar uiteindelijk had iedereen er vrede mee.
En daar zit ik dan. Alleen thuis. Nou ja… alleen? Onze Perzische poes is blij en zit iedere avond triomfantelijk naast me, terwijl ik heerlijk met mijn bord op schoot zit te eten bij de TV 😉 .
Ik heb leuke uitjes voor mezelf gepand en natuurlijk ga ik gewoon werken, maar toch voelt het vreemd om alleen thuis te zijn. In gedachten volg ik ze de hele dag en gelukkig houden ze me op de hoogte via de WhatsApp. Op de foto’s zie ik dat ze het naar hun zin hebben en ik gun het ze. Echt waar! In het najaar ga ik samen met mijn zus een weekje naar de zon en ik kijk naar de foto die ze me heeft gestuurd. Strand, palmen, blauwe zee en een hangmat. Misschien niet zo sportief, maar wél HEEL lekker en ontspannen. Daar heb ik zin in!
Groot gelijk hoor Ellen!! Een weekje alleen is ook wel lekker toch???
En dat weekje zon…. heerlijk!!
En zo heeft ieder zn ding toch?? Veel plezier en voor je t weet staan ze weer voor je neus!!
Stoer dat je die knoop hebt doorgehakt! Als je je niet meer prettig voelt op de ski’s, is het veel relaxter om thuis te blijven! Geniet van je weekje alleen en die hangmat ziet er heerlijk uit 😉
Ik heb er wel een paar jaar over gedaan hoor om die knoop door te hakken; want mijn gezin vond het niet leuk. Nu onze meiden wat groter zijn begrijpen ze mij!
Geweldig Ellen !
Mooi je gedachten verwoord!
En zo schrijf je het ook even lekker van je af .
Chapeau !
Inderdaad Lia… Schrijven is voor mij een goede manier om dingen die er in mijn leven gebeuren te verwerken! Verder vind ik het ook leuk om te delen en reacties te krijgen hoe anderen er over denken! Zo kunnen we elkaar ook steunen.