Alleenstaande ouder zonder co-ouderschap, een dubbel gevoel.

Het blijft een dubbel gevoel: Je kinderen die naar je ex gaan op het moment dat het zijn beurt is. En jij die alleen achter blijft, in je kleine huisje waar de vloer zojuist nog bezaaid lag met lego, dinosaurussen, knuffels en minions. Ineens heerst er doodse stilte waar eerst nog gelachen werd, getoeterd met auto’s en gegooid met eten. Een lege kinderstoel, een restje fruit op een bord, een glas halfvol met diksap! Het leven van een alleenstaande ouder zonder co-ouderschap…

Alleenstaande ouder en zelfstandig ondernemer

Sinds 2 jaar ben ik alleenstaande mama van 2 kinderen van 3 en 8. Ik en mijn ex hebben geen co-ouderschap: Ik heb de kinderen 11 dagen van de 14. Een groot deel van de tijd dus. Dat is zwaar. Zeker in combinatie met mijn zelfstandig ondernemerschap. Ik werk wanneer de kinderen op school zitten of de opvang zijn. En ik werk als ze s’avonds in bed liggen. Daarnaast werk ik ook vaak nog als ze het weekend naar hun vader gaan. En af en toe heb ik een momentje voor mezelf. De zondag is heilig, dan wordt er niet gewerkt door mama.

Zonder co-ouderschap heeft ook voordelen

Maar onze regeling heeft ook voordelen. Mijn manier van opvoeden is de meest bepalende en ze zien mij als hun basis. Geen discussies over eten (biologisch ja of nee?), kleding, bedtijden en andere zaken die gemoeid gaan bij de opvoeding. Mama’s wil is wet. Bij mama is ’thuis’, bij papa is ‘logeren’.

Dat betekent echter wel dat als ze drie dagen weggaan, ik ze enorm mis. Die 11 dagen leven we in een strak ritme waar we alledrie gewend aan zijn geraakt. Ik moet schakelen.
En zodra de knop ‘om’ is, ervaar ik ineens weer een zee van ruimte en vrijheid. Van rust en stilte om me heen. Dit heb ik als alleenstaande ouder nodig om op te laden. Om straks die 11 dagen met de kids weer te kunnen volbrengen.

Van een strak ritme naar vrijheid

Van 11 dagen rennen, vliegen, racen, beuken, herrie, knuffelen, samen eten, korte nachten,
ruziënde kids, lachende kids, op de klok leven en op tijd naar bed. Naar drie dagen leven op gevoel in plaats van op tijd. Eten wat en wanneer je wilt, dingen doen waar en met wie
je maar wilt. Weliswaar ook werken, maar zonder rekening te houden met etenstijd en/of ophaaltijd van school.

Even weer het gevoel hebben dat je had voordat je moeder was. Dat vrije gevoel zonder verplichtingen en tijdsbesef. Dat is voor een moeder bijna niet meer voor te stellen 😉 .
Tegelijk knaagt het schuldgevoel: Genieten terwijl je kinderen niet bij je zijn….ben ik dan wel een goede moeder, als ik dat zo kan voelen?

Na die drie dagen, haal ik ze op van school. Hun blije koppies maken me gelukkig en dankbaar. Ik word geknuffeld en krijg een paar natte kusjes op mijn wang van de jongste. Diep van binnen knaagt er tegelijkertijd ook een gevoel van onrust: Ga ik het volhouden de komende 11 dagen? Er moet weer een knop om.

Dat dubbele gevoel dus. Dat kan je hebben als alleenstaande ouder.

Wist je dat vrouwen tegenwoordig steeds vaker er bewust voor kiezen om al als alleenstaande mama verder te gaan?