Heerlijk vind ik het, dat December weer voorbij is. Ondanks het feit dat we nu midden in de periode van het nieuwjaarsgeklef zitten, en de feestdagen in December wel fijne familiedagen zijn … vind ik het heerlijk dat we weer normaal kunnen doen en lekker aan de slag gaan.
De kids hebben weliswaar nog een week vakantie, dus helemaal normaal is het nog niet, maar het begin is gemaakt. Straks mag de kerstboom eraan geloven, gaan de kerstballen weer in de doos, de zolder op en wordt de boon zelf aan de straat gelegd voor de nieuwjaarstraditie ‘kerstbomen in de fik’.
Alle kerstmannen en twinkeldingen die binnen in de kamer staan hebben ook weer voldoende daglicht gezien voor het komende jaar. Het enige wat dan nog aan deze tijd doet herinneren is het zakje met oliebollen wat in de vriezer ligt. Een zakje volledig voor mezelf, want Frank en de kinderen moeten er niets van hebben.
Oliebollen
Voor mij zijn de oliebollen juist een heerlijke herinnering aan vroeger. En jarenlange traditie van mijn vader, die ieder jaar opnieuw weer 500 oliebollen bakte. Twee volle emmers met beslag, 1 hele dag voorbereiden en bakken. Ook al ben ik al jaren uit huis, nog steeds was ik op 30 december altijd van de partij om de hele dag mee oliebollen te bakken.
Voortzetten traditie
Dit jaar heeft mijn vader er niets aan gedaan. Het is teveel. Zijn ziek zijn heeft ervoor gezorgd dat hij niet fit genoeg meer is en er geen zin meer in heeft. Logisch natuurlijk. En gelukkig heeft mijn jongste broer de traditie overgenomen. Hij is al enkele jaren aan het oefenen en inmiddels is hij geslaagd! Ze zijn (bijna) net zo lekker als die van mijn vader. Van smaak zijn ze net zo lekker hoor, alleen het speciale tintje zit er niet aan… het tintje dat ik de hele dag met pa in de keuken stond. Hij de oliebollen in het vet gooien, en ik ze naderhand ‘inrollen’ met poedersuiker en kaneel.
Dat zijn de beste dagen van het jaar geweest. Dagen dat je de hele dag samen op een paar vierkante meter staat, dagen waarop hele fijne gesprekken plaatsvinden. Dagen waarop je met je handen bezig bent en waarbij je gedachten en de gezamenlijke gesprekken ‘de diepte in gaan’.
Voorbij
Dit is voorbije tijd. Zal niet meer terugkomen. En terwijl ik dit typ begint mijn neus te kriebelen… een teken van tranen die opwellen. Aan alles komt een eind, ook aan een jarenlange traditie. Gelukkig zijn er nog fijne herinneringen die nooit zullen verdwijnen.
Dankjewel papa.
Wij maken in sommige blogposts gebruik van affiliate linkjes. Klik je door via zo'n linkje en doe je een aankoop dan ontvangen wij op dat moment een kleine commissie. Dit kost jou niets extra, je betaalt de normale prijs voor het product. Wij ontvangen de commissie namelijk van de verkopende partij. Doe je een aankoop via een van deze linkjes? Dan wil ik je uiteraard heel erg bedanken! Jij zorgt er mede voor dat we MamsatWork kunnen blijven voortzetten. Ook al ontvangen we soms een compensatie voor blogs, we doen altijd ons best een eerlijke mening te geven over een product of onderwerp en zullen nooit iets vermelden waar we niet achter staan.
Mooi warm geschreven stukje.Zo is het leven, mooie herinneringen verzamelen en dit is een hele mooie al is de traditie voorbij.Koester hem maar Joyce, niet iedereen heeft zulke mooie in zijn rugzak.
Pfff…. tranen in mn ogen Joyce!
Wat moet dit inderdaad moeilijk zijn voor je, mooie herinneringen waarvan je weet dat ze helaas niet meer terug zullen komen, althans, niet zoals het al die jaren is geweest. Het is wel mooi dat je broer deze traditie heeft overgenomen zodat een traditie voortleeft.
Zo zullen er (helaas) nog veel van dit soort momenten komen…
Sterkte lieve Joyce!
Een indrukwekkend verhaal, ben er stil van…
Heel veel sterkte voor jou, voor jullie!
Bedankt voor jullie lieve reacties. Doet me altijd goed om die te lezen. En voor jou Irma moet het inderdaad ook moeilijk zijn geweest. Het is wat je zegt. Alles zo onzeker.
Het idee van Claudia is natuurlijk wel super. Om nog extra herinneringen aan te leggen. Is van het weekend al gebeurd. Schoonzusje heeft het hele huis van mijn ouders gefilmd, inclusief mijn ouders. Toch wel fijn. Ik denk daar eerlijk gezegd nooit aan.
Poeh Joyce, wat vind ik dit moeilijk om te lezen. Erge mooie momenten die je samen met je vader hebt gedeeld. Dat dit nu niet meer kon drukt je heel hard met je neus op de feiten. Mijn vader had het ook moeilijk om twaalf uur. Want wat gaat dit jaar brengen? Waar sta je voor?
We hebben wel een traan gelaten. Wat het is toch wel keihard. De volgende dag ga je weer verder. Maar moeilijk blijft het wel. Gelukkig weet niemand wat de toekomst brengt. Zekerheden heeft niemand. Ik leef met je mee en wens je veel sterkte. Heel veel liefs!
Prachtig, Joyce! Ik krijg er tranen van in mijn ogen. Mooi dat je dit met ons deelt …
Die herinneringen kan niemand je afpakken Joyce. Die zijn ook veel waard. Je hoort ook wel eens over mensen die een soort memory boek maken. Een boek vol herinneringen, misschien iets voor jou . Vroeger maakten wij thuis nooit zoveel foto´s. Tegenwoordig maak ik veel foto´s van ze. Elk jaar wel ergens een reportage. Niet dat ze daarop staan te springen, maar goed ze werken wel keurig mee. vorige week heb ik er nog eentje gemaakt in de sneeuw in de Drunense duinen. En over paar maanden in de zon komt er weer eentje aan. Heb ik iig alvast veel fotos van ze als herinnering . Liefs Claudia
Lieve Joyce,
Tradities eindigen, maar herinneringen blijven. Mooi geschreven.
Ik denk dat het je zo raakt omdat de traditie al tot een einde kwam, ondanks dat je vader er nog is. En dat impliceert hetgeen je vreest: het gaat slechter met hem en hij zal er straks niet meer zijn. Dat is moeilijk te aanvaarden.
Maar de herinningen die je hebt aan het samen oliebollen bakken zijn zo levend en duidelijk, die zullen nooit vergaan. Probeer nog zoveel mogelijk herinneringen te “maken” nu, zodat je ook later toch ook heel positieve herinneringen hebt aan deze moeilijke tijd.
Heel veel sterkte gewenst.
Liefs,
Jeanne