Ik vraag het me steeds vaker af. In wat voor wereld leven we nu eigenlijk? Kan je nog ‘zomaar’ een grote stad binnenwandelen zonder risico’s? Ik verdring mijn angst voor de toekomst weer snel. Wil er niet aan denken. Maar zelfs toen ik met mijn neus in de boter viel en mee op persreis mocht naar Portugal knaagde dat gevoel een beetje aan me. Ik ging ook nog eens alleen, mijn gezin thuis achterlatend. Wat als er iets gebeurt? Ik betrap me erop dat ik niet eens denk aan eventuele risico’s rondom bijvoorbeeld het vliegen. Nee, ik denk aan mogelijke terroristische aanslagen. En na de aanslag in Nice vraag ik me af, laat jij je keuzes bepalen door terrorisme?
Wat terrorisme doet met onze kinderen
Ook al is nog helemaal niet duidelijk of de vrachtwagen in Nice wel een terroristische aanslag is, toch zet het me aan het denken. Waar ben je nog veilig? Waar kan je naartoe om met je gezin even te genieten van elkaar in plaats van je zorgen te maken.
Toen ik vanochtend geconfronteerd werd met het nieuws over Nice begon Zoon meteen vragen te stellen. ‘Mam, wat is er dan precies gebeurd?’ en ‘Waar ligt Nice dan?’ gevolgd door ‘Maar wij gaan ook naar Frankrijk, toch niet daar naartoe hè?’ Echt geruststellen lukt eigenlijk niet meer. Wat moet ik zeggen? Onze vakanties bestaan over het algemeen júist uit een dagje op de camping bij het zwembad, gevolgd door een dagje natuur of het bezoeken van steden. Ik vertel hem dat we al eens eerder in Nice zijn geweest, hij ook. Hij was alleen nog klein en kan het zich niet meer herinneren. Maar het kan natuurlijk overal gebeuren. In iedere stad. Op ieder vliegveld.
Angst voor de toekomst beperkt je
Het kan geen reden zijn om niet meer te vliegen. Het mag geen reden zijn om grote steden te mijden. We mogen ons niet zo laten beperken in onze vrijheid. Toch? Ik zou juist heel graag met de kinderen een paar dagen door bijvoorbeeld Parijs wandelen. Van de Eiffeltoren tot de Arc de Triomphe en van de Seine naar Moulin Rouge. Het hoort voor mijn gevoel bij de opvoeding. Ze dingen meegeven. Niet alleen onze eigen normen en waarden, maar ze leren hoe het er in andere landen aan toe gaat. En dan is Parijs uiteraard niet eens een bijzonder voorbeeld. Neem Marrakech bijvoorbeeld. Ik ben daar samen met manlief geweest. Heel fijn. Maar ik zou het ook graag aan mijn kinderen laten zien.
Dochter begint te stuiteren als ze me over Parijs hoort praten, want zij weet nog heel goed dat er aanslagen in Parijs zijn geweest. Eigenlijk wil ze daar dus niet naartoe, die conclusie heeft ze zelf al getrokken. Ik probeer haar uit te leggen dat dit overal kan gebeuren en dat je het nooit van te voren weet. Het ‘hoort’ bij het leven tegenwoordig, de dreiging van terreur. Uiteindelijk gaan ze volop kwebbelend naar school. Gelukkig komt de angst voor de toekomst nog niet te dichtbij en leven ze nog heel erg in het nu.
Vroeger was alles beter
Voordat ik zwanger werd van de oudste weet ik nog dat ik lang heb getwijfeld of ik wel kinderen wilde. Niet vanwege het krijgen van kinderen, maar vanwege de wereld. Het lijkt er allemaal niet beter op te worden. Het leven. Waarom zou ik daar een nieuwe generatie in op willen laten groeien? Een generatie die blijkbaar moet leven met de angst dat je zomaar vanuit het niets afgeslacht kan worden. En tuurlijk, ik weet best dat er altijd iets kan gebeuren. Toch voelt dit anders. Het voelt alsof je haast gedwongen wordt om te blijven waar je bent. En zelfs dan ben je niet veilig. Alsof je niet het recht hebt om te genieten van wat de wereld te bieden heeft. Alsof je altijd over je schouder moet kijken.
Begrip voor anderen
Terwijl juíst dat genieten van en leren over andere delen van de wereld mensen dichter bij elkaar kan brengen. Als ik de kinderen van mijn oudere broer en zus zie en hoor waar ze allemaal zijn geweest, dan hoor ik vooral begrip. Begrip voor andere culturen. Begrip voor hoe het er ergens anders aan toe gaat. En begrip voor andere mensen. Zo mooi.
Hoe gaan mijn kinderen dit doen?
Nu zijn mijn kinderen nog jong en niet zover dat ze hierin hun eigen keuzes kunnen maken. Maar als ze wel zover zijn, zouden zij zich dan laten leiden door hun angst voor de toekomst? Zouden ze nog wel durven kiezen voor een stage in het buitenland? Of onbezorgd op vakantie kunnen zonder over terrorisme na te denken? Ik heb het over een periode van 10 jaar ongeveer. Waar staat de wereld over 10 jaar en hoe liggen de mogelijkheden dan voor onze kinderen? Ik maak me eerlijk gezegd best zorgen. Het hoort misschien wel bij de angsten die je als moeder hebt. Angst voor je kind. Herken je dat?
Sterker nog… ik kan me voorstellen dat de jeugd van nu (en dus ook mijn kinderen) op dezelfde tweesprong zal staan als ik, vlak voor ik aan kinderen begon. En ik kan me zelfs voorstellen dat zij er bewust voor kiezen om géen kinderen te krijgen. Met angst als reden. Angst voor het leven. Angst voor de toekomst. Angst voor andere culturen. Dat kan toch nooit de bedoeling zijn?
