Vanaf het allereerste moment dat je kind geboren wordt komen er gevoelens om de hoek kijken die je nog niet eerder hebt gevoeld. Gevoelens van diepe, innige liefde zoals je die nog niet eerder ervaren hebt. Gevoelens van zorgzaamheid, dat kleine hummeltje wat jij in je armen hebt is immers enorm afhankelijk van je. Maar samen met die fijne gevoelens komen er ook een hoop angsten als moeder om de hoek kijken.
Angsten als moeder die soms te maken hebben met hele simpele dingen als… heeft mijn kindje het niet te koud? Of wil hij of zij nu eten of gaat het om aan dacht. En hoe zit dat nu met die krampjes. Is dit normaal, of is er iets anders aan de hand? Want met het feit dat ze zo afhankelijk van je zijn komen een hoop zorgen mee. En hoe weet je als moeder nu precies wat er aan de hand is?
Dit zijn feitelijk de zorgen die bijna iedere moeder wel kent. Maar die zorgen die kunnen zomaar overgaan in angsten die je als moeder krijgt in bepaalde situaties.
Mijn angsten als moeder
Ik kan je wel zeggen dat ik al heel wat angesten als moeder doorstaan heb. Overigens niet allemaal levensbedreigend hoor. Maar voor mij wel om een knoop van in mijn maag te krijgen.
Onze oudste als baby
Ik hoef maar te denken aan onze eerste weken als papa en mama. Blij omdat onze baby geboren was, maar toch ook heel angstig omdat hij 7 weken te vroeg geboren werd!
Lees ook: 33 weken zwanger en toen kwam jij
In de babyfase met Luc hadden de angsten bij mij te maken met de ‘gewone’ vragen als ‘krijgt hij wel voldoende voeding binnen’, ‘waarom blijft hij zo huilen’, ‘hoe zit het met dat RS virus nu hij zo klein is, hij moet wel heel veel hoesten en spugen’, etcetera. Deze angsten hadden te maken met het onbekende. Maar daar kwam dus bij ‘gaat hij het überhaupt wel redden’ en ‘hoe zal de toekomst er voor hem uitzien’? Toen al, onwetend of hij schade over zou houden aan zijn vroeggeboorte.
Angsten veranderen met de tijd
Maar naarmate de kinderen groter worden gaan de angsten veranderen. Van ‘als ze maar niet teveel slingert op haar fietsje als er een auto aan komt’ tot ‘Waar blijft hij toch, hij zou al 45 minuten geleden thuis zijn en het is donker’. Met iedere stap waarmee je je kind los probeert te laten lijkt er weer een nieuwe angst of zorg bij te komen. Hij alleen op de fiets naar sporten, jij thuis in de rats vanwege het verkeer.
Zo hebben we een paar weken geleden onze zoon van elf naar de Efteling laten gaan met een paar vriendjes. Zonder ouders erbij. Ik ben er zelf van overtuigd dat dit soort momenten ontzettend goed zijn voor het zelfvertrouwen van kinderen. Jij vertrouwt er immers op dat hij of zij dat wel aankan. Dat moet een goed gevoel zijn, helemaal als de dag top verloopt en ze vol stoere verhalen thuiskomen. Maar als ouder vraag je je de hele dag af hoe het gaat. Tuurlijk had ik gevraagd of hij ons op de hoogte wilde houden, maar hé, ik ben ook jong geweest 😉 . Dus dat we pas aan het einde van de dag een kort appje kregen, dat verbaasde me niets.
En dan onze jongste
De afgelopen week heb ik weer wat angsten als moeder ‘doorstaan’. Al weken hik ik tegen de wintersport aan. Super leuk om te gaan natuurlijk, maar onze eerdere ervaringen hebben ertoe geleid dat ik de wintersport als een nogal onveilig geheel zie. Lezers die mij al langer volgen weten dat mijn dochter tijdens een eerdere skivakantie op de eerste skidag haar been gebroken heeft. Nu was dat gebroken been nog niet zo erg (wel heel vervelend), maar haar hoofdwond des te meer.
Met sleeën is ze tegen een ijzeren obstakel van het funpark geknald. En toen ik haar van de grond raapte, stond heel haar gezicht scheef. De wond van 7 cm net boven haar oog en door haar wenkbrauw stond ver open en had haar hele gezicht misvormd. Na 4 dagen ziekenhuis mochten we gelukkig naar huis. Eigenlijk heeft ze enorm veel geluk gehad maar op een of andere manier is dat gevoel me niet meer bijgebleven en voel ik alleen nog de angst.
Hoe zal het een volgende keer gaan?
Lees ook: Een te beschermde opvoeding is niet goed
Angsten als moeder die je niet meer loslaten
Angst voor het feit dat ze zich weer zo zal bezeren. Angst voor haar frivole gedrag. Ze voelt zich redelijk vrij op de piste (met zo nu en dan wat gezonde spanning). En dat wil ik graag zo houden natuurlijk, want dat is goed voor haar. Goed voor haar zelfvertrouwen en goed voor de manier waarop ze op de piste naar beneden gaat. Want hoe angstiger… hoe gevaarlijker.
Loslaten, denk ik dan. Maar dat is moeilijk. En dat herken jij vast wel 😉 . Misschien niet met skieën, maar dan met iets anders waarbij je het moeilijk loslaten vindt.
Toch hebben onze kinderen dat loslaten nodig om te kunnen groeien. Om zelfstandiger te worden en zich te kunnen ontplooien tot een zelfverzekerd kind.Het zou zomaar zo kunnen zijn dat -bij iedere stap die jouw kind voorwaarts zet- jij er weer een angst als moeder bijkrijgt. Lekker dan.
Maar bovenal is het prachtig om te zien hoe zo’n klein mensje wat hulpeloos in jouw armen begon, zich een weg baant door het leven. En groeit. Daar kan geen angst of zorg tegenop 😉 .
Herken jij dit soort angsten en zorgen over het loslaten?
Gebruikte afbeelding via Shutterstock
Ow ja, dat herken ik heel erg… Loslaten vind ik ook heel moeilijk. Zo zie ik veel kinderen van de leeftijd van mijn oudste dochter al alleen buiten spelen, maar wacht ik daar toch liever nog even mee…Want, als… Laatst kwam ik een meisje van een jaar of 8 tegen dat op de grond lag en heel hard huilde. Haar veter was verwikkeld in de trapper van haar fiets, waardoor ze niet overeind kon komen. Ik heb haar bevrijd en ze ging meteen opgelucht naar huis… Dat bevestigde voor mij dat ik er nog beter even mee kan wachten… Maar, laatst toen mijn jongste twee ziek waren, liet ik mijn oudste alleen naar school gaan (dat is voor ons nog geen 100 meter!). Heel spannend, maar ze was zo trots!