Anorexia overleven was voor Sanne een bizar zware tocht

“Ik was een Bounty, bruin van buiten, wit van binnen”.  Sanne (27) had jarenlang last van anorexia, maar pas toen ze er wat aan wilde gaan doen, liep het echt uit de hand. Met behulp van Human Concern en websites voor anorexia-lijders, wist Sanne zich eruit te worstelen met als credo: ‘Als eten niet het probleem is, dan is niet-eten geen oplossing’. Toch was anorexia overleven een hele tocht.

anorexia overleven

Anorexia overleven; waar zit het probleem?

Is eten dan niet het probleem? “Nee”, zegt Sanne. “Niet eten is een uiting van het probleem dat eronder zit. Voor mij was niet eten een manier om controle te hebben en ik kon iets, namelijk de magerste van de hele wereld worden. Ik wilde graag dat anderen over mij zouden zeggen: ‘Zo, dìe is mager!’

Dan deed ik ertoe en dan betekende ik iets in deze wereld. Ik vond het heel lastig om mijn plek te vinden. Als kind ben ik uit Sri Lanka geadopteerd en ik kwam in een klein dorpje terecht. Daar was ik de enige die bruin was, dat maakte mij een bezienswaardigheid. Ik wist nooit goed waar ik bij hoorde. Ik was bruin van buiten, maar wit van binnen, net als een Bounty. Ik voelde me Nederlander, maar ik had niet het bijpassende uiterlijk. Maar Sri Lanka was ook niet echt mijn thuisland. Dat zorgde voor een tweedeling in mij, het verscheurde mij en ik zocht naar mijn bestaansrecht.

Aanmelding bij Human Concern

Nadat ik me aanmeldde bij Human Concern, werd ik in eerste instantie afgewezen. Je moet echt gemotiveerd zijn om daar aan de slag te gaan. Als jij niet beseft dat je een eetprobleem hebt, kom je daar niet verder. Ze waren niet overtuigd van mijn motivatie. Dat was heel jammer, maar ik was dus niet duidelijk genoeg geweest. Een leerproces voor mij. Alleen was het wéér een afwijzing voor mij, waardoor ik bedacht dat ik best op vier appels per dag kon leven. Ik was het ook niet eens met de afwijzing, dus ik zocht nog een keer contact. Intussen haalde ik mijn zin van leven uit verder vermageren en niet eten, want dát kon ik. Toen ik voor een tweede keer op gesprek mocht komen bij Human Concern was ik bijna te mager om het programma aan te kunnen. Eerst was ik niet erg genoeg en toen te erg leek het wel, hoe zou ik anorexia overleven?

Contact met anderen was de eyeopener

Door in contact te komen met anderen en vooral door in therapie te gaan bij Human Concern, leerde ik over wat ‘normaal’ is. We moesten uiteraard meer eten, maar we deden ook veel met het kijken naar wat normaal is. Ik zag daar dat ik de dunste was van alle meiden die er toen zaten. Daar schrok ik van, want ik vond mezelf helemaal niet zo dun. Dat was voor mij een eyeopener. Ook oefeningen die we moesten doen met draadjes die we om onze polsen moesten leggen waarbij we die draadjes vergeleken met de lengte van gezonde polsen, waren erg confronterend.

De knop moest om

Ergens onderweg zette ik de knop om. Ik wilde weer gezond leven. Door hulp van therapeuten en buddy’s die ik via internet leerde kennen, ging ik weer eten. Dat was echt heel moeilijk. Ik voelde me een dikke koe als ik normaal at, maar ik zag ook wat ik mijn lichaam aan deed door niet te eten. Anorexia heeft grote gevolgen voor je gezondheid. Ik heb nu de botten van een 70-jarige, daar is niets meer aan te doen. Ik heb ook een darmziekte, die heb ik daar ook aan overgehouden. Anorexia heeft meer en ernstiger gevolgen dan je vooraf beseft. Dat wil ik vooral duidelijk maken.”

Op het forum www.ikookvanmij.nl kunnen lotgenoten contact leggen en steun bij elkaar vinden. Op www.humanconcern.nl vind je meer informatie over de behandeling.

Tip: Anorexia overleven doe je niet alleen. Ben jij nog niet zover dat je hulp kan zoeken? Lees dan eens een van deze boeken.

Artikelen die wellicht ook interessant zijn om te lezen:

Gebruikte afbeelding via Shutterstock

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven