“ Mama, mag ik meelopen met de avondvierdaagse??” Ik moest deze vraag even laten bezinken. Meelopen met de avondvierdaagse…..Vroeger heb ik één keer meegelopen en toen heb ik met mezelf afgesproken dat, mocht ik ooit weer meelopen, er wel een heel goede reden voor zou moeten zijn. Natuurlijk kan ik geen betere reden bedenken dan een vurige wens van mijn dochter. Maar toch twijfelde ik. Mijn dochter en ik hebben namelijk in ieder geval een ding gemeen: wij hebben beide dezelfde aversie tegen wandelen. Vreselijk vindt ze het. Het liefst gaat ze zelfs op de fiets naar school, een afstand van net 300 meter. Dus vier avonden 5 kilometer lopen…..Ik wist het nog niet zo goed.
gewoon negeren
Ik dacht: als ik het gewoon negeer, dan vergeet ze het wel. Maar wat ik ook vergat: mijn dochter heeft een geheugen als een olifant en herinnerde me fijntjes aan haar wens de avondvierdaagse mee te lopen. Vooruit dan maar, dacht ik, we zien wel waar het schip strandt.
Omdat ik zelf niet zo’n loper ben, vond ik één avond meelopen wel voldoende en vertelde haar dat ik alleen de laatste avond meeliep en dat zij dus met haar klasgenootjes in de groep mee zou lopen. Ze vond het spannend, maar ging de eerste dag vol goede moed op pad. Ruim twee uur nadat ze vertrok, kwam ze moe maar voldaan weer thuis, ze had de avond van haar leven gehad, ondanks dat het wel “vet ver lopen” was.
schuldgevoel
De tweede avond stond ik onderweg met koffie thee en limonade voor de dapperen. Ze spotte mij al snel en had moeite om verder te lopen, terwijl ze nog niet eens over de helft was. Het kostte een meeloopmoeder al haar overredingskracht om mijn dochter mee te krijgen en uiteindelijk lukte het, maar binnenin mij begon een klein schuldgevoel zich te ontwikkelen. Ik besloot het laatste stuk in te springen en mijn dochter te ondersteunen in haar tocht. Op het moment dat ik daadwerkelijk mee ging lopen, was mijn dochter over haar dip heen en liep moeiteloos de vijf kilometer uit.
Vandaag liep ze haar derde dag en ik ging overstag: ik heb meegelopen. Samen met een stel andere moedige ouders begeleidden wij een horde op hol geslagen 6 en 7 jarigen. Voor aanvang van de tocht hoorde ik de andere ouders klagen over de manoeuvres die uitgehaald moesten worden om op tijd te verschijnen voor de derde etappe. Heerlijk om te horen dat ik niet de enige was met een antipathie tegen dit soort activiteiten. Maar lang hadden we niet de tijd om ons te verliezen in geweeklaag, we gingen van start.
saamhorigheid
Onze kinderen liepen, renden en stoeiden voor, achter en naast ons. Ze lachten, zongen en riepen elkaar erdoorheen. Met iedere stap die ze zetten, zag ik de vermoeidheid groter worden, maar zag ik ook het gevoel van saamhorigheid groeien. Ze deelden snoep, zonder te kijken met wie ze het deelden. Ze waren betrokken, wie viel werd omhoog geholpen, wie achterbleef werd erbij gehaald, zonder voorwaarden, zonder gevolgen, vanavond hoorden ze bij elkaar.
Als ik mijn dochter volgende week vraag, of ze 5 kilometer met me gaat wandelen, zal ze ongeïnteresseerd weigeren. Maar volgend jaar is ze weer van de partij, daar kun je vergif op innemen. En de kans is vrij groot dat ik met haar meeloop, 4 avonden, vijf kilometer…. Ik bereid me er nu alvast op voor!
Artikelen die algemeen zijn, of ingezonden zijn door lezers van ons, maar niet door een vaste blogger, die staan verzameld onder 'MamsatWork'.
Het klinkt heerlijk! Ik heb er dit jaar over getwijfeld om het zoonlief aan te bieden, uit zichzelf is hij er niet mee gekomen. Herinner me volgend jaar nog even aan dit stukje, dan ga ik zeker mee!
vanavond de ” grande finale” gelopen…… Ik ben om, volgend jaar weer!
Heel leuk stuk Janinne. Het geeft precies de sfeer van vanavond weer. En je hebt inderdaad nog een heel jaar de tijd om je voor te bereiden op 4 avonden 5 km. En twee jaar op 4 keer 10 km. Maar misschien mag je dan niet meer mee van haar 😉