“Oh my god, het opvoeden begint nu echt”, realiseer ik me als ik vrijdagavond bij de gastouder wel 100 keer moet herhalen dat ze niet naar het stopcontact boven de bank mag grijpen. Er zit wel een plaatje op, maar dan nog. Na dit weekend besef ik me dat het opvoeden van een baby van 11 maanden een dagtaak is!
Ik zal je vertellen hoe mijn weekend ongeveer ging 😉 .
Baby 11 maanden met eigen wil
Van thuis de tv van de kast proberen te trekken, uit bad klimmen, uit de eetstoel klimmen… tot een uur lang huilen in de bus. Emma is nu ruim 11 maanden en heeft een behoorlijke sterke eigen wil, die helaas niet altijd overeenkomt met die van mij!
Wat ze niet wil:
- In bad;
- Kleertjes aan;
- Naar bed;
- Jas aan;
- In de wagen;
- In de doek;
- Uit de doek;
- Schone luier;
- Vieze luier;
- Met de blokken en ander daarvoor bedoeld speelgoed spelen.
Wat ze wel wil:
- Uit het bad proberen te vallen;
- In d’r blote billen rondkruipen en op mijn bed plassen;
- Doodmoe haar hoofd tegen van alles stoten;
- Haar muts af trekken buiten en weggooien;
- Aan de wielen van de wagen likken;
- Met de draagdoek spelen (hey, deze kan niet zoveel kwaad! :D);
- Met het stopcontact, en zaken zoals kabels, stekkers, routers, afstandsbedieningen en telefoons spelen.
Wat ik wil met mijn baby van 11 maanden
Ik wilde zaterdag écht even met de bus naar vrienden en daar op de thee. Na het drama om daar te komen (busperikelen), heeft ze ook daar al snel de keukenlaatjes gevonden. Hartstikke leuk om open te trekken natuurlijk, nog leuker dat het niet mag, én tof dat het niet weggehaald kan worden. Voor haar de perfecte combinatie, voor mij wat minder.
Dus moet ik constant achter haar aan. “Nee, Emma, dat mag niet. Je kunt je daar pijn doen. Kom we gaan samen met de blokken spelen.” En zodra ik haar neer zet stuift Emma weer op de keukenlaatjes af. En dat herhaalde zich eigenlijk totdat we naar huis gingen, wat overigens niet zo heel lang duurde omdat mijn kleine 11 maanden oude meisje zo haar eigen agenda had 😉 . Uiteindelijk ging ik er boos bij kijken en het onaardiger zeggen, maar niets hielp. Ze bleef hard lachen van plezier. Ook nadat ze d’r vingers tussen de laatjes had (oeps) bleef ze doorgaan.
Nou goed, naar huis dan maar na twee kopjes thee. In de bus was het weer huilen (een uur ongeveer) en dan presteert ze het om twee minuten voor thuiskomst in slaap te vallen in de wagen. *Zucht*
Doodmoe was ik om half 7 ‘s avonds en ik ben nu al weer toe aan een nieuw weekend! Wat had ik nou eigenlijk gedaan die dag… Hoe deden jullie dat in die tijd? Alle tips zijn welkom!
