‘Mama, wat ga jij doen als ik naar school ga?’ ‘Mama gaat centjes verdienen,’ hoor ik mezelf zeggen. Hij moest eens weten dat ik de dagen aftel voordat hij naar de kleuterschool gaat. Ik droom ervan om de vlag uit te hangen, te dansen op de tafels, de hele dag in bed te kruipen met Netflix of uitgebreid te lunchen met de vriendinnen die nog zijn overgebleven. Kleine Man neemt me met een ernstige blik op. ‘Mama, anders neem je gewoon nog een baby?’ Ik verslik me in mijn koffie. Een wat? Waar komt die babywens vandaan? ‘Waar kun je die eigenlijk kopen, mama?’ Geamuseerd kijk ik hem aan.
Benieuwd wat de volgende vraag is.
‘Schat, wat aardig van je, maar het huis is toch echt al vol, met vier kinderen.’ Het idee een baby te kopen, klinkt als muziek in mijn oren. Geen negen maanden afzien, geen bevalling en geen grijze wolk. Vrouwvriendelijk, die zoon van mij.
De babywens van mijn kinderen
Dochter 18, Puberzoon 16 en Puberdochter 14 zijn een fulltime bezigheid. Toen vier jaar geleden Kleine Man werd geboren was niet alleen het huis echt vol, ook mijn dagen waren goed gevuld met werk, huishouden en kids.
Nu gaat Kleine Man eindelijk naar de kleuterschool en gaat er een nieuwe wereld voor me open. Nieuwe uitdagingen. Tijd voor het werk dat ik het liefste doe: schrijven. Daar kan ik nu net geen baby bij gebruiken.
Terwijl ik aan de keukentafel geconcentreerd achter mijn laptop zit gedoken, hoor ik ergens in de verte Puberdochter 14 naar beneden denderen. Met een rotgang vliegt de deur open. Geïrriteerd door de herrie waarmee ze me uit mijn verhaal trekt, kijk ik haar aan. ‘Mam?,’ zegt ze op vragende toon.
Lees ook: voor vrouwen die twijfelen… het babydilemma
Mijn leven staat in het teken van mijn gezin
Mam. Ik smelt nog steeds iedere keer als ze me zo noemt. Dit doet ze sinds de geboorte van Kleine Man.
Ze schuift een stoel naar achteren. Het krassende geluid trekt mijn volle aandacht nu helemaal weg van mijn laptop. Leunend naar achteren pak ik mijn kop groene thee. Wordt dit een serieus gesprek? ‘We krijgen toch binnenkort weer wat meer ruimte omdat Dochter 18 op zichzelf wil gaan wonen?’ Yeah right, tussen willen en doen zit nogal wat ruimte.
‘Ik ben inmiddels ook wat ouder… een baby erbij zou best kunnen hoor. Als jullie dat zouden willen.’ Are you kidding me?
Aanvankelijk begin ik te lachen. Dit meent ze toch niet serieus? Maar dan, als ik zie dat het om een échte babywens gaat, maakt mijn trage reactie plaats voor een alerte houding. Ik ga even wat rechter op zitten. Daarna schuif ik ongemakkelijk heen en weer.
‘Jij hebt zeker met Kleine Man gesproken?’ probeer ik lacherig. Ze lacht nu ook. ‘Ja, hij begon over een baby, maar ik vond het écht een goed idee!’ Haar ogen stralen. Zit ik hier nou serieus de babywens van mijn kinderen te bespreken?
‘Nou, ik geloof dat papa en ik hier nog steeds de baby’s moeten maken. Daar zijn jullie nog wel te jong voor, óók om te oefenen.’ Ik zie het ineens allemaal voor me…  ‘Bovendien ben ik echt nog veel te jong om oma te worden,’ voeg ik er geschrokken aan toe. Oma, ik moet er niet aan denken. ‘Voorlopig laten we de baby’s maar in de babywinkel, vind je ook niet?’
En dus is ‘het babyonderwerp’: exit. Â
Tip: Een lekker humoristisch boek lezen over een man met een babywens die met zijn neus op de feiten wordt gedrukt dat hij daar ook nog een vrouw voor nodig heeft? Check het boek ‘Daar heb je vrienden voor‘
Haha, jazeker! Dank je wel voor je leuke reactie Kim!
Leuk geschreven Yvonne! Maarre.. het is best leuk hoor nog een baby ?