K3 klanken en dansende dochter zorgen ervoor dat ik de spierpijnpech enigszins vergeet.
Het voelt alsof ik tussen de deuren van de tram heb gezeten, lastig te verklaren vanuit een
tramvrij durp (sorry mam) en ik heb het gelukkig nooit écht ervaren maar zo voelt het vast.
Hoe is het toch mogelijk dat ik, terwijl het nooit bij me is opgekomen om te gaan sporten in
de winter nu wekelijks, al dan niet met bootcampbibbers, met vriendinnen mee ga. Vrijwillig.
Dankzij de vriendinnenvriendschap, Frank en niet in de laatste plaats zijn oppeppende praat
ga ik het sportief sporten zelfs een soort van leuk vinden. Alhoewel, als ik denk aan de TRX
trapezetrucjes in de blubber, staat wat mij betreft nog ter discussie of leuk het juiste woord is.
Maar tijdens de sprintjes van paal naar paal kon ik in het begin alleen maar denken aan een
lantaarnpaalverplaatsing verzoek bij de gemeente en nu lijken ze serieus dichterbij te komen.
Goed nieuws dus voor conditiedrama en tegelijkertijd voor de ontkenning van ouder worden.
Ook mijn gehoorgemis lijkt na de ooroperatie eindelijk weer helemaal hersteld, zelfs als ik thuis
de trap op loop kan ik een “ZET AAAAN!” en “ZOEK JE GRENS” van Frank nog prima horen.
De “ZOEK JE GRENS!” schreeuw van Frank bij het zoveelste sprintje omhoog brengt
me akelig dicht bij mijn positieven en ik besef dat dát is waar het bij mij vaak mis gaat.
Mijn grens aangeven blijft gerust lastig. Niet het uitspreken wat ik vind, wat ik voel en bedoel.
Maar de grens daadwerkelijk voor mezelf bepalen. Waar ligt mijn grens? En Waarom?
Het is soms lastiger dan lastig om het met mezelf eens te worden, om de grens voor mezelf
te bepalen zonder dat mijn redelijke ratio en truttig getwijfel zich er mee bemoeien.
Toch werkt het, het werkt écht! En zo is mijn grens een wens om verder te gaan…
Nu we het toch over grenzen hebben, bij mijn Lief is de grens inmiddels ook bereikt.
Als je het mij vraagt is ons huis er met ons meisjesmeisje een stuk gezelliger op geworden.
Lief was er serieus klaar mee. Na de vakantievrije weken was in ons slaapvertrek de realiteit een stuk minder roze nadat hij als zijnde vervende Verfman al ‘t roze & roze veranderde in wit.
Alleen het van Tante gekregen roze kastje mocht blijven en na smeken de roze lamp ook.
De enige oplossing zijn zoveel mogelijk roze boeken in mijn nieuwe boeken kast dus
vanaf nu speur ik me suf naar roze boeken, roze boeken én rozerdanroze boeken! Iemand?
Kortom we zijn het begin bijzonder begonnen, ben benieuwd wat het jaar ons zal brengen!
