Wie heeft dat niet afschuw voor iets?
Spinnen bijvoorbeeld.. krijg al de kriebels als ik er een zie.., dan vraag ik manlief “Schat, zou jij die spin weg willen halen, dank je.”
Maar de grootste afschuw van mij is toch iedere half jaar die tandarts. Dagen van te voren ben ik er al mee bezig, wat zou die man nu weer allemaal gaan uitspoken.
Als klein kind ben ik geconfronteerd met een akelige tandarts die het niet kon hebben als een kind huilde van bangheid voor de tandarts.. maar toch gingen we steeds. Mijn moeder altijd lief zoals ze was zei “Als je goed je best doet, krijg je na de tandarts een kadootje van me. ” Dat motiveerde tot aan de wachtkamer en eenmaal als je op de stoel lag en die man zag, zakte de moed weer in. Na jaren ging ik niet meer naar de tandarts, de schrik van die man of meer t idee van al die trillende, akelig geluidmakende apparatuur.
Tot ik Edwin leerde kennen.. hij verhuisde naar Brabant en moest een nieuwe tandarts hebben. Ik zei ” Als jij een goede tandarts vindt, en jij denkt die helpt jouw van de schrik af, dan ga ik met je mee.” Ik, held op sokken ben met hem meegegaan, het was verschrikkelijk, al dat gefriemel en gepunnik aan die tanden, Edwin die me voeten vast moest houden voor ik de tandarts een schop zou geven.
Samen met de tandarts hebben we een plan van behandelen later opgezet.. tips gekregen om van die akelige gevoelens af te komen.
Ik ben nog niet geheel van de schrik af, zenuwen stijgen nog steeds paar dagen voor ik naar de tandarts moet, maar ik ga wel vrijwillig op die stoel liggen. Gebruik dan de tip, die mij toen gegeven is, adem door je buik en focus op de radio.
Ik plan bewust de tandartsafspraken in zodat ik Quinty niet mee hoef te nemen, zij hoeft niet te zien hoe mama zenuwachtig daar op die stoel ligt.
In maart mag dochterlief op controle.. ze vindt het wel grappig, een stoel die omhoog gaat, de grapjes van de tandarts en vooral dat kadootje aan het einde van de controle. Wat ben ik blij dat zij zo makkelijk in die stoel gaat liggen.. nu ik alleen nog!
Artikelen die algemeen zijn, of ingezonden zijn door lezers van ons, maar niet door een vaste blogger, die staan verzameld onder 'MamsatWork'.
Heel herkenbaar! Ik heb het zelfs zo ver laten komen dat ik zo’n 4 jaar niet ging.. Kreeg toen nogal last.. Ben toen naar een narcosetandarts gegaan. Er werd mij verteld dat ik 3 wortelkanaalbehandelingen moest!! Ik blij dat het onder narcose ging.. De rekening was minder leuk maar ik zal het in ieder geval nooit meer zo ver laten komen! Gewoon weer ieder half jaar op de stoel.. Brrr! 😉
Ha Yo,
Ja, ik ken het ook, de angst voor de schmulschmidt. Het komt toch voort uit je jeugd. Mijn tandarts was altijd bot en verdoven, ho maar. Toen ik overstapte naar een andere tandarts had ik meteen 9 gaatjes. Veel ontstekingen ook gehad en zenuwbehandelingen. Mijn tandarts weet dat ik altijd heel erg nerveus ben en houdt daar ook echt rekening mee. Bij een lange behandeling mag ik mijn eigen muziek meenemen. Hoe groot mijn angst ook is, ik ga altijd wel want ik vind mijn tanden heel belangrijk. Knuffie, Irma
Hee Yootje,
Wat herkenbaar. Ik ben ook zo bang voor de tandarts en dat komt ook uit mijn jeugd. Een tandarts die niet zachtzinnig was en ook nog eens niet goed, die behoorlijk wat aan mij gebit verkwanseld heeft. Gelukkig heb ik op mijn 16e zelf de stap gezet om een nieuwe tandarts te nemen. Maar ja, toen was het kwaad allang geschied.
Tegenwoordig probeer ik mezelf rustig te houden en bij “onderhoud” krijg ik een verdoving. Maar het onprettige gevoel zal altijd wel blijven.
Liefs,
Jeanne