Zwanger zijn komt met vervelende bijwerkingen. Die je allemaal vergeet als het kind geboren is. Echt. Je vergeet ze stuk voor stuk, net als de pijn. Er is een reden dat mensen ooit een tweede – of derde of vierde of negentiende – kind willen. En dan heb ik het niet alleen over de overbekende bijwerkingen als misselijkheid, hormonen en zwangerschapsdemetie. Al moet ik eerlijk toegeven dat ik het nu al goed gehad heb met die hormonen. Nu al. En ik moet nog zes maanden… Niet dat door die bijwerkingen zwangerschap één grote ellende wordt. Maar het kan wel de glans van die 9 maanden halen.
Bijwerkingen zwangerschap: het complete pakket
’s Morgens boven de wc hangen is niet mijn grootste hobby. Los daarvan is daar dan ook nog dat gepluk en geduw van de verloskundige. Dat na de bevalling gevolgd word door gepluk en geduw van de kraamverzorgster als ze probeert je borst in de mond van een krijsend wurm te krijgen. Bij de verloskundige word je tenminste nog beloond met het horen van het hartje. Bij die borstvoeding krijg je enkel drie uur respijt tot de volgende voedersessie. Natuurlijk zijn er ook die hormonale huil-, vreet-, schreeuw-, schaterlach- en woedebuien. Die zonder duidelijke reden komen en gaan. En er is het Bloedprikken. Ook al is mijn bloedgroep al jaren bekend en weet ik zeker dat ik toch echt geen HIV heb, mijn bloed moet gecontroleerd. Dus willen ze in mijn elleboog prikken.
Om het feest compleet te maken moet dat ’s morgens. Bij voorkeur heb je ook al gewoon gegeten en gedronken. In mijn geval is dat een klein drama. Om te beginnen moet ik op mijn vrije dag vroeg uit bed. Het liefst zou ik nog een uur of twee blijven liggen, maar dan ben ik te laat. Want het kan echt alleen maar ’s morgens. Op een godsonmogelijk tijdstip. Dus sleep ik mezelf mijn bed uit en dwing me wat te eten. Iets dat ik ook nog binnen kan houden. Veel meer dan een bakje yoghurt met een kop thee lukt echt niet. Je hoort het wel: ik heb het complete bijwerkingen zwangerschap pakket in huis gehaald. Want we zijn er nog niet…
Zwanger zijn: lang niet altijd feest
We zeiden het al: het is echt niet zo dat door die bijwerkingen zwangerschap één grote ellende wordt. Maar het is ook weer niet zo rooskleurig als je vaak te horen krijgt. Neem nou zoiets simpels als dat bloedprikken. Normaal iets waar je je hand niet voor omdraait. Maar met al die bijwerkingen zwangerschap in je lijf? Dan rij je misselijk en vermoeid naar LabNoord. Je neemt plaats in een troosteloze wachtkamer, met een paar schilderijen op de muur die het niet voor elkaar krijgen om de ruimte echt op te fleuren. De kamer is gevuld met rijen stoelen. Er zitten mensen, meest ouderen, met een slachtofferig, niet wakker gezicht te wachten tot ze aan de beurt zijn.
Nadat je een nummertje hebt getrokken hoop je dat je ergens kan zitten waar je niet gestoord wordt door een andere wachtende. Bij gebrek aan tijdschriften staar je doelloos om je heen. Tot je je herinnert dat je een smartphone hebt met een sudoku app. God zij gezegend voor deze uitvinding. Bij elke ‘pling’ van het nummertjestelapparaat kijk je hoopvol op. Nog tien wachtenden, nog negen… Achter elkaar worden de mensen afgewerkt. Gaan zitten, mouw opstropen, buisje vol laten lopen, klaar. Volgende! Alsof je in een fabriek bent beland en op de lopende band ligt. Gelukkig hoef ik tenminste even niet over te geven.
Bijwerkingen zwangerschap: vergeet niet te genieten
Sneller dan je verwacht had, ben je dan weer thuis. Met voor je een lange, grijze dag. Vol zwangerschapskwalen. Fysiek… Maar ook andere bijwerkingen. Want het is januari en het regent dat het zeikt. Omdat ik dus vrij ben, heb ik echt Helemaal Niets te doen behalve het Bloedprikken. Vanwege de bandenpijn – lang leve al die bijwerkingen – kan ik ook niet zoveel. Gelukkig ben ik zo slim geweest om mijn boekenbonnen al deels te verzilveren. Dus zit ik de hele dag te lezen, te wachten tot het drie uur is en ik weg mag om bij een vriendin babykleren uit te zoeken.
Maar laat ik vooral niet vergeten te genieten van deze tweede zwangerschap. Volgend jaar rond deze tijd ben ik al deze ongemakken uiteraard weer vergeten en geniet ik van twee koters in dit huis. Echt. Heus. Nog maar zes maanden te gaan…
Lees ook: Roze wolk? Nooit gezien dat kreng!
Van wie je dat hebt weet ik niet, maar ik had dat allemaal niet.