We krijgen in ons leven allemaal te maken met Boosheid, al dan niet blijvend.
Boosheid komt meestal na verontwaardiging, na teleurstelling, na dat wat je niet verwacht.
Zelf besef ik vaak pas hoe boos ik ben als ik er langer over nadenk en het hardop uitspreek.
Soms ben ik bozer dan boos en dan is het onmogelijk om Boosheid te negeren.
Lastige emotie
Boosheid is een lastige emotie, een emotie die veel kapot kan maken.
Ruzie maken, schelden, smijten met servies, het is vooral voor schut.
Gelukkig eindigt dat waar ik boos over ben meestal in een grapgraag item.
Na gesprekken met lieve lieverds weet ik dat het geen optie is om Boosheid te laten blijven.
Zelfs niet als Boosheid sterker lijkt dan vergeven & vergeten.
Krachtig
Toch heeft diezelfde boosheid me ook de kracht gegeven om verder te gaan.
Boosheid heeft de struisvogelstand waar ik in stond volledig geblokkeerd.
Dankzij Boosheid kon ik laten zien: dit is mijn leven, ik ben er ook nog, dit ben ik!
Boosheid bij kinderen
Ook oudste boef laat inmiddels zien wie hij is, wat hij wil en dat hij boos kan zijn. Dat vooral.
Boosheid over dagelijkse dingen die je als bijna tien-er moet meemaken.
Je kamer opruimen, op tijd thuis zijn, bedtijd en erger nog een playstation-speel-limiet.
Maar ook boosheid over het niet meer samen zijn van zijn ouders, boosheid over het gemis.
Geef hem maar eens ongelijk als hij zegt dat hij zijn vader en moeder allebei niet wil missen.
Inmiddels kan zoonlief zijn boosheid steeds beter onder woorden brengen.
Zijn boosheid, zijn gevoel, zijn angst en verdriet. Hij spreekt uit hoe hij zich echt voelt.
Het zijn de meest bijzondere gesprekken die we samen hebben, boven in zijn hoogslaper.
Ik ben blij dat ik hem zonder enige twijfel kan meegeven dat blijvende boosheid geen oplossing is.
Zoals oudste boef nu al zegt: ‘als je praat, gaat het weg mam’
Boosheid kan ons nog veel leren en ik weet zeker dat we hier sterker uitkomen.
Maar ik ben vooral blij dat we hebben besloten om Blijvende Boosheid níet te laten blijven.
Dit blog is geschreven door Sandra de Koning, wil je meer van haar lezen ? Kijk dan hier
Dat omschrijf je mooi San. Ik weet dat het bij mij een stukje boosheid is wat maar niet weggaat. Het was weg, dacht ik, maar niets is minder waar.
Net als vreugde zou je boosheid eigenlijk ook moeten kunnen delen….maar omdat het iets negatiefs is, doe je dat niet zo gauw. Jouw zoon doet dat dus wel, en zie het helpt. Als volwassene ligt het vaak anders, maar ik vind wel dat je best boos MAG zijn. Waarom niet? Het is een manier om je gevoelens te uiten en opkroppen is niet zo’n best alternatief. Maar inderdaad, het moet niet blijvend zijn. Een keer goed uitrazen, schreeuwen, gillen, stamvoeten en noem maar op…..
Boosheid gaf jou inzicht en daarmee kracht, dat is mooi. Dan is het niet voor niets geweest.
Jeanne, wat fijn dat je reageert.
Het is inderdaad heel mooi dat boosheid er mag
zijn én dat zoonlief het met ons deelt, dat vooral.
Juist als boosheid er mag zijn komt er ruimte vrij.
Ruimte in de opslagplaats van onze gedachten waar
we die ruimte soms zo hard nodig hebben…