Eens in de zoveel tijd verblijden wij de bibliotheek met ons gezelschap. Na betaling van de schulden, de plaatselijke boekenleenhandel vaart wel bij mijn lidmaatschap, ga ik op zoek naar verhalen die ik nog niet heb gelezen door af te gaan op merkwaardige titels of auteursnamen die mij ergens bekend van voorkomen. Hierbij ga ik snel te werk, want de kinderhoek kan maar korte tijd op de aandacht van mijn bloedjes rekenen. In één vluchtige oogopslag beslis ik of een boek de moeite waard is om mee naar huis te nemen en op die manier verkrijg ik in korte tijd een bonte verzameling leesvoer, waarvan ik de helft uiteindelijk niet eens uitlees.
In de tussentijd vermaken mijn kinderen zich in de speelhoek, speciaal ingericht voor de allerkleinsten, waar een felgroen hobbelpaard op een knalrood vloerkleed staat te wachten op een niet-kleurenblind kind.
In onze bibliotheek zijn ze dol op schreeuwerige accenten; die succesvol de aandacht van zowel het verouderde gebouw als de kille vloertegels of de bij vlagen humeurige bibliothecaresses afleiden. Vreemd is wel dat de zithoek voor jongeren, die door een boekenrek en een uit de kluiten gewassen kamerplant gescheiden is van de kleuterhoek, in grauwe grijstinten is uitgevoerd. Niet zo vreemd is dat ik er nog nooit een jongere heb gezien, wat voor de bibliothecaresses geen belemmering bleek om mijn over de kussens springende koters met indrukwekkend stemgeluid naar de andere ruimte te verwijzen, een verzoek dat ze zonder tegenstribbelen opvolgden.
Wanneer ik mijn oogst binnen heb, neem ik de kinderen bij de hand en zoeken we samen de leukste kinderboeken uit. Kikker en zijn vrienden en Charlie & Lola zijn favoriet, want die kennen ze van tv, maar ook staan zij open voor nog onbekende werelden.
Over een jaar gaat de bibliotheek verhuizen naar een nieuw te bouwen onderkomen bij de middelbare school, zo’n vijfhonderd meter verderop. Ik ben benieuwd of de grijze zitkussens gebruikt zullen gaan worden op de manier waarvoor zij bedoeld zijn.
