Gister moest ik naar de praktijkondersteuner van onze huisarts. Mijn cholesterol was te hoog. Goed, het zegt mij weinig moet ik heel eerlijk toegeven, dus ik toog nieuwsgierig naar deze afspraak. Zittend in de wachtkamer rook ik een bekende lucht, maar ik kon het niet thuisbrengen. Mijn hondenneus haakt zich altijd in geuren en laat niet meer los voordat ik weet wat ik ruik.
Ik verdiepte mezelf semi geïnteresseerd in ‘de Vorsten’ die ik aan het lezen was. “Mevrouw Verhage?” klonk een bijna militaire stem. Ik sprong op, gaf de ietwat stevige vrouw een hand en liep naar binnen. Eenmaal zittend op een ongemakkelijk kuipstoeltje keek ik afwachtend in haar groen grijze ogen. “Ten eerste wil ik u even wegen” sprak ze langzaam uit. Ja, daar zit je als vrouw op te wachten, zeker als je weet dat je overgewicht hebt. De weegschaal is nog erger dan staan voor een vuurpeloton. En geef mij dat laatste dan maar! Spontaan begon ik te zweten, maar schopte braaf mijn schoenen uit en stapte erop. “Deze is kapot” hoor ik mezelf zeggen, “thuis weeg ik zeker 5 kilo minder”. Maar terwijl ik het zei ving ik haar blik en die sprak boekdelen. Schijnbaar was ik niet de enige patiënt die dit riep tijdens het weegmoment. Ik trok mijn schoenen weer aan. “Blijf maar staan, gaan we gelijk uw buikomvang opmeten” vrolijkte ze de boel op. Tuurlijk, haal die trekker maar over. Schiet me dan gelijk maar neer. Mijn boosaardige kant, die normaliter diep opgeborgen zit, kwam druppelsgewijs naar de oppervlakte. Terwijl ze de meter rondom mijn buik trok, hoopte ik dat hij het zou halen! Ik verwachtte na dit moment het ergste.. een acute operatie, vijf prikken in mijn bil, je begrijpt wat ik bedoel. Maar er werd een grafiek op tafel gelegd. Een grafiek waarop stond, zo legde ze uit, dat ik 3% kans had om nu aan hart en vaatziekten te overlijden. En dat kon terug naar 1% als ik…stopte met roken, gezonder ging eten en ging sporten. Weet u nog dat vuurpeloton… “Vuur!”
Ik en sporten. Die combinatie is dramatisch. Een aantal jaar geleden besloot ik op spinnen te gaan. Je kent het wel, fietsen terwijl je niet vooruit komt. Ik zal je het drama in de les besparen, maar ik ben twee dagen ziek geweest. Echt ziek! Misselijk tot het bot. Daarna zijn alle pogingen tot bewegen mislukt. Ik heb nooit meer een stap in de sportschool gezet.
Ik en roken. Een verschrikkelijke verslaving. Maar net als alle andere verslavingen een impuls. Mijn hersenen geven een seintje af naar mijn rechterhand, deze opent het pakje en terwijl ik die stinkstok in mijn mond schuif, steek ik hem met mijn linkerhand aan. Alle rokers weten dat roken slecht is, en alle rokers weten ook hoe moeilijk het is om te stoppen. Elk jaar zet ik 1 oktober als datum dat ik stop met roken, tegen de tijd dat het 3 oktober is snel ik naar het shellstation om een pakje te halen. Poging mislukt. En net als met het sporten.. heb ik het niet meer geprobeerd.
Gezond eten? “Wat ik u zou aanraden is als eerste uw frituurpan de deur uit te doen”. Verleidelijk, maar nee. Wij hebben zo’n super apparaat. Een dubbele frituurpan die links de frietjes lekker knapperig bakt en rechts de snacks. Ik keek de stevige vrouw glazig aan, toen mijn neus weer die geur oppikte. Ik zocht op haar bureau en in het hoekje stond een klein dienblad. Mijn verbazing werd verbijstering toen ik zag wat er op dat dienblad lag; een blikje cola, een half opgegeten worstenbroodje en een aansteker! De vrouw die mij nota bene vertelde dat ik mijn verslavingen moest opgeven en mijn frituurpan moest weggooien, die zelf ook overgewicht had, deed alles wat ze mij verbood. “Staakt het vuren!”.
Dank je wel Marjo, ik denk er precies hetzelfde over!
leuk verhaal,erg herkenbaar.Als de tijd daar is dan stop je met roken en ga je lijnen.Die knop moet om anders lukt het je nooit.
Heel veel succes,
Marjo
super leuk, zie het al helemaal voor me
Oh, geweldig! En wat een herkenning.. Love you!