Born This Way

I Was Born This Way.

Misschien dat een anonieme blog beter is, maar hé, ik ben zo geboren dus waarom verbergen? Het is lastig, (of moeilijk, of ingewikkeld of misschien maak ik het zelf zo), de afgelopen tijd. Strijd. Met mezelf, maar vooral met de mensen om me heen die steeds meer doorhebben dat ik niet meer degene wil zijn die zij willen dat ik ben. Een meisje dat minder voor elkaar heeft dan zij en overal tenminste ‘ja’ op moet zeggen omdat hen dat beter uitkomt. In hun ogen ben ik aan het puberen om het plastisch uit te leggen. Dat denk ik althans, want ik heb het ze niet gevraagd. Ik durf het gewoonweg niet, want ze vinden me al raar genoeg. En neen, dat laatste  is niet iets wat ik dénk dat zij van mijn vinden, dat wéét ik.

*even een chocoladekoek pakken*

Omdat ik steeds meer mezelf word komt ook steeds vaker die spiegel daar om het hoekje kijken die me laat zien wat ik anders moet doen. Waar ik op moet letten, welke woorden ik anders kan gebruiken om minder hard over te komen en welke om wel te laten zien dat ik niet (meer) over me heen laat lopen. Ik kan dat zelf niet zo goed, maar iemand anders die mij liefheeft wel..ik ben daar heel dankbaar voor en hoop net zo hard dat ik het diegene teruggeef.

Mijn hart groeit, loopt over van liefde..en hoe mooi dat ook klinkt, ik heb het ook zwaar. De zorgen, de nachten wakker. De groeiende behoefte voor nog een kindje..(hoe afschuwelijk de zwangerschap ook is geweest he, belachelijk dat die hormonen doen alsof dat nooit gebeurd is en weer vrolijk op zoek zijn naar nog een zaadje dat zich nadrukkelijk wil vastklemmen en wil ontpoppen tot een geweldig, lief, ondeugend, lastig en prachtig kind), en nog veel meer zorgen die mijn hoofd doet ontploffen , waar het einde van de wereld zelfs van terugdeinst. Ach nee, dat is ook weer overdreven 😉 En ’s nachts is natuurlijk alles erger, maar als de donkere nacht steeds zachter wordt en de zon tussen de kattennagelgaatjes door het gordijn piept ben ik de ergste zorgen alweer ‘kwijt’, een plan is weer gemaakt, de volgende stap kan worden gezet. Nare gedachtes die langzaamaan wegebben en plaatsmaken voor fijne en ik krijg weer zin! Zin in leuke dingen met leuke mensen en vooral de liefde!

Het is inmiddels weer ochtend dat ik verder schrijf..

“Een eigen huis, een plek onder de zon (…) toch wou ik dat ik net iets vaker simpelweg gelukkig was” Radio2, heel gezellig, Sam met haar poppenbaby bezig en af en toe dansend passeert ze mij. Ik denk eraan dat alles aan het veranderen is. Ten goede of niet. Sam naar de créche, ik werken, en meer, veel meer. Misschien moet ik me niet meer zo bewust willen voelen van mijn levensdoel. Hoe ik reageer in bepaalde situaties heeft er teveel mee te maken, die dingen moet ik als iets op zich zien. Los verbonden zeg maar. Ingewikkeld? Heel! Het zijn kleine stapjes die ik neem, bijna niet waarneembaar, maar in mijn hoofd zijn ze groot.

Ik ben aarde.

Many are called, few are chosen: many have talent, few have the character that can realise the talent. Charactar is the mystery, and it is individual. -James Hillman