Even geleden ging Joyce al met de billen bloot over haar voornemen een ooglidcorrectie te ondergaan tegen haar hangende oogleden. Dan is het nu mijn beurt om een boekje open te doen over mijn borstcorrectie!
Waarom een borstcorrectie?
Iedereen kent wel een bepaalde vorm van onzekerheid, en ook ik ben geen vreemde eend op dit gebied. Als jong meisje werd ik gepest op school. Voornamelijk door mijn krullen, ik had echt een hele grote bos en dat stond pontificaal alle kanten op te pieken. Daarbij was ik het langste meisje van de klas, wat er tijdens de gymlessen voor zorgde dat ik tussen de jongens stond als we op volgorde van lengte moesten staan.
Daarnaast was ik (en ben ik nog steeds) geen meisje dat meedoet met de laatste trends en kies ik graag de dingen uit die ik zelf leuk vind. Maar wat mij het meest onzeker maakte vroeger, waren mijn borsten…
Toen ik naar de middelbare school ging dacht ik dat ze wel zouden komen. Vol jaloezie keek ik naar meiden uit de derde klas. Ik wist zeker dat het voor bij nu ook niet lang meer ging duren voor ze zouden komen. Maar niets was minder waar 🙁 . Inmiddels gingen er een aantal jaren voorbij en had ik in de kleedkamer al geregeld opmerkingen naar mijn hoofd gekregen als; ‘haha zij draagt nog steeds geen bh!’ Of: ‘jij had vast een jongetje moeten zijn!’ Schaapachtig lachte ik dan met die meiden mee omdat ik me niet wilde laten kennen.
Tijdens deze jaren kreeg ik ook mijn eerste vriendjes, maar je dacht toch niet dat mijn shirtje uit ging of dat ze ook maar met hun handen in de buurt mochten komen! Maargoed, over die schaamte groeide ik gelukkig ook weer heen en aan vriendjes geen gebrek 😉 .
Bij mijn eerste zwangerschap kon ik mijn geluk niet op, want hee moest je zien! Ik had borsten! En ja, bij veel vrouwen blijven die ook na de zwangerschap nog. Wellicht niet dezelfde grootte maar ik ging er vanuit dat er vast wel wat zou blijven zitten. Ook dat bleek helaas een illusie. Na de borstvoeding waren ze foetsie. Erger dan erg (vond ik). In plaats van bergen zaten er kuilen en zelfs een AA paste niet. Ik ben 1.80m en vond dat dus geen potje. Geen bikini kon ik aan, die zaten aan de bovenkant zo los dat die eenmaal in het water alle kanten op gingen, behalve om mijn borsten. Over dus op badpakken, wat ik alles behalve leuk vond en mijn gedachten dwaalden af naar een borstcorrectie.
Dit was ik dus zo zat! Telkens wanneer ik in de spiegel keek werd ik verdrietig. Mijn vriend vond me nog steeds prachtig maar ik ging me verdiepen in borst vergrotende operaties. Voor meer informatie ging ik naar een kliniek en daar lagen sportbh’s waarin ik siliconen naar wens kon stoppen. Een klein C cup stopte ik erin, ik kon wel janken. Dit is wat ik wilde, dit stond mijn lichaam zoveel natuurlijker en maakte het plaatje compleet.
Borstcorrectie it will be!
Ik ging geld opzij leggen (heel veel geld) en een tijd later was de dag aangebroken dat ik onder het mes ging. Zenuwachtig was ik wel, maar ik had er ook zoveel zin in.
Oké, de pijn erna was geen pretje. Mijn borsten zaten scheef, super strak, een gedeelte bont en blauw met paars en van de narcose moest ik spugen. Op de verkoever kamer heb ik in mijn roes huilend nog een andere vrouw aangesproken; ‘mevrouw heeft u nu ook eindelijk borsten?!’ Ach, het was het allemaal dubbel en dwars waard.
Ik ben nu twee jaar verder en een heel gelukkig meisje. Mijn borsten hebben mijn tweede zwangerschap overleefd en hebben nog steeds vorm en volume. Ze zijn iets natuurlijker geworden en dat vind ik ontzettend mooi! Weinig mensen weten dat ik dit heb laten doen, als je het niet weet zie je het ook echt niet!
Sowieso heb ik druppelvormige protheses, wat dus wil zeggen dat ze niet zo rond zijn maar als een druppel vallen. Daarbij heb ik ze achter de spier laten plaatsen, zo heb ik Mees nog gewoon borstvoeding kunnen geven omdat je melkkanaaltjes dan intact blijven.
Er zijn heel wat vooroordelen over plastische chirurgie en borstcorrectie. Ook ik ben opgegroeid met het idee dat je mooi bent zoals je bent en dat iedereen anders is. Maar wat nou als je ergens zo ongelukkig van wordt en je daar iets aan kunt doen? Ik heb het nooit voor een ander gedaan, altijd voor mezelf. En weetje, ik heb een hele la met lingerie en bikini’s die ik pas! Jiihoeeee!!
Goed, de één een ooglidcorrectie, de ander een borstcorrectie… zou jij iets aan jezelf willen veranderen?
Van mij mogen ze kleiner. Ik word op straat vaak nageroepen omdat ik grote borsten heb en ik schaam me er erg voor. Maar als ik geopereerd word is er niemand om voor Dunya te zorgen. Dus wie weet, ooit in de toekomst….
Dank je wel voor je leuke reactie Sabine!
Wat bizar ook wat je schrijft over Colombia, lijkt me inderdaad de verkeerde beweegreden.
Nouja, ieder zijn ding! Mijn spaans is niet zo goed helaas 😉 Maar goed idee!
Stoer verhaal! In Nederland is dit echt iets opkomends, in Colombia niet. Zo’n beetje iedereen die ik ken heeft plastische chirurgie ondergaan, vaak een borstvergroting. En dan niet zoals jij een normaal formaat, maar hier moet het meteen naar dubbel D. Vaak krijgen meisjes op hun sweet 15 van de moeder een borstvergroting cadeau, want schoonheid is hier veel belangrijker dan wat dan ook. Meedoen aan een miss verkiezing zo jong mogelijk is het doel. De studie komt later wel. Ook op de sportschool, op tv en in bladen wordt volop reclame gemaakt voor plastische chirurgie, van borstvergroting tot bilvergroting en vet wegzuigen. Het liefst zo jong mogelijk. Vreselijk vind ik dat. Je zou jouw verhaal in het Spaans moeten vertalen, want het laat heel goed zien wat eigenlijk de bedoeling van zo een vergroting moet zijn, namelijk als je er zelf echt last van hebt. Ik ben ook blij dat je je nu zo gelukkig voelt!