Vrijheid. Onafhankelijkheid. Kunnen gaan en staan waar ik wil. Dit is de belofte van het apparaat in de rugzak die ik op het toiletblok voor me heb gezet. De belofte van borstkolven. En dit ding gaat me daar dus bij helpen.De zeer eenvoudig bedienbare knoppen zijn zo heel makkelijk te bereiken. Als ik een hand vrij heb. Mijn handen zijn krampachtig bezig met het vasthouden van de borstkolf (een soort trechter) die zich vacuüm moet zuigen op mijn tepel zodat er melk uit kan komen.
Lees ook: Kolven lijkt soms wel een circus: hilariteit alom
Borstkolven in een bruin café
Ik sta in een plasje vocht en ik wil echt niet weten wat het is. Ik wil de kolf niet laten vallen of de rugzak op de grond zetten. Überhaupt wil ik niets in deze ruimte aanraken. Of in contact laten komen met het apparaat dat mij met een geweldige folder heeft weten te overtuigen dat dit echte vrijheid is zonder schuldgevoel of boetedoening.
Je kan als vrouw van de wereld een moeder zijn die haar kind van het beste voorziet, borstvoeding, en tegelijkertijd genieten van het leven en jezelf niets onthouden zoals deelnemen aan een vrijgezellenparty in onze hoofdstad. En daarom sta ik nu dus in het damestoilet van een bruine kroeg, ergens in Amsterdam, en hou ik het enige toilet al 20 minuten bezet. Ik hoor vrouwen binnenkomen en mopperen dat het zo lang duurt. En dat het wel vreselijk zal stinken straks als deze treuzelaar er uit komt.
Borstkolven: waar doe ik het voor
Ik kijk naar de opbrengst van deze sessie en vraag me echt af waar ik het allemaal voor doe. In de fles zit 50cc waterige vloeistof. Nog niet de helft van wat ik normaal gesproken kan kolven. Ik voel mijn rug trekken van de rare houding waar ik in sta. Maar als ik anders ga staan, dan raak ik de muur. Dat is dus een no go. Herken je dat, die kolfproblemen? Wat is de raarste plek waar jij ooit hebt moeten kolven?
Sowieso heb ik pijn in mijn lijf. Mijn linkerbovenarm, mijn rechterbeen, mijn rug, mijn bekken.. In twintig minuten gedwongen solitude komen 3 maanden moederschap inclusief bevalling voorbij. “mijn lijf is niet van mij”. Ik heb de woorden uitgesproken.
Mama is moe
Ik ben moe. Moe zeg ik? Doodop. Nachtvoedingen, werken, een verbouwing, een verhuizing, een boek, een eigen zaak. En pijn. Er is altijd wel iemand die aandacht vraagt of verzorging nodig heeft. En wiens behoeftes voor die van jou gaan. Jaja, ik weet dat ik me gelukkig mag prijzen met het feit dat ik een kind heb. En ik weet dat ik ben gezegend, geloof me. En ook dat ik bewust hiervoor heb gekozen. Nou ja, bewust… Dat nu echt alles tegelijkertijd komt, nee, dat was niet echt een vrijwillige keuze. En dat het moeilijk is om te werken, door mijn fysieke en geestelijke vermoeidheid, nee. Daar heb ik niet voor gekozen.
Er wordt op de deur geklopt. Of alles wel goed gaat, en dat “we” zo door gaan naar de volgende kroeg/bar/ iets wat op het programma staat. Ik kijk naar de moedermelk in de fles, kijk nog een keer goed om mij heen. Met het geluid van het toilet dat doorspoelt verlaat ik de ruimte. Ondanks het borstkolven zonder de kostbare beste voeding die je je kind kan geven. Ik ga een wijntje drinken en genieten van deze dag. Dat kunnen beslissen, dat is vrijheid. Laat mijn eigen ‘flesvoeding’ nu maar komen. Volgens mij heb ik het verdiend…
Lees ook: Borstvoeding goedkoper dan flesvoeding? Niet per sé!
