“Wat heb jij voorbeeldige kinderen!”, “Wat netjes zeg!”, “Wow, die zijn goed opgevoed..”, zomaar een greep van de opmerkingen die ik regelmatig hoor over mijn kinderen. Uiteraard leuk om te horen maar… Netjes opgevoede kinderen kunnen zomaar eerder brutale kinderen zijn geweest. Het vergt discipline en consequent zijn en zelf het goede voorbeeld geven…
Brutale kinderen en hun ouders
Ik heb een vreselijke allergie voor brutale kinderen, kinderen die niet luisteren en zeuren en kinderen die zich ronduit asociaal gedragen. Uiteraard valt die brutale kinderen zelf niets te verwijten, het zijn de ouders die ze immers opvoeden.
Een kind dat thuis regelmatig schuttingtaal hoort, zal dat ook in de zandbak gebruiken. Een kind dat thuis alles mag, zal ook bij een speelafspraak denken dat het normaal is je nergens aan te storen.
Ik ben streng. Behoorlijk streng, als ik de blikken van sommige ouders mag geloven. Blikken die ik overigens straal negeer, want als mijn kinderen later uitgroeien tot tuig dat bushokjes vernield of keihard de muziek op zijn Ipod aan heeft staan in het OV, word ìk er als ouder op nagekeken, nietwaar? Zelf kom ik uit een gezin waar orde en tucht normaal waren. Het kan door mijn deels Zuid-Amerikaanse achtergrond komen, maar brutale kinderen die werden bij ons niet geduld. Het was vanzelfsprekend dat ouderen gelijk hebben en zonder meer respect krijgen.
De pakken slaag die ik gehad heb zouden er tegenwoordig voor zorgen dat ik al heel vroeg niet meer bij mijn ouders zou wonen. Klinkt heel heftig allemaal, maar.. de orde en tucht hebben er wel voor gezorgd dat ik respect heb voor anderen en mijn kinderen ook zo opvoed. Ik heb wat nuances aangebracht in mijn opvoeding. Pakken slaag ben ik niet van, maar een corrigerende tik vind ik niets mis mee. Geëikel dat het te maken heeft met je eigen onmacht wuif ik weg. Ik heb echt geen losse handjes, zo vaak hoef ik geen tik toe te passen. Een kind moet grenzen kennen en ja, ik wil best een gesprek aangaan, maar oeverloze discussies met een drie- of vijfjarige? I think not! Mijn kindjes weten dat. Nee is en blijft nee, en wordt niet ineens ja. En ja, dan oòg ik niet alleen streng als in de supermarkt gevraagd wordt om een Paula-toetje, ik bèn het ook!
Verbaasde blikken
Dit weekend nog ging ik met mijn kindjes naar een museum. Een echt museum, zonder een kinderhoek of zoiets dergelijks. Stel je voor: gemiddelde leeftijd ongeveer 70+ en het vallen van een speld zou een oorverdovend lawaai geven. Daar liep ik met mijn peuter en kleuter. Ze fluisterden automatisch en keken hun oogjes uit. Ik heb verschillende mensen hun hoofd zien draaien of ze het goed zagen. Zelfs de mevrouw in de museumwinkel stond met open mond te kijken van verbazing dat ze met hun kleine vingertjes nergens aankwamen. Trots was ik, dat snap je! Ik zweefde helemaal toen we aansluitend even wat gingen drinken in de aangrenzende museumbar. Aanwezig publiek: vooral zakelijk, strak in het pak en uiterst serieus. Met een glas Chardonnay en twee Fristi’s en een kaasplankje met brood bespraken we wat we zojuist hadden bekeken. Hilarisch om de vertederende blikken van al die serieuze zakenmensen te zien 😉 !
Maar goed, terug naar die opvoeding… Ik heb altijd geroepen dat ik niet zou zwichten voor brutale kinderen en het gezeur van een kind. Ze weten hier: voor gemier ben ik allergisch. Je mag ergens om vragen maar het is niet per definitie zo dat je het dan ook krijgt. En als je in zeurstand gaat: vergeet het direct, gaat niet gebeuren. Tja, het is moeilijk om niet te zwichten en ik heb de eerste keer dat mijn dochter de ik-smijt-mezelf-op-de-grond-als-ik-mijn-zin-niet-krijg-actie dreigde uit te halen, ècht trillend op mijn benen de laatste boodschappen in mijn tas geduwd en me tegelijkertijd in een split second gerealiseerd dat je nooit een tweede kans krijgt om een eerste indruk achter te laten en dat bovendien haast geboden was.
Zo zelfverzekerd mogelijk sprak ik: “Als jij niet onmiddellijk gewoon meeloopt, laat ik je hier achter. Ik tel tot drie…” Toen het kleine dametje bij drie geen aanstalten maakte, heb ik zonder pardon de boodschappentas gepakt en ben naar buiten gelopen. Uit het zicht. Het kassameisje zag ik in paniek om zich heen kijkend, sneu voor haar, maar goed. Na 5 tellen ging ik naar binnen, de geshockeerde blikken van de rijen bij de kassa en het verbouwereerde kassameisje langs me heen glijdend. “Ik raad je aan mee te lopen, dame!” En hop, daar kwam ze. Ze heeft het nooit meer gedaan.
Ja, ik ben streng. Maar netjes opgevoede kinderen krijg je niet als vanzelf bij je bevalling.
Een ingezonden brief over brutale kinderen en opvoeding. Hoe sta jij hierin? En als jij kinderen hebt die nogal temperamentvol zijn, hoe ga jij daar dan mee om ?
Dit worden hele goede brave radartjes in de matrix later. Het is echter niet iets wat ik mijn kinderen toewens.
Is dit opvoeden of een soort honden training…. En wat is precies de overkoepelende boodschap die deze mevrouw haar kinderen meegeeft? Gehoorzaam zijn is het allerbelangrijkste? Het lijkt me een lege huls. En je leert kinderen hiermee dat hun gevoelens en beleving ondergeschikt is of er zelfs helemaal niet toe doet.
Zelf vind ik met ‘harde’ hand opvoeden juist de makkelijkste manier. Overigens ben ik wel zo begonnen maar dat voelde fout. Je kind duidelijk maken waarom iets niet mag en zorgen dat het naar je luistert zonder dreigingen is juist een kunst en ja dat kost veel tijd. Ik zou het heel erg vinden als mijn kleuter zwijgzaam volgt in een museum uit angst om bijv alleen gelaten te worden. Veel liever dat ze gewoon kind is en nieuwsgierig en dat kan ook op een rustige manier.
Het belangrijkste vind ik het om consequent te zijn. Dit is best moeilijk, en vergt ook regelmatig dat je streng bent. Onze kinderen (en ik ben ervan overtuigd alle kinderen) zoeken de grenzen op. Deze grenzen kun je alleen handhaven door zo nu en dan streng te zijn, en bepaalde zaken te verbieden of een andere richting op te sturen. Het zijn en blijven kinderen, dus kunnen nog niet alle beslissingen zelf nemen.
Netjes opgevoede kinderen kun je krijgen op vele manieren. Dreigen om mijn kind ergens alleen achter te laten en dan om de hoek gaan staan is in ieder geval niet mijn manier. Ik vind dat niet sneu voor het kassameisje, maar voor mijn kind. En bovendien niet geloofwaardig.
consequent zijn helpt prima (ook zonder tik), maar als je er een keer de puf niet voor hebt is mijn advies, dan beter niet de strijd aangaan. ps: bij derde wordt het wel wat moeilijker:)
wat een geweldig stuk, heel herkenbaar.
Je hebt gelijk, opgevoede kinderen krijg je niet, daar moet je moeite voor doen, en dat is nu net wat voor sommige ouders te veel lijkt te zijn, een beetje meer moeite doen.
En het ook is per kind anders, elk kind vraagt om eigen opvoeding. Oudste kreeg nooit een tik, maar middelste soms echt wel.
Ook hier hebben we 3 kids die we overal mee naar toe kunnen nemen en meestal gedragen ze zich ook nog.
Dit blijft altijd een moeilijk onderwerp vind ik. Iedereen (of in ieder geval de meesten onder ons) doet dit naar eer en geweten. En iedereen doet het anders. Ik merk bijvoorbeeld dat wij toch wel duidelijk anders met de 2e omgaan als met de 1e. Madam (nr 2) krijgt de kans alles meer naar haar hand te zetten dan onze oudste dat kon.
Maar voor zover ik het kan beoordelen hebben we fijne kinderen, die ook met regelmaat een uitspatting hebben waar je U tegen zegt.
En dan denk ik dat we het goed doen.
De kunst uit de titel slaat denk ik op dat museum, want opvoeden met een tik vind ik geen kunst. Opvoeden zónder een tik uit te hoeven delen. Dát is een kunst.