‘Mag ik even uw handtekening ontvangen,’ vraagt meneer de leverancier na aflevering aan mij. Braaf zet ik mijn handtekening waarop hij vraagt, ‘Mag ik ook uw naam noteren?’ Nietsvermoedend zeg ik de man vriendelijk dat ik Verhage heet en wil verder gaan met mijn werk. ‘Dat kan niet kloppen!’ roept de brutale postbode.
Brutale postbode en nietsvermoedende ik
Ik kijk hem nietsvermoedend aan en snap niet goed waar hij heen wil met deze zin. Ik ken mijn naam toch redelijk goed, aangezien ik hem al 33 jaar draag. Maar de meneer blijft aan mijn bureau staan. ‘U weet zeker dat dit uw naam is?’ vraagt hij me nog een keer. In al mijn onschuld blijf ik hem aanstaren en snap werkelijk niet waar hij heen wilt. ‘Laat ik het dan zo zeggen, deze naam draagt u niet vanaf uw geboorte, die komt zeker van uw man?’ Hoezo stelt deze brutale postbode mij deze vraag?
Het kwartje valt. Deze meneer vindt mij te bruin voor mijn achternaam. De kleur die ik heb staat gelijk met achternamen die hij niet kan uitspreken. En mijn achternaam Verhage staat gelijk aan een lelieblanke huid en blauwe ogen. ‘Nou meneer,’ probeer ik vriendelijk, ‘toevallig draag ik deze achternaam al 33 jaar, dus vanaf mijn geboorte.’ Als ik hem erbij vertel dat ik mijn eigen achternaam heb gehouden ook nu ik getrouwd ben, worden zijn ogen als schoteltjes. ‘Dan is uw moeder zeker buitenlands’. Pardon?
Behoefte van mensen om onbeschoft te doen
Waarom zou deze meneer de behoefte voelen om zo met mij te praten en waarom zou ik mezelf moeten verantwoorden voor mijn achternaam aan deze brutale postbode? Ik lach hem vriendelijk toe, want zo redeneer ik, met honing vang je meer vliegen en knik instemmend op de vraag die hij eerder stelde. ‘Mhhmm,’ is wat hij uitbrengt voordat hij wegloopt. Hij werpt nog een minachtige blik op mij bij de deurbel en verdwijnt tot volgende week uit mijn leven.
Dus, meneer met uw primaire driften, om in de woorden van Sigmund Freud te spreken: ‘Het verlies van de schaamte is het eerste teken van geesteszwakte.’
