De mobiele telefoon is niet meer uit het straatbeeld weg te denken. Iedereen is overal bereikbaar. Een moderne moeder zoals ik maakt daar handig gebruik van. Dus vanaf het moment dat mijn zoon de cijfers 0 tot en met 9 wist te herkennen, liet ik hem zelf bellen. De eerste periode van het leerproces werden opa en oma plat gebeld. Vervolgens vroeg hij nog of hij een vriendje mocht bellen. Nu, hij is ondertussen bijna 8, geeft hij alleen maar aan mij door dat zijn vriendje zo wordt gebracht om te spelen. Of dat hij dit weekend bij opa en oma gaat logeren. Zelf gebeld en geregeld, bij voorkeur vanuit de kelder zodat niemand hem hoort…
Ook mijn dochter, twee jaar jonger dan haar broer, kan de cijfers nu prima lezen. Dus ook met haar ben ik gaan oefenen. Opa, oma, vriendinnen en natuurlijk mijn eigen mobiele nummer werden gebeld. Vooral dat laatste nummer is handig voor als ik een boodschap moet doen en de kinderen niet mee willen. Of als ik in de stromende regen mijn zoon bij een vriendje op moet halen. Het nummer heb ik GROOT en D-U-I-D-E-L-I-J-K naast de huistelefoon gelegd. En mijn mobiel gaat standaard met mij mee.
Gevolg? Als ik even weg ben, word ik met een frequentie van om de 10 minuten gebeld. Dat is al snel twee belletjes per uitje. En, gezien het karakter van de uitjes, word ik vaak gebeld als ik net sta af te rekenen. Want ja, ‘alleen bellen als er iets is’ heeft voor een volwassene een hele andere betekenis dan voor een kleuter. Een meisje van amper 6 waarvan de moeder even niet thuis is, heeft de volgende dilemma’s:
– Mam, ik ben een beetje moe. Vind je het goed als ik even op de bank ga liggen?
– Mam, jij bent er nu niet. Wie maakt er dan een glas limonade voor me klaar?
– Mijn DS ligt boven en ik heb geen zin om ‘m te halen. Hoe moet ik nu DS’en?
Wat geven deze korte gesprekjes een prachtig inzicht in de belevingswereld van een kind. Als dit de problemen zijn waar ze mee worstelen, dan kan je alleen maar heel erg jaloers op ze worden, toch? En als ze dan ook nog eens belt om te zeggen dat ze mij heeeeel erg lief vindt, dan vind ik de steeds hoger wordende telefoonrekening spontaan helemaal niet meer zo erg.
Wat een ontzettend leuk blog, Nienke. Ik moest er echt om lachen en tegelijk een soort van moederlijke ontroering. Heel mooi!
Hihi, ik ben stiekem een klein beetje jaloers! Wat ontzettend leuk!
Ach Joyce, over een paar jaar zit ik met twee opgeschoten pubers in huis en zijn jouw kinderen van deze heerlijke leeftijd. Dan ben ik waarschijnlijk een klein beetje jaloers op jou…