Keer op keer blijkt weer dat complimenten geven een vak apart is. Voor een groot deel van de vrouwen is het niet vanzelfsprekend om ècht gemeende complimenten te geven. We geven ze wel, maar menen we het ook echt? En hoe komt dat dan?
Ik spreek uit eigen ervaring als ik zeg dat ik in het verleden echt moeite heb gehad met complimenten geven. Ik deed het wel hoor….. uit fatsoen gooide ik er zo nu en dan een compliment uit. Maar hiermee kreeg ik ook gelijk 2 kleine figuurtjes op mijn schouders. Aan de ene kant een engeltje, en aan de andere kant een duiveltje. En ik zal je vertellen waarom…
Bij het geven van een compliment is per direct de engel aanwezig met de uitspraak ‘goed zo, lief van je om iemand anders een pluim te geven’. Dat voelt even goed, tot aan het moment dat het duiveltje verschijnt met de abrupte tegenhanger ‘pfff, wat is dat nou? Complimenten geven aan haar? Waarom dan? Doet zij het zoveel beter dan jij? Nee toch?’
En daar zit hem voor mij de kneep. Het geven van een compliment is daarom voor mij altijd zo lastig geweest. Mijn ‘duiveltje’ zorgt iedere keer voor een nare bijsmaak in het geheel. Maakt me iedere keer onzeker. Geeft me steeds weer het gevoel van een onderlinge strijd. Blijkbaar voelt het geven van een compliment voor mij vaak als het ‘neerhalen’ van mezelf. Maakt me onzeker.
En dat is ook wat ik ervaar in ‘de strijd tussen de werkende moeders en de niet-werkende moeders’. Het geven van een compliment aan een ander, of het tonen van respect aan die ander, is vaak zo lastig omdat je daarmee jezelf en je eigen keuzes  lijkt te verloochenen.
Waarom voelt complimenten geven zo ?
Waarom voelen ‘wij’ dat zo? En let daarmee vooral op de ‘aanhalingstekens’, want ik besef me dat niet iedere vrouw hier last van heeft. Dat niet iedere vrouw het gevoel heeft het zelf altijd beter te moeten doen dan die ander. In mijn situatie moet ik bekennen dat het waarschijnlijk toch iets met eigenwaarde te maken heeft. En gelukkig is mijn eigenwaarde met het ouder worden gegroeid. Wat voor mij inhoudt dat ik steeds beter over mezelf denk, steeds meer tevreden ben met mezelf, en steeds meer ‘in vrede’ kom met mezelf. Eigenlijk best vreemd als ik er over nadenk, want ik zie er echt niet beter uit als 10 jaar geleden.
Maar, ik hoef niet meer persé een kindje wat al bij 1 jaar kan lopen, ik hoef niet meer persé maatje 36, ik hoef niet meer persé die hele goede baan met die ontzettend mooie auto (welke ik overigens gisteren ingeleverd heb, maar daarover later meer). En wat een rust brengt dat. Mijn duiveltje is steeds minder vaak aanwezig! Het duiveltje is tijden sterker geweest dan het engeltje. Maar ik geloof dat dat langzaam verleden tijd begint te worden. En dat voelt goed. Niet alleen voor mezelf besef ik me nu, maar waarschijnlijk ook voor de mensen om mij heen. Je zal maar een moeder of vrouw hebben die last heeft van zoveel duiveltjes! Dan moet je aardig je best doen om aan haar wensen tegemoet te komen.
Maar hoe zit dat nu eigenlijk bij jullie? Vind jij complimenten geven ook moeilijk of heb je daar totaal geen moeite mee?
Mooie, eerlijke blog Joyce!
En wat heerlijk dat jouw duiveltje steeds minder aanwezig is bij jou. Zo kun je nu complimenten gaan geven, waar je geen nare bijsmaak aan overhoudt. En dat voelt waarschijnlijk heel goed voor jou en ook voor jouw omgeving 🙂
Je stipt kort in je verhaal even ‘de strijd tussen werkende moeders en niet-werkende moeders’ aan. Daar zou wel weer een heel nieuw blog over volgeschreven kunnen worden! Naar mijn idee zou het heel verrijkend zijn in onze maatschappij als we elkaar juist complimentjes zouden gaan maken als moeders (wel of niet werkend is dan niet van belang). Maar gewoon over hoe je doet als moeder, als vrouw, als vriendin, etc. Even de ander laten voelen dat jij ziet wat zij doet, wie zij is.
Misschien een mooi voornemen voor 2011!
Complimenten geven heeft eigenlijks niets met onderlinge strijd te maken! Het is jouw erkenning uiten tegen een ander!
Ik heb totaal geen moeite met het geven van complimentjes. Maar ik zie het ook als waardering voor iets uitspreken wat iemand heeft of heeft bereikt en wat ik die ander ook echt gun. Wel kreeg ik laatst de opmerking van iemand of ik die complimentjes maakte om zo aardig gevonden te worden. Dat heeft me wel even aan het denken gezet. Maar nee, ik geef coplimenten omdat ik iemand iets gun, blij ben voor een ander. Dit heeft voor mij niets met jaloers zijn te maken.
Hoi Joyce,
Het is voor een deel herkenbaar, maar voor een deel ook niet.
Ik ben door schade en schande wijs geworden, dat ik me niets moet aantrekken van wat anderen van me denken, en echt niet iedereen hoeft mij aardig te vinden. Complimenten geven aan een ander is wel weer een ander verhaal.
Ik zie het ook niet als complimenten geven, maar meer als een blijk van waardering. Dat voelt minder “zwaar”.