Er zijn van die dingen die ik me voornam nooit te doen. Als klein meisje bedacht ik nooit te zullen trouwen, ik zou mijn eigen geld verdienen en ook alles lekker zelf opmaken. De liefde gaat echter gewoon zijn eigen weg en nog voor ik de dertig passeerde was ik getrouwd. Maar een tuttige moeder, nee dat echt nooit. Als er dan al baby’s zouden komen, dan zou ik gewoon mijn jonge hippe zelf blijven. Vol afschuw zag ik om me heen vermoeide grijze hoofden boven net iets te volle lichamen, gestoken in huispakken. En het allerergste, klompen (al dan niet de plastic Croc versie) of slippers eronder. Ik kreeg het gevoel dat je zodra je kinderen kreeg, je ook meteen je haar af moest knippen en je make-up doos laten verstoffen. Dat zou mij niet gebeuren. Ik werd gewoon een coole moeder.
Verslonzen? Dat nooit!
Het eerste wat ik al vanaf mijn elfde doe als ik wakker word is in de spiegel kijken en me opmaken. Gevolgd door de fohn. Mooi niet dat ik zou verslonzen. Waar een wil is moet toch een weg zijn. Dus toen ik tijdens de eerste weeën van mijn eerste kind onder de douche stond ter verlichting van de pijn, bedacht ik dat ik nog wel even snel mijn benen kon ontharen. Al puffend deed ik een vergeefse poging. Maar mijn haar moest ik daarna nog wel even leuk in model blazen. De persdrang zat in de weg. Dan maar met een vaag kapsel op de foto, eerst die baby op de wereld.
En na die eerste baby was ik druk. Met moederen. Ik probeerde ook wel goed voor mezelf te zorgen, maar het schoot er zo nu en dan wel bij in. Ik ging dan wel niet met die vreselijke plastic klompen de deur uit, maar een platte schoen was praktischer achter de kinderwagen dan mijn naaldhakken. Nu drie kinderen later ben ik zover dat ik er weer uit wil zien als mezelf. En niet als een tuttige moeder. Want eerlijk is eerder: een coole moeder, dat ben ik momenteel niet echt. Of echt niet. Dus laat ik mij een hip kort kapsel aanmeten want die eeuwige paardenstaart heb ik nu wel gehad. Ik snap ineens waarom al die moeders hun haren afknippen, het scheelt je 10 minuten föhnen in de ochtendspits. Ik trek wat vaker een leuk rokje of jurkje aan en voel me goed.
Coole moeder? Mission failed
Totdat mijn dochter opmerkt. “Ik word later echt een coole moeder,” En hoewel ik weet dat ik het niet moet vragen doe ik het toch. “En wat ben ik dan voor moeder lieverd?” Ze kijkt me even aan. “Nou een tuttige, met je bloemetjesjurkjes.” Coole moeder in bloemetjesjurk, kan dat ook? 😉 Maar ach, ik leg me er bij neer. Want zo hoort het ook, zo moeder, zo dochter!
