De een vindt dat een corrigerende tik moet kunnen, de ander is daar fel tegen, dat het bij wet verboden is is een feit, maar wat vinden deskundigen? Heb jij ook met afschuw de beelden bekeken van een Amerikaanse vader die zijn zoon met een riem slaat voor straf, als corrigerende tik? Het Amerikaanse tv programma Supernanny Jo Frost zond de beelden uit en afgelopen weekend circuleerden ze over het internet. Mamsatwork plaatste ze ook op facebook, mocht je geen idee hebben waar dit over gaat, bekijk ze hier dan alsnog. Maar wees gewaarschuwd, het breekt je moederhart.
Corrigerende tik moet kunnen
Uiteraard zijn de meeste reacties hierop afkeurend. Wat bezielt die vader om zijn zoontje zo te behandelen? Maar er is ook iemand die het nut van een pak slag wel inziet. Als je het maar met liefde doet. Op de site van editie.nl legt psycholoog Willem Koops uit dat de vader in het programma van Jo Frost weliswaar te ver gaat, maar: “Je kunt als ouder een corrigerende tik uitdelen als het zinvol is. Dus als andere dingen, zoals praten, niet meer werken. Als de tik als functie heeft om te corrigeren, moet het kunnen.” Hij voegt daar nog aan toe dat het belangrijk is dat het liefdevol wordt uitgelegd.
Met liefde corrigeren
Dus je kunt je kind best een keer een tik verkopen, als je er maar bij zegt dat je van je kind houdt? Ik ben geen psycholoog, maar wel moeder. En ik kan die twee dingen met de beste wil van de wereld niet combineren. Ik doe je nu even pijn omdat je niet naar me luistert, maar kom snel hier, dan leg ik je nog even uit waarom ik je pijn doe. Kusje erop en verder gaan? Mamsatwork ging te rade bij andere deskundigen.
En uiteraard zijn er ook mensen die het hier niet mee eens zijn!
Lees ook: zij geeft haar kind een tik op de billen, op de blote billen!
Een corrigerende tik kan niet
Marielle Beckers, orthopedagoog en eigenaar van Buro Bloei is duidelijk. “Een corrigerende tik kan niet. Onderzoek laat zien dat een ‘corrigerende tik’ Â een verhoogd risico geeft voor kindermishandeling. Bovendien is het vaak onmacht van ouders en leert een kind alleen straf (tik) te vermijden. Het is niet voor niets dat het bij wet is verboden sinds 2007.”
Aha, kijk daar heeft ze een sterk punt. We kunnen wel met z’n allen gaan discussiëren of een corrigerende tik die je met veel liefde uitdeelt nu wel of niet kan, de wet zegt dat het niet mag. Wat vindt zij dan van de reactie van Willem Koops?
“Ik vind het onbegrijpelijk dat een psycholoog zegt dat het wel ok is. Als je kijkt naar recent onderzoek dan kun je stellen dat streng straffen en slaan een risico is voor ontwikkeling van kinderen. Bovendien heb je als ouders ook nog eens een zeer sterke voorbeeldfunctie. Als jij slaat loop je kans dat je kind zo ook problemen gaat oplossen. Niet doen dus!”
Lees ook: brutale kinderen en de kunst van opvoeden
Je slaat je collega toch ook niet?
Eva Bronsveld, schrijfster van meerdere boeken over opvoeden is het met haar eens. “Opvoeden is voorleven. Kinderen doen wat jij doet. In onze huidige maatschappij zijn we het er allemaal wel over eens dat je elkaar niet hoort te slaan als je ergens boos over bent. Je collega geef je ook geen tik als hij iets doet waar je last van hebt.”
Grenzen stellen in je opvoeding
Dat klopt wel, maar kinderen zijn geen collega’s. Zij moeten zich nog ontwikkelen en veel leren. Als ouders moet je ze ‘opvoeden’. En doe je dat niet door duidelijke grenzen aan te geven? Roué Verveer heeft zo zijn bedenkingen over de Nederlandse opvoeding. Hij schreef er zelfs een boek over. ‘Waarom, daarom! Over opvoeden op z’n Surinaams’. Hij schrijft over slappe ouders die geen grens trekken. Over kinderen die de regie overnemen in huis. Ook de corrigerende tik komt aan bod in zijn boek. “De rode draad in de Surinaamse opvoeding is dus gedurende al die jaren hetzelfde gebleven, als iemand iets fout doet moet je slaan. Wanneer je ziet dat dit werkt, ga je dit ook op je kinderen toepassen.”
Lees ook: Waarom, Daarom, boek van Roué Verveer over opvoeden en grenzen stellen
Corrigerende tik is teken van onmacht
Grenzen aangeven door, als praten niet werkt, een ferme tik uit te delen. Op z’n Surinaams. Wie niet wil horen, moet maar voelen. Anders nemen die kinderen een loopje met hun ouders. Wat zegt Eva Bronsveld daarvan?
“Slaan is een teken van onmacht. Zolang jij zelf nog de controle hebt over je eigen handelingen, kun je er altijd voor kiezen om iets anders te doen dan slaan. Lukt je dat als ouder niet meer omdat je je zo gefrustreerd of machteloos voelt, en je gaat daardoor slaan? Dan kun je beter aan de slag met je eigen emotieregulatie.”
Aantasting van veiligheid
Met andere woorden, je telt tot 10, loopt even weg en probeert je eigen emoties onder controle te krijgen. Maar als dat nou niet lukt, in the heat of the moment, dan geeft dat toch niet, een klein tikje op de billen? Zijn we daar niet allemaal groot mee geworden? Eva Bronsveld vind dat het wel kwaad kan. “De belangrijkste voorwaarde om je goed te kunnen ontwikkelen is je veilig voelen. Voor een kind zijn de ouders de eerst aangewezen personen om voor dat basisgevoel van veiligheid te zorgen. Als diezelfde ouders juist degenen zijn die je af en toe een tik geven, word je gevoel van veiligheid juist aangetast.”
Daarnaast is uit onderzoek gebleken dat peuters van 2 jaar die een tik krijgen, vaker gedragsproblemen ontwikkelen in de twee jaar daarna dan kinderen die niet fysiek gestraft zijn of alleen maar verbaal gestraft worden.
Een corrigerende tik is prima, als laatste optie.
Het is duizenden jaren met veel succes toegepast. Alleen in de huidige overgevoelige zieligheidsmaatschappij, waarin iedereen een slachtoffer is, mag dat opeens niet meer.
Geef liefde en plezier aan je kinderen, maar geef ze rustig een tik, niet in het gezicht en leer ze sterk te zijn, want de wereld is niet voor de zwakken.
Mn ex gaf zn zoontje v 6 een klap voor t hoofd. Ik heb hem meteen verteld dat het vernederend is en ik t niet accepteer. Hij was verbaasd: ik kreeg ook wel eens een klap voor Mn hoofd. ‘Dat betekent niet dat jij het ook moet doen’, was mijn reactie.
Ik vind een corrigerende tik een teken van onmacht. Kinderen moeten alles nog leren. Ouders zijn idd niet ‘t vriendje’ van de kinderen, maar wel de begeleider, en niet de dictator. Uitleggen doet wonderen. En kinderen zijn spiegels. Als ze druk of onhandelbaar zijn, is er vaak spanning tussen de ouders. Oftewel ouders moeten eerst maar eens naar zichzelf kijken. Soul searching, om te zien welke onverwerkte issues zijzelf nog hebben, die ze botvieren op de kinderen.
Helemaal eens met de ‘deskundigen’. Alleen.. het gebeurt nou eenmaal in de praktijk. En ja, het is ook uit onmacht. Witte Nederlanders doen er wel heel para over vind ik. (Ik heb het dus over een tik geven.)
Ik heb vroeger ook wel eens een tets gehad. Werkte goed en ik ben er niet minder van geworden. Dit noemen ze actie -> reactie, zeer leerzaam en duidelijk.
Het grootste probleem is dat ouders tegenwoordig “vriendje” met hun kinderen willen zijn. Ik ben ouder, mijn taak is opvoeden, ik hou van mijn kids en zij van mij. Het enige wat die “knuffelouders” regelen is de opkomende generatie respectloze jongeren die alleen maar een grote smoel hebben en geen normen en waarden kennen. Voorbeeld genoeg in nederland toch?
Niet janken met elkaar om een tik, janken moet je om een slechte opvoeding waardoor je kanslozen creëert.
Gr ed
Roue schrijft ook dat hij zijn eigen kinderen niet slaat, en hij heeft imho een punt met de nederlandse opvoeding. Dat is ook wat het grappig maakt.
Nu lijkt het alsof zijn boek een pleidooi is voor de corrigerende tik.
Een corrigerende tik, nee! Ik ben het helemaal eens met wat de deskundige zegt. Onmacht. En vreemd om dan direct een kusje te geven als blijk van liefde of spijt. Wat zal zo’n kind zich verward voelen! Ik ben heus wel eens boos of geïrriteerd, maar tel dan gewoon tot tien. En bedenk me dat mijn kinderen tegen de muur aanschoppen om te zien of deze blijft staan….
Mijn ouders waren dus wel van de corrigerende tik; althans dat noemden ze zo. Zo begon het misschien ook wel, maar het eindigde met handen tussen de deur en zelfs doodsbedreigingen en die ook willen uitvoeren.
Nee. Ik ben geen fan van de corrigerende tik, al zullen er ook mensen zijn die het wel daarbij kunnen houden.
Ik denk dat je meer bij een kind bereikt Door rustig uit te leggen waarom iets niet oké is. (Al hoor ik nu in mij hoofd mijn vader al losgaan op deze woorden.)
Oef, dat klinkt heftig!
oef, wat naar voor je