Laat jij je baby in je bed slapen, of alleen met cosleeper?

Met regelmaat hoor ik ouders twijfelen over het wel of niet in hun bed nemen van de baby. Er zijn veel voor’s en tegen’s. De angst om in je slaap op je kind te rollen of het dekbed over het hoofdje te trekken met kans op verstikking, is groot. Anderzijds is de geborgenheid die je wilt geven en de drang om ze toch dicht bij je te houden, te troosten, ook heel groot. Gelukkig kan je bijvoorbeeld gebruik maken van een cosleeper om dit gevoel te creëren. Sommige moeders zijn trouwens heel resoluut, worden gek van elk klein geluidje, doen geen oog dicht en weigeren pertinent het kind naast zich te hebben liggen.

Zelf zeg ik altijd: doe wat goed voelt maar houd de veiligheid voorop. Word je wakker van elke ademhaling, dan doe je geen oog dicht en ga je er door slaaptekort aan onderdoor. Lig je helemaal nergens wakker van maar ben je wel heel beweeglijk? Dan is dat een onveilige situatie om je kind naast je te leggen.
Op 7 april, notabene de geboortedatum van onze oudste met wie we ons bed lang hebben gedeeld, sprak een rechter in België een moeder vrij voor de onopzettelijke dood van haar 5 maanden oude baby door verstikking. In haar slaap is ze op haar baby terecht gekomen om bij ontwaken erachter te komen dat haar baby niet meer ademde. Wiegendood door ‘bedsharing’, is wat de artsen naar voren brachten. Een tragisch ongeluk, dat wellicht voorkomen had kunnen worden, maar onbedoeld is voorgevallen. Een vreselijke nachtmerrie voor deze moeder.

Een cosleeper was voor ons de beste oplossing

Wij hebben ruim 3 jaar aan ‘bedsharing’ gedaan met onze oudste. Erg romantisch was het niet. Maar het was wel heerlijk wakker worden, naast zo’n lief klein meisje. Veel mensen uitten hun zorgen hierover. Maar wij deden wat wij vonden dat op dat moment het beste voor ons drietjes was. Het bleek namelijk dat haar maagklepje niet, of niet goed, sloot. Golven voeding kwamen er zo weer uit. Dat ging vaak geruisloos en zonder moeite. Het was niet zuur, maar het was wel veel, heel veel. Maar ze groeide als kool, dus niemand gaf er notie aan.

Die eerste keer dat het gebeurde vergeet ik mijn leven niet meer. Ze was 6 weken oud en ik was haar aan het verschonen. Ineens zag ik dat ze niet meer kon ademen, ze spartelde, ik riep haar, ze liep rood aan, ik tilde haar op, haar gezicht werd roder, ze spartelde en vocht om lucht. Ik schreeuwde in paniek. Mijn man vloog naar boven en op het moment dat hij binnen kwam begon ze luidkeels te huilen. En ik dacht meteen: ze huilt, dus ze ademt! Huilend en vol adrenaline probeerde ik mezelf onder controle te krijgen. Ik belde het consultatiebureau (op een nummer wat destijds nog 24/7 bereikbaar was) en vertelde wat er gebeurd was. Hun reactie: “Ja, dat kan gebeuren mevrouw.” Ja, maar wat moet ik dan in hemelsnaam doen als dat nog een keer gebeurt? Ze stikte gewoon bijna! Ze hadden er geen antwoord op. Internet had dat wel en ik heb mezelf de EHBO handeling bij verstikking van baby’s aangeleerd. Deze heb ik ook vaak uit moeten voeren.

Het openstaande maagklepje zorgde ervoor dat de voeding terug kwam. Dat betekende dat wanneer zij op haar rug lag, deze voeding in de luchtpijp terecht kon komen. Met alle gevolgen van dien want ze kon ons niet waarschuwen. Je kon ze dus niet alleen laten. Zolang ze sliep, ging het goed. Maar wakker in bed leggen, was dus geen optie. Het gevolg: ze viel bij ons in slaap en wij legden haar slapend in bed. Ze raakte hierdoor erg gewend aan de geborgenheid, met als gevolg dat er paniek uitbrak als ze wakker werd. En dat werd ze altijd ergens tussen 23.00 en 01.00 uur. Uiteindelijk bleek bij ons slapen de enige optie. We sliepen alle 3 als roosjes, al lagen mijn man en ik ietwat op het randje. Wel zorgden we er altijd voor dat ze (in het begin op een verschoningsmatje met randen) bovenaan in het bed lag en alles werd zo ingericht dat het dekbed niet op haar hoofd kon komen, ze zelf niet kon omdraaien en wij niet op haar. Gelukkig zijn we allemaal geen woelers.
Een jaar later was het maagklepje dicht, het verstikkingsgevaar geweken en zijn we met haar de strijd aangegaan haar in haar eigen bedje te laten slapen. Dat kostte veel moeite, maar dat lukte. Bij de volgende twee kinderen was dit niet nodig en die sliepen van wieg in ledikant zonder problemen.

Destijds (7 jaar geleden) bestond naar mijn weten de cosleeper nog niet. We zijn er in ieder geval ook nooit op geattendeerd door bijvoorbeeld het consultatiebureau die van onze ‘slaapsituatie’ wist. Een cosleeper was natuurlijk de allerbeste oplossing geweest. Of je nu wel of niet tegen het samen slapen met je kindje bent. Wanneer het nodig is door zorgen, kun je nu je kindje op een veilige manier bij je laten slapen.

Slaapt jullie kindje ook weleens bij jullie in bed? Of heb je een cosleeper? Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen!