Ik wist het (bijna) zeker, ik ben echt geen curling ouder. In mijn specifieke geval is dat overigens meer een gevolg van mijn eigen luiheid dan dat het een pedagogisch verantwoorde keuze is. Toch ben ik inmiddels enigszins aan het twijfelen geraakt over mijn niveau van opvoeden. Voor wat betreft manlief durf ik mijn hand ook niet helemaal in het vuur te steken. Na wat extra onderzoek te hebben gedaan naar deze term moet ik tot de conclusie komen dat ook ik nog wel wat ’trekjes’ vertoon die tot het begrip curlingouder behoren.
De curlingouder, waar komt die term vandaan?
In de afgelopen aflevering van de Luizenmoeder schoot de term voorbij doordat juf Ank vol tegen een hysterische moeder in ging. Per direct opende ik mijn evernote, want ik had er nog nooit van gehoord, de curlingouder. Even noteren dus om uit te zoeken. Nieuwsgierig als ik ben moet ik natuurlijk checken wat deze term precies betekent en hoe deze tot stand is gekomen. Daar kan ik je inmiddels meer over vertellen.
Het ontstaan van de term curlingouder
De Deense psycholoog Bent Hougaard heeft de term curlingouder bedacht. Volgens de theorie is een curlingouder een overbeschermende ouders die alle obstakels voor de voeten van zijn of haar kinderen probeert weg te vegen.
Vergelijkbaar met de -ietwat onbekende sport- curling, waarbij met bezems de baan wordt vrijgehouden voor de puck die dan makkelijker over het ijs kan schuiven. Misschien ken je het wel van tv, dat gekke ‘geveeg’ op het ijs. Dat dus. Ik ben een veger. Een klein beetje maar, maar toch. En jij? Ben jij ook een curlingouder of valt dat mee?
Waarom curlingouders verkeerd bezig zijn
Het curlen van de ijsbaan is tot daar aan toe, maar het curlen van je kinderen (mooi werkwoord trouwens) is slecht voor hun ontwikkeling. Terwijl jij uit liefde alles voor je kind over hebt en je kind voor vanalles wilt behoeden, helpen en besparen, doe je het tegendeel. Je helpt je kind niet. Sterker nog, je werkt je kind tegen. Een volwaardige ontwikkeling van je kind is van de baan omdat papa of mama zich zonodig met alles moet bemoeien.
Voorbeelden van curlingouders en hun opvoeding:
- Achter je kind aan fietsen omdat hij/zij de broodtrommel is vergeten (schuldig)
- Op hoge poten naar school om iets voor je kind met de juf te regelen (nope)
- Jezelf mengen in een ruzie van je kind met vriendjes of vriendinnetjes (schuldig)
- Je aan de zijlijn bemoeien met de sport van je kind (nope)
- Bij liefdesverdriet je kind ‘oppeppen’ omdat je hem/haar niet verdrietig wilt zien (schuldig)
- Je kind behoeden voor een val door er steeds bij te blijven of te waarschuwen (nope)
#Oeps, ik moet op 3 van de 6 voorbeelden van hierboven opbiechten dat ik een curlingouder ben. Damn. En ik dacht nog wel dat ik het allemaal zo goed deed, dat opvoeden.
Ik ben dus een curlingouder, of valt het wel mee?
Goed. Ik moet het maar gewoon accepteren. Ik ben dus een curlingouder. Want bij de bovenstaande 3 voorbeelden blijft het niet. Ik heb me ook bemoeid met de schoolrichting van mijn kind. Ik schreef een paar jaar terug een persoonlijke brief aan Luc omdat ik me zo ontzettend veel zorgen om hem en zijn school maakte. Niet omdat het VMBO imago niet goed genoeg is, maar omdat ik zag wat de school niet zag.
En Lotte? Die kwam onlangs tijdens het avondeten tot de ontdekking dat haar vriendje het per sms had uitgemaakt. Ik wist niet hoe snel ik naar de winkel moest om (veel) chocolade te halen om vervolgens met thee op de bank samen een serie te kijken. Verkeerd dus? Ik had ze gewoon in haar sop gaar moeten laten koken. Of ben ik geen curlingouder als ik soms gewoon een beetje extra lief doe?
Want hier tegenover staat dat ik Luc wel zelf zijn boontjes laat doppen op school. Ondanks het feit dat het 2e trimester volop in het teken van onvoldoendes staat ga ik me er niet teveel mee bemoeien. En ik ga het al helemaal niet voor hem oplossen, hij zal er zelf voor moeten werken.
Hoe komt het dat ouders hun kinderen teveel beschermen?
Ook daar blijkt onderzoek naar gedaan te zijn. Om te beginnen is het zo dat ouders anno nu een stuk assertiever zijn dan vroeger. Vroeger slikten we alles voor zoete koek en deden we iets gewoon ‘omdat het zo hoorde’. Tegenwoordig denken we eerst zelf na en vormen we een ons een mening.
Daarnaast worden we bedolven onder de mooie plaatjes en praatjes op social media. Alles moet leuk zijn. Ook opvoeden. We moeten leuke ouders zijn. Er zijn zelfs ouders die graag de beste vriend of vriendin van hun kind zijn. Dat werkt overprotectie wel in de hand.
Maakbaarheid. Nog zo’n reden waarom je ‘zomaar’ een curlingouder wordt. Wij ouders voelen ons verantwoordelijk voor het geluk van onze kinderen. Wij willen dat ze ‘iets’ bereiken en daarom pamperen we ze teveel.
Stoppen met die overbeschermende houding
But no more. Zodra mijn kind jankend op de stoep staat vanwege een ruzie op school haal ik mijn schouders op en schenk ik een wijntje in. Komt zoon thuis met de melding dat hij blijft zitten? Dan gaat de vlag uit, want die mededeling betekent dat het bijna vakantie is en daar ben ik wel aan toe!
En als het weer eens zeikt van de regen dan gniffel ik. Daar zal hij groot van worden, van die stortbui op zijn harsens 😉 . Een volgende keer zal zijn zelfredzaamheid de overhand nemen en beseft hij zich dat hij een paraplu moet meenemen om droog te blijven.
Oh nee! Dat is weer te gevaarlijk op de fiets. Wat als hij valt?
Curlingouder of niet, laat het los
Misschien moeten we het allemaal maar gewoon loslaten. Jij en ik. Moeten we gewoon doen wat we zélf denken dat goed is. In plaats van dat een ander daar wat van vindt. Succes met opvoeden, en maak het vooral zo nu en dan gezellig!
