Gedesillusioneerd dender ik met de kinderwagen inclusief baby met 1 sokje aan het schoolplein op. Met in mijn kielzog mijn kleine Diva (3) die, volledig gestyled in spijkerjasje met opstaande kraag en een zonnebril op de neus, in versneld tempo haar eigen poppenwagen voort duwt. Voor me mijn Drama Queen (5) die geïrriteerd achterom kijkt want ‘de bel gaat zohooo!’. Mijn ochtendstress…
De ochtendstress grijpt me naar de keel
Met rood omrande ogen en de adrenaline nog door mijn lijf gierend stel ik mij plichtsgetrouw op voor het raam van het klaslokaal waar de oudste na een vluchtige kus vol discipline keurig in het gelid naar binnen is geschuifeld.
De afgelopen uren (en het is pas 08.30 uur!!) ben ik wakker geschreeuwd, onder gespuugd, onder gepoept, onder geplast, uitgejouwd (de dames waren het niet eens met mijn kledingkeuzes), gecommandeerd (Boterham! Drinken!), uitgelachen (omdat ik dingen uit mijn handen liet vallen van de stress…no worries, het was niet de baby) en gedoemd tot de PA van de diva’s in spé. In de ochtend lijkt de drang om alles zelf te doen erg te wisselen. De ene ochtend staan ze trots aangekleed zonder daarvoor ‘opdracht’ te hebben gehad. De andere ochtend hangen ze lam over bank of bed en is er geen grammetje initiatief te bekennen.
Herkenning alom?
Je herkent het vast wel, tenminste, dat hoop ik dan. Want o,o,o als ik toch de enige moeder was met deze ochtendstress. Maar ik geloof er niets van. Bij jou gaat het ook zo toch? Toch?
Lees ook: postnatale depressie
Van de buitenkant niet zichtbaar
“Wat is het een tevreden mannetje he?”, zegt een moeder terwijl ze een blik in de kinderwagen werpt. Een cynische maar uiterst zorgvuldig gekunstelde glimlach verschijnt op mijn gezicht wanneer ik rustig antwoord. “Dat mag ook wel, aangezien hij al huilde vanaf 04.45 uur…” En dat is nog maar een voorbode. Terwijl de zonneschermen voor de ramen van het klaslokaal zakken en ik een laatste handkus toewerp, schuifel ik huiswaarts. Met op mijn rug een spuugspoor van schouder naar derrière, naar later blijkt.
Welkom in mijn ochtendstress met een 12-weken oude semi-huilbaby, een puberende peuter en eigenwijze kleuter.
Hoe doe jij dat?
Lees ook:
- ochtendroutine en stress
- puberteit jongens en de ochtendstress
- de ochtendspits
- een ochtendhumeur
Heerlijk.. Hoe herkenbaar.. Maar door alle hectiek heen, lees je de liefde voor je kinderen!
Dankjewel Elisabeth! Ze zijn de liefdes van mijn leven..daar kan een beetje stress niet tegenop 😉