Tijdens de vakantie doe je de meest onverwachte dingen. Mijn man hing bijvoorbeeld een middag in de bomen met onze zoon. Een hoog parcours, tussen bomen. En ik? Ik belandde in Spanje met dochterlief op een paard. Een hele belevenis voor iemand die nog nooit heeft gereden…
In de buurt van onze camping zit een paarden- en kamelenboerderij. Ze organiseren daar allerlei activiteiten, waaronder een buitenrit te paard. En natuurlijk wil ons meisje van 8 dit. Na het ontbijt gaat ze samen met haar vader op onderzoek uit. Wat zijn de mogelijkheden? Is er vandaag of morgen nog ruimte? Anderhalf uur later komt ze terug, met de grootste glunder op haar smoeltje die je maar voor kan stellen. ‘Mam, om zes uur gaan wij samen rijden! Een uur lang, door het bos! Leuk hè.’
Als we arriveren, staan de paarden al opgezadeld voor ons klaar. Ik krijg een cap en een zweepje in de handen gedrukt, mijn meisje alleen een cap. In zeer gebrekkig Engels vragen ze naar haar ervaring. Ze vinden haar nog wat klein om los te rijden, dus wordt er een treintje van drie paarden gemaakt. Ik heb dan nog de stille hoop dat de begeleider op de voorste gaat en mijn dochter en ik op de overige twee… Naar mijn ervaring wordt niet gevraagd. Groot is dan mijn verbazing, nee verbijstering, als ik op het voorste paard plaats moet nemen. Oeps… mijn dametje neemt plaats op de middelste en een ander jong meisje mag op de derde rijden.
Als ik aangeef dat ik totaal geen ervaring op een paard heb, stelt de gebrekkig Engels sprekende jongen mij gerust. ‘This horse? It is like an automatic car. You want left? Pull left. You want right? Pull right. You want to stop? Pull both hands. Easy.’ Ja ja, makkelijk praten. Het is ondertussen best hoog hier op mijn cavallo.
En dan starten we, ik op mijn automaat. Maar ja, hoe krijg je ‘m aan? Van achter mij hoor ik: ‘Mam, gewoon schoppen met je voeten. Nee, harder!’ En ja hoor, daar gaan we dan. Na een rondje in de bak denderen we gelijk de straat op. Met auto’s die ons inhalen. Oh, en ik moet nog een uur…
Een van de medewerkers roept me nog achterna dat ik in het bos wel recht tussen de bomen door moet lopen! Anders gaat het niet goed met mijn aangekoppelde passagiers. Oké, oh shit, ja hoor, doe ik, probeer ik… no problema.
Al snel buigen we een pad op, richting de heuvels. Wel mooi hoor, ze hebben daar speciaal voor dergelijke ritten herten, emoes en alpaca’s uitgezet. Je waant je in een soort wilde westen, althans als je durft te kijken. Achter mij wordt ik geattendeerd op de dieren. Ik ben te druk met sturen, remmen en starten om maar iets van de omgeving te zien. Zó automatisch blijkt mijn type niet te zijn.
Halverwege de rit moeten we een smal paadje af, met losliggende keien. Het blijkt dat ik mijn automaat niet strak genoeg heb aangeteugeld dus gaat hij soepeltjes over in draf. Best knap maar niet wat ik wil. Achter mij gaat direct het meisje op paard drie huilen. Oh shit, omdat de paarden aan elkaar zitten ben ik natuurlijk verantwoordelijk voor de twee anderen. Lekkere gedachte, het helpt me zeg maar niet tijdens het vervolg van de trip. Elke ‘afdaling’ die ik zie, krijg ik het zweet onder mijn oksels.
Het kost me moeite om mijn paard na stilstand weer op koers te krijgen. De grassprieten vindt hij veel lekkerder en volgens mijn dochter trek ik niet hard genoeg aan de teugels. Pfff, best hard werken dit. Bijna aan het eind heb ik een klein euforiemoment. Helemaal zelfstandig krijg ik mijn bruine automaat aan! Blij roep ik: ‘Goed hè van mama!’ Waarop mijn dametje terugroept: ‘Dat komt omdat ik ‘m hard op zijn kont heb geslagen, mam…’
Oh, wat ben ik opgelucht als ik een klein uur later de weg weer zie. Dat betekent bijna terug! Het baart me wel zorgen dat de jongen die voorop rijdt ondertussen druk in gesprek is met de vader van het meisje op paard drie. Mijn paard ruikt de thuishaven ook en verhoogt zijn snelheid. Gelukkig komen er geen auto’s aan als we met redelijke vaart (vind ik dan) de weg op lopen. Een laatste inspanning en dan zijn we weer terug. Wat ben ik blij als er een medewerker naar me toe komt lopen zodat ik kan afstijgen. Met de voeten op de grond, heerlijk!
Mijn kleine amazone is om heel andere redenen blij. Ze heeft van de rit genoten, al vindt ze het jammer dat ze niet zelf mocht sturen. Of ze vond dat ik het goed heb gedaan? ‘Je moet veel harder aan de teugels trekken mam. En harder aansporen. En je hield je teugels ook niet vast zoals het hoort. En naar achter zitten moet je alleen doen als je wilt remmen. Maar verder deed je het best goed hoor!’
De begeleider komt trots naar me toe. Hij vond het best goed gaan voor een beginner. Meent hij dat? Of kon hij, in zijn gebrekkig Engels, niets anders verzinnen om te zeggen. Ik weet dat ik het ga houden bij het paarden poetsen op de manege van mijn dochter. Deze ene buitenrit was weer even genoeg voor mij.
