De gevallen vrouw, door Bianca Leusink

Ik maak iedere week weer de leukste en raarste dingen mee zodat ik toch iedere keer weer stof heb voor mijn column maar wat ik vorige week meemaakte maak je niet iedere dag mee.

Afgelopen week rij ik binnendoor terug naar huis. Helemaal aan het genieten van de muziek van Michael Jackson zie ik aan de kant van de weg een vrouw op de grond liggen. Snel zet ik mijn auto aan de kant en ga naar de gevallen vrouw. Een auto voor mij was ook al gestopt. Samen tillen we haar op en ze lijkt verward maar gelukkig is ze niet gewond. Ze zegt geen woord en heeft ook geen briefje bij zich met informatie over wie ze is of dat ze een ziekte heeft of iets dergelijks. We weten eigenlijk niet zo goed wat we met haar aanmoeten en proberen haar allerlei vragen te stellen om te kijken of ze reageert. Na een aantal vragen te hebben gesteld komen we tot de conclusie dat we hier eigenlijk ook niet veel wijzer van worden en we besluiten de politie te bellen.

112?

Ik pak mijn mobiel, wil de politie bellen maar wat is het nummer ook alweer? 112 bellen? Nou dit is toch ook niet echt een “noodgeval” dus laat ik dat maar niet doen. Gelukkig wist de bestuurder van de andere auto het nummer van de politie in Enschede en kreeg ik de politie aan de lijn die erg behulpzaam was, en mij geruststelde dat er gelijk een politiewagen aan zou komen. Dus wij wachten op de politieauto en om deze wachttijd nuttig te besteden vragen we in de tussentijd aan voorbijgangers of ze de gevallen vrouw kennen. Echter zonder succes.

Maar dan stopt er een auto bij ons. Dus wij meteen aan de bestuurder vragen; “kent u deze mevrouw?” en tot onze verbazing zegt hij: “ja hoor, het is mijn vrouw , ze heeft een spierziekte en kan hierdoor niet meer praten.” “Ik neem haar wel mee naar huis en dan komt alles weer goed”. Gelukkig ze is terecht. In de verte nadert de politieauto, maar het is niet meer nodig, de gevallen mevrouw is al weer terecht en de politiemannen kunnen ongedane zaken weer terug. Nou moet ik wel zeggen dat de politie snel ter plekke was en dat is toch wel heel fijn. Zo zijn ze er toch als je ze nodig hebt.

Alleen blijf ik me wel afvragen wat de “gevallen vrouw” zo alleen in het bos deed met haar hond? Waarschijnlijk zal ik hier nooit achterkomen..