De kracht van een moeder. Onvoorstelbaar hoe sterk die is. Het begint bij de bevalling, maar die kracht blijft een leven lang. Zolang een moeder kinderen heeft, heeft zij die innerlijke kracht. Soms is die kracht oneindig. Zou je het liever niet willen hebben, maar heb je geen keuze. Het is nodig…
Terwijl alle vezels in je lijf heel hard nee roepen en je complete geest ertegen vecht. Het liefst zou je tegen alles aan willen schoppen en heel hard huilen. Ik wel tenminste. Maar het kan niet. Want ik moet het doen.
De kracht van een moeder is heulen met de vijand
De kracht van een moeder uit zich in het feit dat ze keuzes maakt die goed zijn voor haar kinderen. Ook al doet ze daar zichzelf mee te kort en vreselijk veel pijn. Jezelf (of in mijn geval) mijn gevoel wegcijferen voor een hoger doel. Waarom? Omdat ik een moeder ben en door het stof ga voor mijn kinderen. Omdat ik alles voor ze doe waartoe ik in staat ben om te zorgen dat ik bereik wat ik wil bereiken. Voor hun.
En dat is voor mij op dit moment heulen met de vijand. De vijand waar ik een verleden mee heb, een pijnlijk verleden. Een verleden die iedere nacht in mijn dromen terugkomt. Waar ik nog steeds iedere dag aan denk. En vergeten kan ik niet. Een plaatsje geven lukt nog niet, want ik heb nog steeds met de vijand te maken. En dat wil ik niet. Ik vecht ertegen, maar helaas…
Lees ook: moederdag zonder moeder is eigenlijk geen moederdag meer
Soms heb je de vijand nodig!
Hoe pijnlijk ook. Ik had de vijand vandaag nodig. En heb hele hoge innerlijke bergen moeten overwinnen in een dag. Wat een rollercoaster is dat. Wat een overwinning als het lukt, wat een pijn als je het hebt gedaan.
Ik voel mezelf alsof ik iemand verraden heb. Alsof ik iemand een mes in de rug heb gestoken. Alsof ik de grootste landverrader ooit ben. Ik heb mezelf verraden, maar ook dat is de kracht van een moeder. Mezelf dat mes toegediend. Gewoon omdat het moest, omdat ik niet anders kon. Ik kon wel anders voor mezelf, maar niet voor mijn kinderen. Dus heb ik het gedaan.
Me overgeven… Aan de vijand
En dan is het wachten. Ik sta met een witte vlag. Heb me overgegeven. Heb me kwetsbaar opgesteld en heb mezelf weg gecijferd. En de vijand heeft de touwtjes nu in handen. En ik weet niet wat ze gaan doen. Ik weet niet hoe ze reageren. Ik kan alleen maar afwachten en hopen dat het goed komt.
Komt het goed, dan ben ik dankbaar dat ik het gedaan heb. Komt het niet goed, dan heb ik gedaan wat ik moest doen, maar heb ik de strijd verloren. Hoe dan ook… Ik kan mezelf recht in de spiegel aankijken en mezelf zeggen dat ik dit overwonnen heb. Dat ik sterker was dan mijn gevoel, mijn geest, mijn pijn. Dat ik mezelf naar een hogere level heb gebracht voor mijn kinderen. Omdat ik alles voor ze doe wat nodig is.
En daar ben ik moeder voor. Eerlijk, oprecht, vastberaden, toegewijd. De kinderen boven alles, ondanks alles, ondanks mezelf.
Lees ook:Â een luchtige top 10 voor als het moederschap je even te zwaar is
Ieder heeft zijn eigen vijand
Iedreen dealt daar op zijn/haar eigen manier mee. Houdt zich ervan afzijdig of gaat de confrontatie juist volop aan. Ieder heeft een vijand, op wat voor manier en in welke vorm dan ook.
Maar iedere moeder die een vijand heeft, heeft gehad of nog zal krijgen en hiermee moet gaan heulen om de toekomst van haar kinderen veilig te stellen, weet waar ik het over heb. Weet welk gevoel er bij mij speelt. Weet welke kracht er zich in mij bevindt. Omdat zij dat gevoel, die kracht zelf heeft gehad, op dit moment heeft of nog gaat ervaren.
Iedere moeder weet wat ze moet doen voor haar kinderen…
Herken jij dit hierboven beschreven oergevoel dat boven alles uitstijgt? Ik ben benieuwd of jij het kan benoemen of een voorbeeldsituatie kan schetsen van een gebeurtenis waarbij je dit gevoel kreeg.
Gebruikte afbeelding via Shutterstock
