De Laatste Loodjes

Ik zoek naar steun, een arm, warmte. Ik schreeuw, huil, snurk, praat en kerm het uit van de pijn. Dekens waar ik in verstrikt raak, een te groot bed wat toch te klein is voor mij alleen, laat staan voor twee. In de ochtend ontwar ik mijzelf uit het beddengoed. Ik sleep mezelf naar de keuken en begin met het klaarzetten van de ontbijttafel. Ik ben alleen. Dan hoor ik iets op de bank. En daar is wat ik vannacht tevergeefs zocht, mijn man.

Hij vertelt me dat ik met mijn geschreeuw de kinderen in de andere kamer heb wakker gemaakt. Ik kan het me niet herinneren. Wat ik heb gedroomd, dat hij me wakker heeft gemaakt om me te kalmeren, er is geen herinnering aanwezig.

Al weken slaap ik alleen omdat mijn huidige slaapritueel niet bevorderlijk is voor de slaap van mijn man. De laatste loodjes wegen zwaar, ook voor hem.

Nu was ik een beetje laat met alle voorbereidingen. Pas in week 37 heb ik een commode gekocht en via internet een babyuitzet besteld. Familie en vriendinnen hebben me met kleding voor de baby geholpen. Ja een wiegje had ik al. Die heeft mijn man tien jaar geleden zelf gemaakt, met hulp van zijn beste vriend. De grote broer en zus van mijn baby hebben in hetzelfde wiegje gelegen.

Vorig weekend heb ik mijn baby-shower gekregen. Nog meer kleding, een luiertaart (zelf gemaakt door een vriendin), een maxi-cosi, lekkere hapjes en veel vrouwen bij elkaar. Heerlijk! Maar ook hier werd ik gewezen op het feit dat ik niet echt voorbereid ben op de komst van de baby. Een box? Dat is toch pas voor na een paar maanden? Welke flessen ik heb? Weet ik niet. Ik heb er twee. Maar ik ga borstvoeding geven. Als het kan ja. Oh ja, kruiken. Dat moest ik nog kopen! Nu je het zegt.. Mijn schoonzusjes en zussen schudden meewarig hun hoofd. “We zullen wel horen wat we nog allemaal voor je moeten halen wanneer je kind er is”. Ik ben bang dat het waar is.

Om eerlijk te zijn, ik heb niet echt ruimte in mijn hoofd gehad voor deze voorbereidingen. Druk bezig met mijn eigen zaak, het afmaken van mijn boek, bezig met het nieuwe huis annex kantoor. En dan natuurlijk ook nog de zwangerschap. De lichamelijke en geestelijke beperkingen van deze tijdelijke situatie. De taken die ik wel even zou doen om vervolgens met ogen vol ongeloof te zeggen: Wie ik? Zou ik dat doen? Duidelijk een gevalletje van zwangerschapsdementie. Pff, vermoeiend hoor. En het slechte slapen en het waggelend als een pinguïn door het leven gaan maakt het er ook niet beter op. Ik ben er wel klaar mee met die laatste loodjes. Ik wil mijn kind!