Goedemorgen. Deze week publiceerde ik een filmpje op facebook over mijn ochtendritueel (zie ook hieronder). In extreem versnelde vorm weliswaar, maar het geeft toch een beetje een beeld van hoe het er hier in de ochtend aan toe gaat. Monique reageerde daarop dat háár ochtendritueel – dat van haar gezin eigenlijk- er toch een beetje anders uit ziet. En ja, na het lezen ervan kan ik dat beamen. Ik mag niet klagen als ik alleen al kijk naar het tijdstip waarop haar wekker gaat en die van mij 😉 . Een échte powervrouw!
De ochtend van Monique
Het is 06:00. De wekker gaat. Met een verdwaalde tik zet ik hem uit. De dag is begonnen, ook al voelen mijn oogleden nog zwaar. Iedere doordeweekse dag heb ik een vast schema in de ochtend wat ik moet doorlopen. Met een dochter die naar een school in een andere woonplaats gaat en een gehandicapte zoon die naar een dagbesteding moet heb ik een drukke dag.
Ik had het me zo anders voorgesteld. Ik maakte grapjes over die ‘kak-moeders die hun kind met de auto naar een Dalton school in een ander dorp brachten’. Nu is de realiteit dat ik er zelf één ben geworden. Mijn dochter van 5,5 had een onderwijsbehoefte waar ze op haar oude school niet aan toe kwamen. Ze moest naar een andere school met een plusklas waar ze wel de lesstof krijgt die ze zo nodig heeft. Een Dalton school. Toevallig.
Karma is een bitch. Wat kan ik er anders over zeggen?
Mijn zoon is zwaar lichamelijk gehandicapt maar hij snapt alles. Bij veel dagbestedingen snapt men dit niet. Bij die ene in Baarn wel. Dus rijd ik hem, 5 dagen per week, heen en weer naar een zaaltje waar hij met 5 andere gehandicapten en twee begeleiders een prikkelend programma aangeboden krijgt.
Aan de slag met de ochtendroutine
Tijd om te stoppen met mijmeren. Het is 06:15, ik stap onder de douche. In de keuken onder de badkamer hoor ik dat de koffiezetter die op de timer staat ingesteld mijn verse koffiebonen maalt voor een kop inktzwarte koffie. De belangrijkste maaltijd van de dag. Ik kijk door het badkamerraam naar buiten. De lichten bij de buren zijn nog uit.
06:45. Ik zoek de kleren voor mijn dochter en mezelf uit. In het halfdonker kleed ik mezelf aan. Om 07:00 kom ik aangekleed met een stapeltje kleren voor mijn dochter in de huiskamer. We eten boterhammen die ik de avond daarvoor al smeerde. Gewoon, omdat dat mij een half uur scheelt in de ochtend. Samen met sterke koffie. Mijn kopjes zijn gebarsten, en volgens mij komt het daardoor.
07:15. Ik ga mijn zoon aankleden. Hij is 19 jaar, maar kan bijna niets zelf. Ook aankleden moet ik zelf voor hem doen. Eerst was ik hem en daarna doe ik hem een Tena, zijn stoere boxer en zijn kleren aan. Daarna ontwijk ik zijn maaiende armen en zijn graaiende handen die bijna een bos haar bij mij uittrekken. Na al die jaren frustreert het hem nog steeds dat hij zo afhankelijk is. Ik poets zijn tanden en hoop intussen dat mijn dochter zo slim is geweest om zichzelf aan te kleden. Ik kijk nogmaals door het raam en zie dat de buurvrouw het licht aandoet en haar kinderen gaat wekken.
07:35: Ik kom de huiskamer in en jaag mijn dochter in haar kleren. Ze is superslim maar zichzelf aankleden is een brug te ver. Vervolgens word ik opgewacht door een zoon die in zijn rolstoel naar me zit te smakken. Ik geef hem drie boterhammen. Vroeger dronk hij een verijdelde sondevoeding maar vandaag de dag heeft hij liever een half brood in de vroege ochtend. De goede vruchten van zijn nieuwe dagbesteding. Â Ondertussen speelt zijn zusje aan de tafel. Ze knutselt een experiment in elkaar en de geur van hobbylijm trekt door het huis heen.
Bijna tijd op te gaan
07:50. Ik leg de laatste hand aan de broodtrommeltjes. De tassen voor de dag worden verder klaargemaakt. Belangrijke brieven voor school worden nog snel ingevuld en in de tas gedaan. De communicatieknop van mijn zoon wordt ingesproken. Ook vertellen in de kring kan hij namelijk niet zonder hulp.
08:00. Ik zeg tegen mijn dochter dat ze nu echt moet stoppen met knutselen. Na enig gemopper stopt ze de knutselspulletjes in een tas. Ze gaat onderweg met een schoottafeltje verder. We rennen naar onze rolstoelbus.
08:05. De rolstoel is vastgezet, dochter wordt vastgegespt. We kunnen gaan. Het voelt nog altijd als ‘Thunderbirds are go…….’. We rijden samen richting Baarn, één dorp verderop.
08:15. We zijn op de school in Baarn. Ik breng dochter naar de klas, om 08:20 rent ze naar haar juf toe. Haar broer wacht geduldig in de bus.
08:25. Ik stap weer in de rolstoelbus en breng zoon naar zijn dagbesteding. Bij de deur wacht de begeleiding en zijn grote vriend hem al op. Hij leeft helemaal op bij de gedachte aan een mooie enerverende dag.
08:30. Ik rijd weer naar huis. De winkels zijn nog gesloten, ik manoeuvreer om allemaal andere ouders met kinderen in bakfietsen heen.
08:50. Ik kom thuis. Snel ruim ik de ravage in de keuken op. Een slagveld van broodkorsten en mandarijnenschillen verdwijnt in de vuilnisbak.
JA! Ik kan aan het werk!
09:00. Gelukt. Ik ga aan het werk voor mijn tekstenbureau. Tijd om aan de slag te gaan. Het werken voelt voor mij als therapie na een dagschema zoals het bovenstaande.
Om 14:00 houd ik op met werken. Ik rijd naar Baarn. Er is rond 14:20 nog net een gaatje vrij op de parkeerplaats bij de school.
Vervolgens vertrek ik om 14:30 met mijn dochter weer naar mijn zoon om hem op te halen bij zijn dagbesteding.
14:45. We zijn te vroeg. Dochterlief knutselt nog wat in de bus. Ik dank de uitvinder van het schoottafeltje, en vind dat hij een lintje heeft verdiend.
15:00. We halen grote broer weer op bij zijn dagbesteding. Hij straalt en zijn beste vriend knuffelt hem gedag zoals alleen hij dat kan. Als Waldorf en Statner zitten ze in de dagbesteding. Nahummend over wat er allemaal is gebeurd.
15:20. Ja. Weer thuis. Tijd om aan het werk te gaan. Zusje wil buiten spelen met haar vriendinnetjes. Zoon wil naar Xite tv kijken. Ik kom tot weinig anders dan het eten koken.
18:00. ’s Avonds nog even snel wat werken. Tot een uur of 22:00. Want er moeten ook nog boterhammen worden gesmeerd voor de volgende dag.
22:30. Bij mij gaan nu echt de lichtjes uit. Morgen om 06:00 gaat de wekker weer.
Pfoe, dat is een behoorlijk strak dagritme, met vooral in de ochtend een hoop hectiek. Ik heb enorm respect voor je Monique dat je dit iedere dag weer voor elkaar bokst!
Hoe zit het met jullie hectiek in de ochtend? Heb jij nog speciale dingen die je doet om de ochtend wat soepeler te laten verlopen?
Leg de kleren voor jezelf en zoon ook vast klaar voor de volgende ochtend. Samen met dochterlief ’s avonds al bekijken wat ze in de ochtend aan wil (ik heb ook een dochter van 5, die dan meestal net iets anders aan wil dan dat ik heb uitgekozen). Dat scheelt weer wat tijd in de ochtend ?