De ontsnapping

Ondanks de superveilige kinderstoel die we voor onze mini-Houdini hebben aangeschaft, blijft autorijden een hachelijke onderneming. Dat hij wederom een manier had weten te vinden hoe te ontsnappen, werd duidelijk toen ik zijn stemmetje in mijn oor hoorde op het moment dat ik mij concentreerde op de gebeurtenissen op het gevaarlijke kruispunt.

‘Hallo,’ hijgde hij in mijn oor. ‘Ga zitten!’ riep ik geschrokken, hem tevergeefs terug duwend met mijn rechterarm. ‘Op. Je. Stoel!’

Ik schakelde, trapte het gaspedaal in en hij hing tussen de twee voorste stoelen hardop in mijn oor te lachen. Na het checken van mijn spiegels gaf ik richting aan en langs de weg stapte ik uit om hem weer stevig vast te snoeren. Een compleet zinloze actie bleek toen ik de weg opdraaide; hij stond alweer aan mijn zijde.

‘Dit kan niet, hoor,’ riep ik boos. ‘Als ik moet remmen…’

De verdere weg legde ik rijdend als een bejaarde met jampotglazen en een slappe voet af. Sindsdien heb ik al van alles geprobeerd om hem op zijn plaats te houden, maar er is niets dat hem lang genoeg boeit. Een pakje Wicky is zo leeg, een boekje niet interessant genoeg en als ik één van zijn zussen vraag hem in de gaten te houden, wordt het een grote giebelboel achterin. Het dieptepunt bereikten we toen hij tijdens een langere autorit als een aapje aan de handgreep boven de deur hing. Met zijn voetjes tegen het raam. Toen ik hem vrolijk zag zwieren in de achteruitkijkspiegel belandden we bijna op de verkeerde weghelft. Hoewel ik een glanzende carrière voor hem zie als illusionist, stuntman en/of recordhouder in het Guinness Book of Records, is zijn gedrag verre van wenselijk. Er rest mij dus niets anders dan met een slakkengangetje de stad rond te rijden.