De realiteit van moeder zijn, door Glamourmam

van thuisblijfmoeder

En hier zit ik dan, altijd gedroomd over het moederschap maar inmiddels ingehaald door de realiteit. Begon ik nog zo vol goede moed aan het thuisblijfmoeder-bestaan enige jaren geleden, inmiddels ben ik blij dat ik sinds kort weer werk.
Maar hoe is die ommekeer toch zo gekomen …..

In het voorjaar van 2006 kregen we een mooie dochter, een plaatje, en zo lief. Nooit huilen, veel slapen, heel makkelijk. Ze kon al gauw hele zinnen praten, dus het was ook altijd gezellig, thuis, in de auto en waar me ook maar heengingen.
Dol op dansen als ze is, zat ze al met 2,5 jaar op peuterballet, uitvoering in het theater op een groot podium geen enkel probleem; het ontbreekt haar niet aan zelfvertrouwen en eigenwaarde!
Het was zo fijn om heel de dag met mijn dochter leuke dingen te doen en op visite bij vriendinnen te gaan. Ook ergens logeren of op vakantie gaan, het was allemaal geen probleem en ik genoot met volle teugen.

Naar werkende moeder

In de sneeuwwitte winter van 2009 kregen we nog een prachtige zoon. Ook een plaatje, met zijn prachtige lange wimpers en dikke bos haar. Geluk compleet!
Mijn zoon had echter besloten om na 2 à 3 maanden rondkijken, lekker te gaan huilen. Overdag ging het allemaal redelijk, behalve dat hij niet zo makkelijk wilde slapen, maar ’s nachts konden we er een paar keer uit. Niet een paar keer, of een paar weken of een paar maanden, maar zijn hele eerste jaar. En jengelen deed hij niet, het was altijd krijsen met de volumeknop open. We hebben een heel jaar besteed aan het zoeken naar een betaalbaar vrijstaand huis zodat de buren geen last meer van ons hadden.

Energie opdoen

Inmiddels hebben we hem Krijsertje gedoopt en zijn we aan het eind van ons Latijn. Ik had nooit gedacht het te zeggen, maar ik ben blij dat ik sinds kort werk. Zo ben ik even van hem en zijn drammerige gehuil en gedrag verlost, en ik krijg er nog voor betaald ook.

En ik moet zeggen, het is best leuk dat werken. Ik kijk met verbazing naar de drukdoenerige en poenerige pakkenmannen met hun schriftjes, blackberry’s en leasebakken, en ik kan me er niet druk om maken. Ze stressen maar lekker zelf, het is slecht voor je hart én voor je humeur. Ik spaar mijn energie zou je kunnen zeggen, want thuis moet ik weer aan de bak.

Krijsertje zit nu twee dagen per week op de crèche en daar huilt hij nooit, ook de dag dat oma oppast, is hij heel gezellig en huilt hij zelden. Zo zie je maar, een kind is een wonderlijk mysterie, prachtig en mooi, maar ook best moeilijk om mee om te gaan als hij iets heeft of doet wat niet in een boekje staat. Want mensen die de opmerking maken: “Laat hem maar eens huilen, hij houdt vanzelf wel op”, geef ik het liefst een schop. Natuurlijk hebben wij alles (en ik bedoel ook ALLES) al geprobeerd.

De bundel De Avonturen van Krijsertje komt binnenkort uit 😉

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven