Mijn derde kind is ook mijn jongste kind. Zes jaar is ons nestkuiken inmiddels. Heel klein is hij dus niet meer, maar voor mama voelt dat soms anders. Bij een derde kind doe je toch vaak dingen anders. Gemakkelijker, kan ik beter zeggen. Je vertrouwt nog meer op jezelf, want je hebt het al twee keer eerder meegemaakt met een derde kind, nietwaar? Graag deel ik mijn ervaringen met je over ons derde en jongste kind. Herken jij een van deze 22 dingen?
Lees ook:Â Mijn kind ontwikkelt zich snel, maar dat klinkt leuker dan het is
Wat mijn derde kind me allemaal laat ervaren
- Hij kreeg na zijn geboorte minder kraamvisite en felicitatiekaartjes
- Dat eerste was dan wel weer lekker, het was al druk genoeg.
- Om nog maar niet te spreken over de hoeveelheid foto’s die ik (niet) heb gemaakt.
- Riep vaak de vraag bij mensen op: ‘het is zeker wel druk, drie kinderen?
- Of: ‘zelfs na een jongen en een meisje wilde je nog een derde?’ (Ja, ik hoopte dat ik een nieuw soort geslacht kon maken, maar het is niet gelukt. Duhuh!)
- Sliep als baby in ieder geval één keer per dag in zijn eigen bed. De andere slaapmomenten bracht hij door in de kinderwagen, onderweg naar de peuterspeelzaal, school of sportles.
- Kon later fietsen zonder zijwieltjes, want waarom zou hij?
- Achterop de fiets bij mama is nog lekker makkelijk. Ook voor mama.
- Net als leren lopen trouwens, daar nam hij ook uitgebreid de tijd voor.
- Kan toch ineens van alles, besef je als moeder. ‘Waarom heb ik dat niet eerder gemerkt?’
- Behalve zichzelf aankleden. Althans, dat zegt hij 😉
- En hij komt er vaak nog mee weg ook, want ‘hij is nog zo klein’ (En we hebben haast om op tijd op school te komen)
- Ondertussen is hij gewoon een kleine rebel, eigenwijs, maar übergevoelig.
- Die alles goed maakt met de lekkerste knuffels en kusjes die je moederhart laten smelten
- Die het haat dat iedereen, inclusief kinderen op school, hem schattig vinden
- Maar dat door zijn lengte en koppie ook gewoon is (laat het hem niet horen)
- Hij daarentegen echt niet dom is en van kleins af aan zijn broer en zus wilde na-apen.
- Die hadden de weg keurig voor hem geëffend, de mazzelkont
- Dus mag hij wel op een sport en zwemles tegelijk
- Zal hij later vast eerder alleen op pad gaan
- Toch blijft hij altijd mijn kleine ventje
- Waarbij alles wat ik loslaat, nu echt voor de laatste keer is.
Op naar de vierde?
Achteraf zeggen Manlief en ik weleens tegen elkaar dat we beter nog voor nummer vier hadden kunnen gaan. Drie is er soms gewoon één te weinig. Bij ruzies is het altijd 2 tegen 1. Samen spelen komt niet vaak voor, want er is er altijd wel een die iets anders wil doen.
Lees ook: balans werk en privé; hoe doe je dat met meer kinderen ?
Maar ja, praktisch lopen we met een gezin van vijf al tegen een heleboel dingen aan, laat staan met zes. Dus hopen we maar dat dit even een fase is. Dat het vanzelf beter gaat als ze groter zijn. Ik hou mij maar vast aan mijn eigen jeugd, waarin ik regelmatig ruzie had met mijn broer, we in onze tienerjaren weinig samen deden, maar nu weer naar elkaar toegegroeid zijn. Die vierde, die komt er echt niet meer 😉 .
Gebruikte afbeelding via Shutterstock
