Diploma uitreiking oudste dochter: die komt er wel!

Trots zitten we in de aula te wachten op de diploma uitreiking. We kunnen de spannende tijd achter ons laten. Onze oudste dochter kan nu met dit fel begeerde papiertje fris en fruitig aan haar vervolg studie gaan beginnen en wij…?

Tijdens een daverend applaus komt de hele groep afgestudeerden de zaal binnen en heel even krijg ik een brok in mijn keel. De diploma uitreiking is toch een bijzonder moment. “Een mijlpaal”, zal ik maar zeggen. Na een kort woordje van de directeur en wat grapjes over en weer worden we verdeeld in drie groepen. We volgen onze dochter naar een andere ruimte. Ze kent de weg op haar duimpje in dit enorme gebouw. Als iedereen zijn of haar plekje heeft gevonden neemt de mentor het woord en zegt dat hij niet te werk zal gaan volgens de gebruikelijke alfabetische volgorde.

Over wie zal het gaan?

Gespannen luisteren we dus vervolgens naar de korte anekdotes, want over wie zou het gaan? Met de bloemen voor mij op de grond en mijn fototoestel in de aanslag wacht ik op wat komen gaat. De meeste verhalen zijn voor de ouders vrij snel herkenbaar en menig keer wordt er gelachen, terwijl de scholier in kwestie zich doodschaamt. Dan komt er een bijzonder verhaal. Het gaat over een meisje dat erg van dansen houdt. Dat ze daardoor haar school vaak op de tweede plaats had gezet, was natuurlijk niet goed, maar het is haar passie. Gelukkig was ze niet alleen goed in dansen, maar bezat ook een goed stel “brains” en daarom was ook zij geslaagd! We klappen voor haar en als ik even daarna het frêle figuurtje (met bijpassend knotje) langs zie zweven, begrijp ik het gelijk. Geboren met een passie, ja die komt er wel!

Het volgende verhaal gaat over een jongen die kunstenaar wil worden en volgens de mentor echt heel mooie dingen kan maken. Met de hakken over de sloot is hij geslaagd, maar wat boeit het! De mentor vraagt jolig of hij een handtekening kan krijgen omdat hij vast en zeker beroemd gaat worden en ik zie dat de jongen nog verder onderuit zakt. Even daarna zien we een lange slungel met een afgezakte broek naar voren sjokken en ik vraag me af of dat nou lekker loopt. Zuchtend zet hij zijn handtekening onder zijn diploma en als zijn vader een foto van hem wil maken kijkt hij even op, maar lachen doet hij niet. Ik vind het een beetje een sombere jongen en ik hoop dat hij er komt in dit leven. Het is geen makkelijk leven waar hij voor kiest.

Wij halen opgelucht adem!

Dan opeens zitten wij rechtop, want de mentor begint te vertellen over een “Femme fatale”. Ja hoor…, DAT moet over onze dochter gaan en ik stoot mijn man aan. Als hij daarna vertelt dat de dame in kwestie een flinke meid is die graag op stiletto’s loopt en al rookt, zakken we terug op onze inmiddels toch wel harde stoelen. Heupwiegend en giebelend komt ze naar voren. Strak in de make-up en met een rokje aan dat korter is dan kort. Giebelend neemt ze haar diploma in ontvangst en als de mentor haar drie zoenen op haar wang geeft, fladdert ze met een rood hoofd weer terug naar haar plek. “Zohoo… Dat wordt nog wat”, denk ik en even kijk ik opzij om te zien hoe mijn man hier over denkt.

Die komt er wel!

Gelijk begint de mentor met zijn volgende verhaal. Als hij vertelt dat deze leerling wel tien dingen tegelijk kan, heeft hij direct weer onze volledige aandacht. “Ik dacht echt dat ze ADHD had”, zegt hij vrolijk, “maar in haar dossier stond daar niets over vermeld”. Hij zegt dat hij respect voor haar heeft gekregen omdat hij niemand kent die zo kan werken. Toch was het ook erg vermoeiend (moest hij eerlijk bekennen), want haar aandachtsboog was maar kort. diploma uitreikingZe sprong van de hak op de tak en zat nooit stil. Sommige ouders lachten, maar ik zat rechtop, omdat ik nu zeker wist het over onze dochter ging.

“Meneer … meneheer … , ik snap het niet“, schijnt zij eens geroepen te hebben. Toen hij daarna vroeg wat ze niet snapte, was ze al lang weer met iets anders bezig. “Dit dametje is een chaoot, maar kan “multi-tasken” in een tempo waar een computer nog moeite mee heeft.” Nee…, die komt er wel!” Nietsvermoedend kijkt mijn dochter in het rond en als haar naam wordt genoemd is ze verbaasd. Nee…, ze had zichzelf niet herkend in dit verhaal. WIJ WEL!

Opgelaten loopt ze naar voren en zet haar handtekening. Als ik een foto wil maken, is ze al weer weg. Ook de zoenen van de mentor verdwijnen in de lucht. Dat ze blij is met haar diploma is duidelijk, maar als het aan haar ligt kan het grote feest dat “YOLO” heet nu wel zo’n beetje beginnen. “You Only Live Once”, staat er op haar voorhoofd geschreven. Wij voegen daar voor de volledigheid nog het woord: “MAM” aan toe. Dn dan bedoel ik niet dat ze rekening met haar moeder moet gaan houden, maar: “Me and Myself!”

Daar gaat ze

De meesten denken daar trouwens net zo over, want deze hele tamtam van de diploma uitreiking is alleen maar leuk voor de ouders. “Geef dat papiertje nou maar gauw”, zie je ze denken. “Dan kunnen we de stad in om het eindelijk te gaan vieren”. Als we dan ook na afloop wat willen drinken, krijg ik de door ons gegeven bloemen weer in mijn handen gedrukt met de mededeling dat het alleen maar lastig is. Ondertussen zie ik dat ze druk aan het Appen is met vrienden die vragen waar ze blijft.

Ze zwaait nog net, maar meer ook niet. “Ik weet nog niet hoe laat ik thuis ben hoor”, roept ze vanuit de verte en weg is ze! Ach…, we zijn niet anders gewend van deze druktemaker, maar soms zou ik haar zo graag nog heel even in mijn armen willen sluiten. “Daar gaat ze…., de weide wereld in met een mooi diploma op zak”. Haar gebruiksaanwijzing zijn we nog aan het schrijven, maar we zijn echt héél trots op deze prachtige meid. “Zij komt er wel!”

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven