27 oktober 2012 is een datum die in mijn geheugen staat gegrift. Die zaterdag tegen het eind van de middag krijg ik een telefoontje van mijn broer. Mijn vader is overleden. Plotseling, ineens, zomaar… Toen wist ik nog niet dat ik dierbare herinneringen zou ‘doorgeven’.
Ik ben in elkaar gestort met een mix aan gevoelens van verdriet, wanhoop, onbegrip en het niet kunnen of willen begrijpen.
De dagen die volgen ben ik veel bij mijn moeder geweest, er valt immers veel te regelen en daarnaast kon ik haar gewoon niet alleen laten.
Mijn kleine meid was op dat moment anderhalf jaar oud, te klein om het te begrijpen. Praten deed ze nog niet (hoogstens papa, mama en wat dierengeluiden). Zij was veel bij mijn schoonouders, die bij mijn moeder om de hoek woonden. Heel fijn voor mij en fijn voor de kleine meid, die het een feestje vond om zo veel bij opa en oma te zijn. Ook manlief had extra vrij genomen om mij te kunnen ontlasten en er gewoon voor me te zijn wanneer ik dat nodig acht.
Het is lastig om uit te leggen wat je voelt in zo’n situatie. Wanneer ik bij mama was wilde ik naar huis, me laten troosten door mijn man en me laten opvrolijken door mijn kind, maar was ik thuis dan wilde ik naar mijn moeder om haar te troosten en gewoon samen te zijn.
De periode van rouw en verdriet heeft bij mij wel enige tijd geduurd, en speelt bij tijd en wijle nog wel eens op, bijvoorbeeld met een mooi nummer of bepaalde gezegdes. Ook een bepaald luchtje wat je ruik of iets wat je graag met hem had willen delen zorgt ervoor dat de herinneringen weer hevig opkomen.
Dierbare herinneringen uit het verleden
Maar gelukkig zijn er ook hele mooie momenten, waardoor (o)pa er af en toe toch nog een beetje bij is en dat zijn de dierbare herinneringen die i óók met mijn dochter deel.
Al vanaf kleins af aan als Tessa en ik hand in hand liepen deed ik altijd met mijn vinger in de muis van haar hand kielekielekiele. Dan legde ik haar daar ook bij uit dat opa dat altijd bij mij deed om me te plagen.
Hoe fantastisch is het dan, dat we nu hand en hand lopen en het haar dan te binnen schiet en zij dit bij mij doet. Ze moet er dan ook altijd even bij vermelden: want opa deed dat ook altijd hé? De eerste keer dat zij dit deed, schoten de tranen mij in de ogen, wat een heerlijke herinnering.
Elk jaar ging ik samen met mijn vader naar de dierentuin Blijdorp, samen aapjes kijken. Heerlijk vonden we dat, het was echt ons uitje. Er was toen enkel nog maar de oude in-uitgang en altijd spraken we af bij de flamingo’s … mochten we elkaar kwijt raken. Met Tessa heb ik een jaarabonnement, dus we zijn regelmatig te vinden in Blijdorp. Tessa moet altijd even naar de flamingo’s, want zegt ze dan, hier moest jij altijd met opa afspreken als je elkaar kwijt bent hé.
Wederom een heerlijke herinnering. Een herinnering die ik samen heb ‘gemaakt’ met mijn vader en die ik nu door kan geven aan haar. Ik mag hopen dat ook zij er later op terug kijkt met een glimlach en een traan, hetzelfde als ik nu doe…
Wat een ontroerende post… Ik vind het mooi dat je met je dochter dezelfde afspraak hebt bij de flamingo’s als jij met je vader had.