Zoals bijna elk jaar als we op vakantie zijn met de kinderen, staat er een bezoek aan de dierentuin gepland. Zo ook dit jaar in Spanje. Als het een van de dagen wat minder weer is, stappen we gevieren in de auto en gaan op weg.
Al ben ik geen kind meer, ook ik geniet elke keer weer volop van al die dieren. Prachtig! Daarbij is de dierentuin waar we dit jaar belanden echt heel ruim opgezet. De territoria van de dieren zijn zó groot dat je sommige dieren alleen met een verrekijker goed kan zien. Jammer voor ons, maar mijn dierenminnend hart maakt een jubelsprong.
We zien de geijkte dieren: tijgers, beren, olifanten, slangen… Als laatste gaan we langs bij de panters. Het zijn er zes, drie zwarte en drie gevlekte. Mooi, net grote poezen. Één panter zit in een hok. Drie liggen, zoals je dat van ze gewend bent, te slapen. En twee panters spelen met elkaar. Ze rollen, geven kopjes, rennen achter elkaar aan, bijten elkaar, klimmen op elkaar en maken gekke bewegingen… Mijn man en ik kijken elkaar aan. Da’s geen spelen, weten wij.
We besluiten open kaart te spelen, per slot van rekening zijn onze kinderen van 8 en 10 geen echt kleine kinderen meer. ‘Ach bah, getsie!’, roepen ze uit. ‘Zomaar in het openbaar, dat doe je toch niet?’ We vertellen ze dat je dit wel móet doen wil je kinderen krijgen. ‘Alle dieren doen dit?’, vraagt mijn dochter benepen. ‘Dus… ook mensen?’ Het moment van de waarheid is daar. Ja, ook mensen. Maar… jullie twee toch niet? Ja, papa en mama ook.
Vervolgens krijgen we een spervuur van vragen over ons heen. Twee keer gedaan dus? Nee! Echt… vaker? Nu nog steeds, terwijl je geen kinderen meer wilt? Hoe vaak dan? Wanneer dan? En vooral: waarom dan? Want het is toch VIES! De gruwel, vooral op het gezicht van mijn zoon, is onbeschrijfelijk. We vertellen dat neef Coen na bijna drie jaar verkering ook echt niet meer alleen handje vasthoudt. En waarom denken ze dat nicht Lisa met haar vriendje op ons huis wil passen als wij in Spanje zijn?
De consternatie is helemaal compleet als ze beseffen dat ook de opa’s en oma’s ooit of misschien nu nog steeds… Ach bah, getsie! Nu wordt het een vies verhaal! Nee hoor, mijn (schoon)ouders doen dat niet. Punt.
